martes, 22 de noviembre de 2011

*Uniformes*

Caminabas lentamente y apenas vestido por el camino embarrado. Poco a poco intentabas expulsar el frío de tus huesos con los harapientos uniformes de todos los soldados caídos que ibas encontrando: una chaqueta americana, los pantalones ingleses, unas botas alemanas, el abrigo francés...¿Qué importaba? Todos habían perdido la guerra. Y tú también. Ella te esperaba en la minúscula cama en algún cuarto de una casa que no era la suya, con la sábanas milagrosamente calientes a pesar de estar desnuda. Tú sólo podías pensar en el tacto de su piel, en el agua caliente, en besos olvidados y en tu pecho desgarrado. Tratabas de convencerme de que si estirabas tu mano, la podías llegar incluso a tocar. Yo no te creía y empuñaba, con fuerza y odio a la vez, mi fusil. Mi hogar y mi todo quedaban mucho más lejos: las batallas que para ti ahora acababan, para mí no hacían más que empezar, una y otra vez.

domingo, 20 de noviembre de 2011

*El oprimido y el opresor*

Erguía a ollada cara o ceo e as gotas de choiva ían empapando os meus párpados ata obligarme a pechar os ollos. Eu xa o sabía, era o medo que tiña. Que tuven dende sempre: que non me pertenza a min un estado natural de felicidade. De que cando o experimente sexa só algo transitorio. Como broma macabra que me fai desfutar de algo que sei que nunca terei. Agora tento descifrar códigos de conducta, poder achar as claves sobre cómo vivir esto que nos tocou. Preguntas metafísicas extraídas de textos compostos por xente de marcados instintos suicidas. E en parte trátase de escapar de aqueles que escapan, ós que tildamos de cobardes ou inmaduros. Trátase de evitar refuxiarse en comportamentos extraños e adoptados sábados pola noite. Trátase de compartir e esquecer cando a primeira liña de luz pola persiana inaugure un novo día.

jueves, 10 de noviembre de 2011

*Supernova*

Lémbraste da bolsa que voa fronte o muro en American Beauty? Os xiros como delicada bailarina acompañada de follas secas. E amarelas. A cámara estática. O branco vulgar... Pois eu só me lembro dos ladrillos que conforman a parede. Case, case, podo dicir cantos son. Estática e esquecida, como perdida entre a néboa e escoitando sen oír as notas do piano que como agullas perforan a miña cabeza baleira de contido, estática, esquecida. Recoñezoo. Foi aquela fotografía iluminada de Jeff Wall a que me lembrou a escena. Escena que á súa vez me recordou ós neóns sobre os que lera aquel domingo de outono entre as que eran as túas mantas. O único que deixaches en casa ó marchar. Bueno, iso e o telescopio que volvín desempoar a pasada semana. Agora tódalas noites miro ó ceo tentado ver supernovas. Xa sei, por certo, o que significa. O nacemento dunha estrela. De outra máis. Resulta que todo se expande, que esto se fai máis grande, cada vez máis rápido. O universo, me refiro. É no que penso mentras ollo a noite polo telescopio que esqueciches, tremendo por mor do frío de novembro. A túa camiseta vella do símbolo mod que usaba para durmir, xa non quenta nas noites de inverno. Non, cando abro a ventá para buscar supernovas. Sexa quizais por iso que nunca as atope.

jueves, 3 de noviembre de 2011

*Thanks for All and Fuck Off*

Tokio xa non me quere, nin me quixo nunca. E foi ese o meu gran erro, o meu maior pecado: pensar que sí. Batendo a miña cabeza contra o vidro frío, cuspindo odio contra o metal dourado, tratando de afogarte nun vaso de alcol. Tiven agora que facer un esforzo por tratar de recordarte para poder tirar estas liñas. Culminar así un círculo que trocará, a partires de agora, o formato e a función desta páxina. Unha páxina que non será máis que o reflexo da ledicia que me toca vivir. Os días de paz que só ti fuches quen de roubarme. As bágoas malgastadas e os insultos proferidos. E agora, que estou na situación da que ti xa desfrutas dende fai anos, gustaríame comunicar, a ti e ó señor de gafas tras da mesa: esta porta fica ó fin pechada.