*Let Me Love Me*

A continuación, voume permitir facer un alegato a favor de... min. As metas, as loitas, os odios, as superacións. Os espellos nos que me reflicto. A xente que vai e vén e todo o resto de cidades que me quedan por coñecer. Noto como se me están despregando as ás. Noto como me piden voar e achégase o momentos de arrancar: seis meses, cinco meses, catro meses... Pisar un asfalto de verdade. Como lírica de Moloko, o momento é agora. "Pero, cantos anos tes? Canto mundo descoñeces todavía?". Non quero determe, xa non. A cara máis mala das persoas xa a coñecín, nada en min pode facer máis ferida xa. Unha decepción, dúas decepcións, unha recapitulación. Pero tamén a máis boa... A conciencia, limpa. O paso, firme. As costas, ergueitas. A cabeza, repleta. Proba a pararme. Porque tódalas rochas do camiño serán esquivadas; e a forza interna, o meu impulso. E non preciso de ninguén máis. Tres meses, dous... Os escritos, o leído, a aprendizaxe, a música seleccionada. O meu corpo. As miñas pernas fortes. A tinta da pel. O orgullo reposto. Fai tres anos que coñecín o fondo, que o toquei coas miñas mans feridas, que me tentou absorver, pero todo para volver renacer máis forte. Como ave fénix, das cinzas, para non voltar visitalo nunca. Ti aquí só les o que eu quero que leas, pero aquí nada é de verdade, esto nace das entrañas revoltas, da dor que non é a miña vida real. Dame tempo, deixa que se despreguen totalmente. Sempre me encantaron os aeroportos.

*No Hay Que Amar Como Los Niños*

No hay que amar como los niños, e estou citando a Ray de novo. Non hai que amar como os nenos porque xa non somos nenos. Porque me canso de dar o primeiro paso crendo que xa medramos pero non. E non importa o tempo que pase dende o último dado, non logras medrar. Pero eu sí. Non hai que amar como os nenos que tiran a pedra e logo agochan a man porque eso, cando xa non eres neno, é de cobardes. Non hai que amar como eles, senón de verdade: eu, ó menos, quero facelo así polo que me entristece de novo outra decepción, aínda que apenas me afecte xa. A min gustaríame poder querer de verdade e isto faime dar conta de que todas as entradas anteriores aquí penduradas, se estivesen en papel, non dudaría en incendialas. Porque nada do que escribo sobre ti é real, nin o será porque non hai nada. Porque non sei qué pretenden as mensaxe deixadas nas madrugadas. Porque me consumen as contradiccións, as incoherencias, a falta de escrúpulos, de consideración, de respeto pola miña loita. Non hai que amar como os nenos nin ó tuntún da lúa e das mareas que arrastran a aqueles que loitamos por manternos cordos. Non hai que amar como os nenos, porque xa non eres un neno.

*Red Nails*

Mírome as mans. Volvo miralas. As miñas uñas minúsculas cuxo tamaño se acentúa pola xa desgastada laca vermella que me fai rememorar a última noite de festa. Na que celebraba o meu vintecatro cumpleanos. Sempre me gustou cumplir anos: este ano, non. Volvo mirar as uñas, as mans. Creo recordar que volvín coller as túas mans entre elas, que as túas mans seguían sendo grandes. Creo recordar que tamén te toquei, quizais tratando de excitarte, sí, probablemente tratando de excitarte. E, cómo podo tratar de excitarte con estas uñas minúsculas? Supoño que buscaba o meu Doherty aquela noite. Que quería celebrar o meu vintecatro cumpleanos e que acudín a ti, seguíndote por medio local sin estar segura de se eras ou non. Só ata que unha agradable sensación me impregnou co teu olor e xa non dubidei en tirar do teu brazo. Vintecatro anos, o meu aniversario e ti. E o teu olor que seguiría recoñecendo pasados séculos. Volvo mirarme as uñas e penso en dentro de outros vintecatro anos e en ti. E non podo deixar de preguntarme qué facía tirando do teu brazo na noite na que celebraba o meu aniversario. Nin na sensación tan familiar que sentín ó falar contigo, despois de tanto tempo. Nin na proximidade. Familiar, cómodo. Como se levase celebrando contigo tódolos meus aniversarios. Volvo mirar as mans e constato que é hora de borrala laca desgastada. E mentras o decido, penso en por qué os teus actos máis bonitos sempre os levas a cabo sen estar sobrio.

*Adulto*

"Que é un adulto?" pregúntase Álvaro na súa última entrada do seu sobresaínte blog. Un adulto... Recollo a testemuña pero invirto a cuestión: qué non é un adulto? E deixando á marxe o tema "idade", comezo a entrometerme en cuestións máis filosóficas ou conceptuais. Eu considérome adulta porque penso que me comporto como tal, pero só en parte. As borracheras, as drogas, a inestabilidade económica e sentimental, a volatilidade das marcas establecidas... Pero sí, son responsable: compórtome de xeito coherente coa familia agora que voltei a casa, non falto ó máster, intento colaborar, incluso busco traballos (temporais)!... Son un adulto? Eu penso que esta pregunta ten unha contestación moi complexa nas xeracións xoves actuais, porque básicamente penso que ninguén o sabe realmente ata chegar ós trinta: idade na que sí me considerarei adulta aínda que non conte con parella estable, traballo ou/nin casa. Pero penso que o grande triunfo tras de cuestionarnos esto é non cuestionala, senón experimentala. Saber conxugar estes dous comportamentos opostos na mesma persoa e facelo con naturalidade. Facelo sen facer, nin facernos dano. Facelo loitando polo que realmente se desexa. Facelo intentado mellorar sempre. Facelo de forma racional e consciente, sen medo a deixar medos atrás. Porque nada de nós dura sempre e sempre hai cousas en nós que mellorar, corrixir ou superar.

Sex, nudity and bad language. Ou quizais ser adulto sexa esto...