Escribir é a mellor saída de escape e sempre é a opción máis barata fronte a un psicólogo.
Eu son unha posmoderna que le a Carlos Pardo pero non ten facebook. E dende aquí e humildemente lanzo unha pregunta a este respeto: é que xa non resultan atractivos os segredos nunha persoa? É preciso que todo o mundo coñeza cómo che queda o hortero birrete da licenciatura que todavía non lograches sacar? Que te vexan ebrio, drogado, ausente, contento, triste, bailando, correndo, posando, sin camiseta, con camiseta, na boda do colega que no fondo odias dende fai anos, coas sobriñas, cos tíos de Venezuela, descalzo, na praia, nun río,...? É preciso que sepan o que comes, o que ves, o que escoitas? Que sepan das túas vacacións, da casa, do teu can, da última persoa coa que te deitaches, do teu recente corte de pelo, das fotos de cando eras cativo, dos dentes que che partiron á saída do pub que tentabas pechar?
Pero o que resulta todavía máis sangrante son aqueles que colgan toda a súa vida en formato dixital -incluidos autorretratos no baño onde sempre aparece nun segundo plano o rollo de papel hixiénico e/ou WC-, pero cambian o nome. Sustitúen o real por un pseudónimo (frecuentemente nun pseudoinglés) para que só o recoñeza quen el/ela queira. Deduzo, polo tanto, certo avergoñamento cara ese comportamento exhibicionista. Hai, no fondo, certo afán de ocultación. Algo que se acentúa tamén na fotografía de perfil, que tampouco é real, evidentemente. E sen embargo, tantas molestias non serven de nada. O mundo é demasiado pequeno, e o virtual resulta máis pequeno todavía. Por iso, a túa/o teu ex pode verche fotos en estados tan lamentables que farían restar anos de vida a túa nai se lograra conectarse "a tu red social". Pódeas ver e alédase de constatar a quen deixou atrás, compadecéndose tamén en parte, pois a estampa é tan grotesca que promove a compasión. E isto, resulta pouco atractivo. Así, unha soa foto subida sen consentimento pode desmontar o teu alter ego facebookiano no que se tarda en contemplala. A xente prefire descubrir as cousas por sí mesma. Vou romper unha lanza polo tradicional: polas conversas, polas primeiras impresións, pola música que levas no coche, polo libros que tes en casa.
Pola miña parte, avogo de novo pola discreción, polo segredo, pola intimidade, por esa parte oculta que nunca mostramos cando acabamos de coñecer a alguén.
Avogo por exhibir tan só naturalidade: a que só lle mostras a alguén segundo vas confiando nel, proceso que se dilata no tempo.
Avogo pola beleza das tatuaxes só cando se quitan as roupas.
2 comentarios:
Me he dado cuenta, comparto lo q dices, y hace ya un par de semanas desactivé mi cuenta... de facebook. En serio, haberlo probado y ver de que va...y cuanto mal hace...alucinante. ya te contaré cuando nos veamos. Estoy feliz sin él :)
Yo pienso un poco como tu, pero como sabes yo tengo facebook, en un principio podía colgar alguna foto que otra, hasta que me di cuenta que es un medio de cotillismo, que se usa para tener a la gente controlada y saber que hace de su vida, abandonando ese interés body a body por conocer más afondo a esa persona, como tu también mencionas, actualmente tan solo utilizo ese medio de comunicación para compartir música o cosas así con la gente que tengo agregada. Pero también hay que mencionar el uso excesivo que se está llevando ultimamente del messenger o el whatsap donde la gente parece que lo prefiere antes que el diáologo directo, empiezo a asquearme profundamente del uso excesivo de estes medios de comunicación, donde parece que la gente no tiene medida.
No al cotillismo y sí a la discreción y a las relaciones de antaño :P
Publicar un comentario