*En Pedra sen Peso*.

Debo odiarte. 

Debo odiarte porque me fixeches sentir todas aquelas emocións que agora son incapaz de volver experimentar.
Debo odiarte porque as rexeitaches fundíndome nun buraco cada vez máis escuro, máis frío e máis fondo.
Debo odiarte porque recolliches a equipaxe con bágoas ingrávidas e me dixeches adeus sen pedirme permiso, deixándome soa naquela escuridade.
Debo odiarte porque fixeches de min un autómata que como can sen dono busca amor en seres de cidade que só poden ofrecer crueldade e hipocresía.

Sinto medo a sentirme sola.
E a miña man, sempre alzada, busca en todo este baleiro encontrar alguén que me auxilie. Que espante o frío do fondo da miña cama. Que acaricie a pel que ti substituías por outra pel doadamente cada fin de semana.

E neste recuncho estrano e dolorido, gris, pétreo e metálico; afogado na vanidade, sinto perderme empuxada polo tempo que transcorre. Que converte pouco a pouco o meu corazón en pedra sen peso que non vale nada. Que se vende barato.