*Hay Días en los Que Dices Sexo y te Acuerdas de..."

Lin este pasado domingo un artigo boísimo de Juan José Millás que comezaba con esta oración repetíndose cada vez que expoñía unha nova idea. Todas versaban sobre qué pensamos cando dicimos "sexo". Unha delas dicía que pensamos en mantis procreando e sendo a femia penetrada, devora a cabeza do macho que segue eyaculando. Afirma o autor que ese é o sexo como Dios manda: cando perdiches a cabeza, como "si cabeza y cópula fueran incompatibles". E estou de acordo porque se da o caso de que o sexo que a min me fai perder a cabeza é aquel que sólo podo practicar cando perdo a cabeza. Porque hoxe, encontros sobrios quedan coxos, son fráxiles... alónxanme dese "sexo sin cabeza". Sego constatando o seu dominio sobre min aínda sabendo ambos que non é máis que un artificio. Resta no meu subconsciente o medo que tiña de facer algo mal, de dicir algo mal e facer que se fora ou que dixera que se acabara. Todavía agora. Adopto un rol de inferioridade que nin me corresponde nin me define aínda tendo toda a materia aprobada e verificada: o narcisismo, o egoísmo, a involución,... Actitudes que me expulsan a patadas e me fan cuestionar se cando nos encontramos adopta el o papel da mantis que devora a miña cabeza. Ou débese máis ben ó darwinismo?A un puro papel primario case animal? Son tan fortes os instintos que logran enterrar a razón? E non é esto senón o que denominamos como "perder a cabeza"?

Hai días nos que digo sexo e borro o seu número de teléfono.

*Paint It Black*

Paint it, paint it, paint it...Lémbraste? O local estaba tan anegado en fume como os nosos pulmóns, como as nosas bocas cando o expulsabamos... Contaminados riamos sen saber por que mentras a canción soaba como unha letanía que incitaba a revolvernos por dentro co sorriso conxeado. Trataba de fixar en ti a miña mirada mentras o compás da canción batía forte no meu peito. Eu sentiao porque tiña a cabeza apoiada na parte da parede forrada de madeira. Ás veces escurriase, supoño que buscando o teu ombro. Paint it, paint it, paint it... Seguro que estaba desexando bicarte, que nos estabamos atopando en universos paralelos cos sorrisos conxeados. E cando deixaba de mirar para ti só alcanzaba a ver unha nube de fume, como atmosfera, tinguida da luz amarela das lámparas cónicas sobre das mesas de mármore branco. E eu estaba tan feliz, e nós sentiamonos tan ben. E é tan só unha fracción de segundo no meu recordo: o estribillo, nós e a luz amarela e o fume. E non logro lembrarme do teu rostro: só recordo que ti estabas, ti estabas. Black.

*Digamos Que La Palabra No Es Un Medio Para Ser Feliz*

"O bonito era eso dicías,....". Bonito. Largarse.
Polo menos agora xa sei que sí les os correos,
os mesmos que aseguro, non volverei escribir.
Supoño que porque ten que ser así,
e todo o que che deba escribir mandareino aquí
e volverá a min como retroalimentación.
Recoñezo estar asumindo que xa asumín que esto tocou fin.
Que xa non me importa que te quedes, que me odies,
que me ignores, verte con outra
ou que te vistas cando todavía estou desnuda.
Recoñezo que me doe recoñecer
que recurro ó físico intentando manter
eso que nos mantén dalgunha forma unidos todavía.
Que podería irme con outro pero que como masoquista
acabo índome contigo, facendo como se nunca pasara nada.
Como se te acabara de coñecer- que a veces é o que sinto e que
ti te encargas de recordarme alertándome de que
nunca me permitirás que o faga-.
Quizais porque ti tampouco quixeches nunca coñecerme a min,
e dame que hoxe todavía menos.
Pero aceptoo, igual que aceptei que odiaría desexar cambiarte,
que me doe pensar que algún día o intentei enganándome así
de que por fin me entenderías,
de que falariamos unha mesma lingua.
Igual que aceptei que se temos un sino compartido
é o de alonxarnos e supoño que
por iso volvín caer,
porque sei que son poucas xa as oportunidades
de que volva suceder.
Pecha esa porta xa, dicíame o señor que se sentaba
tras desa mesa grande e me deixaba falar anegada en bágoas
para despois falar el durante unha hora cada mércores.
E pecheina, só que todavía albergo a chave.