*Cadáveres no Armario*

O meu pobo está cheo de cadáveres sen enterrar cuxas pantasmas resucitan os sábados nos que por falta de opcións, se acorda de maneira errónea, salir nel. Son pantasmas que se adhiren ós corpos temperados dos vivos que loitan por seguir camiñando aínda con eles ás costas. Son pantasmas porque os seus corpos seguen latendo no teu armario, porque os seus recordos son moi difíciles de esquecer nun ámbito xeográfico tan reducido. E unha voz ó oído susurra recomendando incrementar a dose de alcohol e tóxicos no teu organismo coa fin de que iso che axude a enterralos. E toda a noite a pasas buscando un sepultureiro que faga por ti o traballo sucio de esconder baixo terra, por fin, a ollada da pantasma que te mira disimuladamente dende a barra. E de súpeto, atópalo. E despregando as pesadas mantas da túa cama dislle que, por favor, o enterre xa. E ti como plañideira enloitada rompes en pranto interno, silencioso e ferinte como aquelas vellas que repetían de memoria as letanías dun cura cando túa avoa, de cativa, te levaba ós enterros nas tardes estivais. E agora o funeral telo ti, aquí, no teu leito e tentas buscar unha ollada cómplice que che diga que efectivamente o enterrador está facendo o seu traballo, pero non a atopas. E miras ó armario. E os cadáveres alí almacenados baten con puños ensangrentados na porta, desexando saír. Buscándote. Á fin, e gracias a un pequeno facho de luz amarela na habitación, atopas a mirada do sepultureiro que saíndo presuroso da cama e abrochando o botón superior do pantalón, comenta: "Eles pertencen aquí. Eres ti a que se debe ir".

*Think Of You Like Movie Star*

"No hay nadie por la calle"- alcei a miña vista e puiden deducir unha figura feminina no balcón máis alto. "No hay nadie por la calle, Vanesa, no hay nadie por la calle". Cómo, esa figura a quen descoñezo pertence, podía coñecer o meu nome? Era un insulto? Eu non son ninguén? Os cinco grados positivos transformaban o alcol consumido en auga no meu organismo. Sabes o que é sentir que non pertences ó lugar en onde vives? Que todo che queda pequeno? Perdoádeme se peco de vanidade, pero sei que é así: que xa non pertenzo ó lugar onde nacín. E todas esas rúas - que son sempre as mesmas- frías, baleiras, esquecidas e vergoñentas expúlsanme como lava dun Vesubio. Aburrinme de contar as baldosas dos baños que xa me sei de memoria nos únicos tres mesmos antros que poboan este pobo. Non pertenzo aquí. Afirmación que me lembra a canción daquel grupo inglés: I don´t belong here, I don´t belong here... E xa non é por ti, é por min. Sei que a me espera algo grande, algo maior. Todo aquelo que comigo, ti non quixeches compartir. E antes de marchar, sola e autónoma, dirixo a miña ollada por última vez a ventá do teu cuarto. Aquel no que compartimos as sábanas, a suor e a calor e penso que me gustaría poder despedirme de ti e de todo esto se non me houbésedes expulsado na maneira en que o fixestes. Pero xa non, xa non me quedan forzas. Nin ganas.

*Uniformes*

Caminabas lentamente y apenas vestido por el camino embarrado. Poco a poco intentabas expulsar el frío de tus huesos con los harapientos uniformes de todos los soldados caídos que ibas encontrando: una chaqueta americana, los pantalones ingleses, unas botas alemanas, el abrigo francés...¿Qué importaba? Todos habían perdido la guerra. Y tú también. Ella te esperaba en la minúscula cama en algún cuarto de una casa que no era la suya, con la sábanas milagrosamente calientes a pesar de estar desnuda. Tú sólo podías pensar en el tacto de su piel, en el agua caliente, en besos olvidados y en tu pecho desgarrado. Tratabas de convencerme de que si estirabas tu mano, la podías llegar incluso a tocar. Yo no te creía y empuñaba, con fuerza y odio a la vez, mi fusil. Mi hogar y mi todo quedaban mucho más lejos: las batallas que para ti ahora acababan, para mí no hacían más que empezar, una y otra vez.

*El oprimido y el opresor*

Erguía a ollada cara o ceo e as gotas de choiva ían empapando os meus párpados ata obligarme a pechar os ollos. Eu xa o sabía, era o medo que tiña. Que tuven dende sempre: que non me pertenza a min un estado natural de felicidade. De que cando o experimente sexa só algo transitorio. Como broma macabra que me fai desfutar de algo que sei que nunca terei. Agora tento descifrar códigos de conducta, poder achar as claves sobre cómo vivir esto que nos tocou. Preguntas metafísicas extraídas de textos compostos por xente de marcados instintos suicidas. E en parte trátase de escapar de aqueles que escapan, ós que tildamos de cobardes ou inmaduros. Trátase de evitar refuxiarse en comportamentos extraños e adoptados sábados pola noite. Trátase de compartir e esquecer cando a primeira liña de luz pola persiana inaugure un novo día.

*Supernova*

Lémbraste da bolsa que voa fronte o muro en American Beauty? Os xiros como delicada bailarina acompañada de follas secas. E amarelas. A cámara estática. O branco vulgar... Pois eu só me lembro dos ladrillos que conforman a parede. Case, case, podo dicir cantos son. Estática e esquecida, como perdida entre a néboa e escoitando sen oír as notas do piano que como agullas perforan a miña cabeza baleira de contido, estática, esquecida. Recoñezoo. Foi aquela fotografía iluminada de Jeff Wall a que me lembrou a escena. Escena que á súa vez me recordou ós neóns sobre os que lera aquel domingo de outono entre as que eran as túas mantas. O único que deixaches en casa ó marchar. Bueno, iso e o telescopio que volvín desempoar a pasada semana. Agora tódalas noites miro ó ceo tentado ver supernovas. Xa sei, por certo, o que significa. O nacemento dunha estrela. De outra máis. Resulta que todo se expande, que esto se fai máis grande, cada vez máis rápido. O universo, me refiro. É no que penso mentras ollo a noite polo telescopio que esqueciches, tremendo por mor do frío de novembro. A túa camiseta vella do símbolo mod que usaba para durmir, xa non quenta nas noites de inverno. Non, cando abro a ventá para buscar supernovas. Sexa quizais por iso que nunca as atope.

*Thanks for All and Fuck Off*

Tokio xa non me quere, nin me quixo nunca. E foi ese o meu gran erro, o meu maior pecado: pensar que sí. Batendo a miña cabeza contra o vidro frío, cuspindo odio contra o metal dourado, tratando de afogarte nun vaso de alcol. Tiven agora que facer un esforzo por tratar de recordarte para poder tirar estas liñas. Culminar así un círculo que trocará, a partires de agora, o formato e a función desta páxina. Unha páxina que non será máis que o reflexo da ledicia que me toca vivir. Os días de paz que só ti fuches quen de roubarme. As bágoas malgastadas e os insultos proferidos. E agora, que estou na situación da que ti xa desfrutas dende fai anos, gustaríame comunicar, a ti e ó señor de gafas tras da mesa: esta porta fica ó fin pechada.

*Bebo Té*

Quero pensar en ti.

Contaminada e escoitando cancións tristes

que rememoren o meu pasado reciente.

Que me fagan chorar.

Pero non dou. Xa non. Nin unha soa bágoa.

Que pasou? Dime. Xa cicatrizou?

E agora véxote como unha pantasma

que resurxe a veces, poucas,

entre todo o monótono.

A veces de verdade;

outras, imaxinándote en corpos que non son o teu.

E qué vai ser de ti cando te pense?

Cando estea lonxe.

Cando me esqueza de que algún día non te puiden esquecer.

De que te podería matar.

De que é triste tatuar o teu rostro en faces alleas.

Que é triste recrear cada milímetro da túa pel en corpos alleos.

Aqueles mesmos que se esquecen de min

cando comeza a facerse de día.

Que se esquecen de min, igual que ti te esquecías.

*[In A Big City,] Nothing Hurts, Nothing Hurts*

Vou arrancando do meu corpo como barro seco

o que queda aquí de ti todavía.

Ata o mínimo recordo que nos liga.

Fago esto entre a compasión, o asco e a pena.

Hai veces nas que me pregunto se sei odiarte.

De súpeto lembro a flaxelación sufrida.

E logro verte.

Como algo do que podo ter réplicas infinitamente mellores.

Unha sensación que te expulsa da miña vida a patadas.

Expulsar. A patadas. Que ironía...

Non sei xa que sensación espertas en min...

E agora, á volta, véxote tan pequeno,

tan ínfimo, tan patético...

que creo que cando volva a voltar,

te desintegrarás pudríndote nun ricón escuro

dun garito que calificarei de antro.

Consumíndote en alcol barato.

E sinto agora unha liberación tan grande no meu peito:

como a inmensidade da auga salada;

como perderse nunha grande cidade;

como o sentimento sublime do romántico.

E o único que desexo agora é rir sonoramente.

Abrazar todos os corpos que o teu veleno enquistado

non me permiteu durante tanto tempo.

Esquecerme de que algún día che permitín degustar o meu tacto.

*Gloucester Road Tube Station*

A choiva era tan forte que dende a entrada da estación de metro onde tentaba refuxiarme semellaba unha cortina compacta, imposible de atravesar. Como podia ser mediados de agosto? Non existía verán na cidade co clima máis impredecible do mundo... Eu miraba ós paraugas que acertadamente o dono de orixe asiática expoñía fóra da tenda sen portas. E coma min todos os demáis que agardaban a que a situación mellorase- ou non empeorase-. Non o puden evitar. A miña estoica decisión de negarme a mercar paraugas algún íase desmoroando como castelo de naipes. E aguantara así tres semanas! Pensaba nos dez minutos de camiño a escola da mañá seguinte. Nas miñas gafas como o parabrisas dun coche sen limpacristais... E no pelo recén secado a conciencia. Un home, elegante, un inglés puro, de pel branca, buscaba un paraugas diante de min. Non semella convencido por ningún e tomábase o seu tempo. Supoño que todos lle resultarían demasiado baratos- ou de evidente fabricación asiática. Decidín, como boa sureuropea, interrumpir a súa busca e alcancei o único negro que quedaba (de entre os máis económicos). Mequeino e deixei aló o prezo do meu almorzo do día seguinte. Cheguei a casa semiseca e pola mañá, ó soar o depertador, corrín as cortinas. Era unha mañá preciosa, estival, sen ningunha nube. E ó saír metín o paraugas no meu bolso.

*Expulsándoa Pola Boca*

Cando camiñaba trabábaselle o pé esquerdo. Sempre. Era doloroso. Non entendía o porqué e culpaba a aquelas botas que lle encantaban de causarlle tal defecto ó camiñar. Comentoullo á súa nai e pronto obtivo a resposta. Só tiña que fixarse na maneira na que camiñaba, díxolle. As súas pernas voltábanse tan ríxidas como as dun atleta en plena competición. Como columnas gregas sostendo un entaboamento marmóreo. Como patas dun cabalo de carreiras a piques de cruzar a meta. Semellaba marcar o asfalto en cada pisada. Era a enerxía que expulsaba, era a elegancia pero era, sobre todo, a seguridade que emanaba, dirixindo a forza cara o chan. Expulsándoa pola boca ó falar...

*Siguiente*

Dicías morrer centos de veces antes

e agora que é a última, non podo deixar de pensar

nas túas tatuaxes sobre da xa fría pel.

E de nada serven ás veces a cidade máis grande,

as roupas máis preciosas,

a voz máis fermosa...

É a incríble, eterna e insaciable insatisfacción humana

que nos empurra á autodestrucción.

A que te levou polos camiños máis escuros.

A que te fixo descender ó negro literal esta vez.

Esta última vez.

Unha voz que se apaga cando pensabamos

que a xuventude agora é imposible de abatir

por esquecernos da fraxilidade,

da importancia da soidade

e das horas, nas que con sustancias,

tratamos de esquecernos dela.

Grande, Amy.

*Tournabilismo*

Bendita bipolaridade que me permite obter un remanso de paz.

Bendita bipolaridade que me permite comprobar

que non estaba tola, que o que rememoraba existiu.

Bendita bipolaridade que me aproxima máis a realidade

que o feito de non padecela.

Que me axuda a comprobar, con todo o que me doe recoñecer,

que esta guerra téñoa perdida de antemán

e que ti a gañarás sempre.

Bipolaridade que non é máis que un acto reflexo

propio dun egoísmo enquistado que fai que escoites

as miñas chamadas só cando el quere.

Bipolaridade que fai que nunca sexa posible borrar

o teu número máis de un mes.

Maldita bipolaridade que fará que nunca te entenda.

Que me fai consciente da realidade.

Que me afasta máis que nunca.

*Úsame Sin Miedo*

Ateigada en alcol un domingo pola tarde,
cos recordo de acordes de concertos que te marcan por sempre.
Sensacións tan fortes que me fan voar ata tres días despois.
Non, non podo, non dou: quero contigo.
É case desesperación, como un grito silenciado.
Algo que me queima tanto, tan por dentro,
é só unha puta obsesión...
Quero facer cousas contigo,
quero quererte sobre todas as cousas.
É dor, é recordo, son fluídos.
Eres ti e os teus beizos que non dou esquecido.
Árdeme a pel e dende sempre, dende aquela
-que é dende cando comezo a contar a miña vida-,
odio os estíos e os recordos que me traen:
os focos, o verde de fumar, os bailes arrítmicos, a cerveza,
a tabla, os olores...

Só ti me podes me podes dicir cando esto se vai acabar,
só ti me podes facer feliz,
só ti podes facer que me esqueza de recordar,
só ti podes deixar que me apague dunha vez.

Rebaixarme, pisarme, odiarme,
sentirme así nos extremos.
Úsame para sentirme viva,
úsame para que te odie,
úsame para seguir odiándote cando estea lonxe.

E cando estea cerca.

*Hay Días en los Que Dices Sexo y te Acuerdas de..."

Lin este pasado domingo un artigo boísimo de Juan José Millás que comezaba con esta oración repetíndose cada vez que expoñía unha nova idea. Todas versaban sobre qué pensamos cando dicimos "sexo". Unha delas dicía que pensamos en mantis procreando e sendo a femia penetrada, devora a cabeza do macho que segue eyaculando. Afirma o autor que ese é o sexo como Dios manda: cando perdiches a cabeza, como "si cabeza y cópula fueran incompatibles". E estou de acordo porque se da o caso de que o sexo que a min me fai perder a cabeza é aquel que sólo podo practicar cando perdo a cabeza. Porque hoxe, encontros sobrios quedan coxos, son fráxiles... alónxanme dese "sexo sin cabeza". Sego constatando o seu dominio sobre min aínda sabendo ambos que non é máis que un artificio. Resta no meu subconsciente o medo que tiña de facer algo mal, de dicir algo mal e facer que se fora ou que dixera que se acabara. Todavía agora. Adopto un rol de inferioridade que nin me corresponde nin me define aínda tendo toda a materia aprobada e verificada: o narcisismo, o egoísmo, a involución,... Actitudes que me expulsan a patadas e me fan cuestionar se cando nos encontramos adopta el o papel da mantis que devora a miña cabeza. Ou débese máis ben ó darwinismo?A un puro papel primario case animal? Son tan fortes os instintos que logran enterrar a razón? E non é esto senón o que denominamos como "perder a cabeza"?

Hai días nos que digo sexo e borro o seu número de teléfono.

*Paint It Black*

Paint it, paint it, paint it...Lémbraste? O local estaba tan anegado en fume como os nosos pulmóns, como as nosas bocas cando o expulsabamos... Contaminados riamos sen saber por que mentras a canción soaba como unha letanía que incitaba a revolvernos por dentro co sorriso conxeado. Trataba de fixar en ti a miña mirada mentras o compás da canción batía forte no meu peito. Eu sentiao porque tiña a cabeza apoiada na parte da parede forrada de madeira. Ás veces escurriase, supoño que buscando o teu ombro. Paint it, paint it, paint it... Seguro que estaba desexando bicarte, que nos estabamos atopando en universos paralelos cos sorrisos conxeados. E cando deixaba de mirar para ti só alcanzaba a ver unha nube de fume, como atmosfera, tinguida da luz amarela das lámparas cónicas sobre das mesas de mármore branco. E eu estaba tan feliz, e nós sentiamonos tan ben. E é tan só unha fracción de segundo no meu recordo: o estribillo, nós e a luz amarela e o fume. E non logro lembrarme do teu rostro: só recordo que ti estabas, ti estabas. Black.

*Digamos Que La Palabra No Es Un Medio Para Ser Feliz*

"O bonito era eso dicías,....". Bonito. Largarse.
Polo menos agora xa sei que sí les os correos,
os mesmos que aseguro, non volverei escribir.
Supoño que porque ten que ser así,
e todo o que che deba escribir mandareino aquí
e volverá a min como retroalimentación.
Recoñezo estar asumindo que xa asumín que esto tocou fin.
Que xa non me importa que te quedes, que me odies,
que me ignores, verte con outra
ou que te vistas cando todavía estou desnuda.
Recoñezo que me doe recoñecer
que recurro ó físico intentando manter
eso que nos mantén dalgunha forma unidos todavía.
Que podería irme con outro pero que como masoquista
acabo índome contigo, facendo como se nunca pasara nada.
Como se te acabara de coñecer- que a veces é o que sinto e que
ti te encargas de recordarme alertándome de que
nunca me permitirás que o faga-.
Quizais porque ti tampouco quixeches nunca coñecerme a min,
e dame que hoxe todavía menos.
Pero aceptoo, igual que aceptei que odiaría desexar cambiarte,
que me doe pensar que algún día o intentei enganándome así
de que por fin me entenderías,
de que falariamos unha mesma lingua.
Igual que aceptei que se temos un sino compartido
é o de alonxarnos e supoño que
por iso volvín caer,
porque sei que son poucas xa as oportunidades
de que volva suceder.
Pecha esa porta xa, dicíame o señor que se sentaba
tras desa mesa grande e me deixaba falar anegada en bágoas
para despois falar el durante unha hora cada mércores.
E pecheina, só que todavía albergo a chave.

*Congratulations*

Hai seres que logran vivir mil vidas diferentes nunha sola. Que viven as vidas que outros non desexan ou non poden vivir. E como Dylan, gustaríame ser capaz de coller unha guitarra e arrancar. E ter tan claro como el qué é o que quero facer, e unha vez conseguido, electrificarme. Electrificarme sen importarme nada nin ninguén nin o que digan. Será este calor estival prematuro que enche a miña cabeza de líricas decadentes que me impulsan hoxe a felicitalo. Líricas que falan dun abismo que vou conformando cada día que me levanto. Sexa quizais que me aterra o futuro, ou mellor: o descoñecemento do futuro. Ou sexa quizais que non teño guitarra coa que largarme. E oleadas de sentimentos tan fortes baten no meu corpo agora empuxándome a facer cousas absurdas só para sentir que o presente así é máis válido. Só para sentirme a protagonista en Like a Rolling Stone: patética, pero protagonista. E gustaríame que só isto fose suficiente para poder saber cómo configurar o camiño do abismo consolándome con coñecer que the times they are changing.

*Coloso*

Oxalá me quedasen forzas para dicirche que só tentas autoconvencerte de que o leito é o único que podemos compartir.

Oxalá me quedasen enerxías para volver explicarche que podes confiar en min.

Oxalá me quedasen ganas de que confiases en min.

Pero está todo moi desgastado xa...

Os meus soldados foron desertando case sen darme conta.

Volver a ese espacio os dous, espidos e afogados en alcol,

doume pena porque mentras me identificaba,

mentras volvía recordar todo o que alí pasamos,

estábame alexando e non podía deixar de pensar que xa non pertencía a alí.

Que me sentía como un apátrida.

Porque non me quedan forzas para loitar, case nin para escribir sobre ti.

Ata que descubrín as túas pequenas notas espalladas,

que non son máis que pinceladas lúcidas

remitidas a un comportamento que remodelar.

Ó acabar de lelas xireime para mirarte,

atopeite deitado solo e espido,

e único que alcancei a ver foi un neno;

ou polo menos a alguén que leva máis peso dentro do que lle correspondería.

Pero un peso que queima, unha carga mala

cuxa autoxestión non é a correcta e fai que se manifeste en comportamentos sen sentido

que expulsan da túa vida a persoas que non o merecen.

Destilabas fraxilidade ó ollarte nese estado semi-inconsciente.

Non sei... e agora todo cobra máis sentido, ata as cousas malas,

e resulta de certa forma tráxico pensar que me reconfortou

pensar en onde quedan xa os tempos dos colosos.

*happythankyoumoreplease*

Gordo; delgado; demasiado delgado;

fala demasiado; fala demasiado pouco;

cómo pode levar eses zapatos con ese pantalón?;

cómo pode levar eses zapatos?;

dentadura irregular; cellas espesas; cellas excesivamente depiladas!;

ralla ó lado; moderno, moderno de mierda, "hipermoderno"...

Putos estereotipos.

Estereotipos, estereotipos, estereotipos...

Hai un filme, o que da nome á entrada, que recomendo visualizar.

E sí, é certo que a todos nos gusta a beleza:

supoño que por algún fin se creou toda a arte pre-postmoderna,

que o tópico de que vai por dentro ninguén o cre.

Que é só iso: un tópico.

E son a primeira en recoñecelo, e recoñozo que me perde a beleza.

Pero hoxe no cinema vin as cousas dende outra perspectiva.

Tamén descubrín esta tarde, vendo sola a película,

que despois de todo non hai que ter medo a ser queridos,

que todos temos dereito a ser amados.

Comprobei tamén que non son a única que ten a capacidade de ser atraída por todos os

"niños en cuerpos de hombres de veintinueve años" en kilómetros á redonda.

Non, tamén ocorre en Nova York.

Que era, por certo, o Nova York de Woody Allen,

aquel ó que espero chegar algún día para montarme alí a miña propia película.

Pois iso: More happy(ness), please. Thank you.

*Sociópatas*

Empatía: f. Identificación mental y afectiva de un sujeto con el estado de ánimo de otro.

Prepotente: adj. Que abusa de su (hipotético) poder o hace alarde de él.

Elegancia: f. Dotado de gracia, nobleza y sencillez.

Ej: La falta de empatía de un prepotente genera unas pautas de comportamiento en absoluto elegantes que conducen irremediablemente al fracaso personal.

*Let Me Love Me*

A continuación, voume permitir facer un alegato a favor de... min. As metas, as loitas, os odios, as superacións. Os espellos nos que me reflicto. A xente que vai e vén e todo o resto de cidades que me quedan por coñecer. Noto como se me están despregando as ás. Noto como me piden voar e achégase o momentos de arrancar: seis meses, cinco meses, catro meses... Pisar un asfalto de verdade. Como lírica de Moloko, o momento é agora. "Pero, cantos anos tes? Canto mundo descoñeces todavía?". Non quero determe, xa non. A cara máis mala das persoas xa a coñecín, nada en min pode facer máis ferida xa. Unha decepción, dúas decepcións, unha recapitulación. Pero tamén a máis boa... A conciencia, limpa. O paso, firme. As costas, ergueitas. A cabeza, repleta. Proba a pararme. Porque tódalas rochas do camiño serán esquivadas; e a forza interna, o meu impulso. E non preciso de ninguén máis. Tres meses, dous... Os escritos, o leído, a aprendizaxe, a música seleccionada. O meu corpo. As miñas pernas fortes. A tinta da pel. O orgullo reposto. Fai tres anos que coñecín o fondo, que o toquei coas miñas mans feridas, que me tentou absorver, pero todo para volver renacer máis forte. Como ave fénix, das cinzas, para non voltar visitalo nunca. Ti aquí só les o que eu quero que leas, pero aquí nada é de verdade, esto nace das entrañas revoltas, da dor que non é a miña vida real. Dame tempo, deixa que se despreguen totalmente. Sempre me encantaron os aeroportos.

*No Hay Que Amar Como Los Niños*

No hay que amar como los niños, e estou citando a Ray de novo. Non hai que amar como os nenos porque xa non somos nenos. Porque me canso de dar o primeiro paso crendo que xa medramos pero non. E non importa o tempo que pase dende o último dado, non logras medrar. Pero eu sí. Non hai que amar como os nenos que tiran a pedra e logo agochan a man porque eso, cando xa non eres neno, é de cobardes. Non hai que amar como eles, senón de verdade: eu, ó menos, quero facelo así polo que me entristece de novo outra decepción, aínda que apenas me afecte xa. A min gustaríame poder querer de verdade e isto faime dar conta de que todas as entradas anteriores aquí penduradas, se estivesen en papel, non dudaría en incendialas. Porque nada do que escribo sobre ti é real, nin o será porque non hai nada. Porque non sei qué pretenden as mensaxe deixadas nas madrugadas. Porque me consumen as contradiccións, as incoherencias, a falta de escrúpulos, de consideración, de respeto pola miña loita. Non hai que amar como os nenos nin ó tuntún da lúa e das mareas que arrastran a aqueles que loitamos por manternos cordos. Non hai que amar como os nenos, porque xa non eres un neno.

*Red Nails*

Mírome as mans. Volvo miralas. As miñas uñas minúsculas cuxo tamaño se acentúa pola xa desgastada laca vermella que me fai rememorar a última noite de festa. Na que celebraba o meu vintecatro cumpleanos. Sempre me gustou cumplir anos: este ano, non. Volvo mirar as uñas, as mans. Creo recordar que volvín coller as túas mans entre elas, que as túas mans seguían sendo grandes. Creo recordar que tamén te toquei, quizais tratando de excitarte, sí, probablemente tratando de excitarte. E, cómo podo tratar de excitarte con estas uñas minúsculas? Supoño que buscaba o meu Doherty aquela noite. Que quería celebrar o meu vintecatro cumpleanos e que acudín a ti, seguíndote por medio local sin estar segura de se eras ou non. Só ata que unha agradable sensación me impregnou co teu olor e xa non dubidei en tirar do teu brazo. Vintecatro anos, o meu aniversario e ti. E o teu olor que seguiría recoñecendo pasados séculos. Volvo mirarme as uñas e penso en dentro de outros vintecatro anos e en ti. E non podo deixar de preguntarme qué facía tirando do teu brazo na noite na que celebraba o meu aniversario. Nin na sensación tan familiar que sentín ó falar contigo, despois de tanto tempo. Nin na proximidade. Familiar, cómodo. Como se levase celebrando contigo tódolos meus aniversarios. Volvo mirar as mans e constato que é hora de borrala laca desgastada. E mentras o decido, penso en por qué os teus actos máis bonitos sempre os levas a cabo sen estar sobrio.

*Adulto*

"Que é un adulto?" pregúntase Álvaro na súa última entrada do seu sobresaínte blog. Un adulto... Recollo a testemuña pero invirto a cuestión: qué non é un adulto? E deixando á marxe o tema "idade", comezo a entrometerme en cuestións máis filosóficas ou conceptuais. Eu considérome adulta porque penso que me comporto como tal, pero só en parte. As borracheras, as drogas, a inestabilidade económica e sentimental, a volatilidade das marcas establecidas... Pero sí, son responsable: compórtome de xeito coherente coa familia agora que voltei a casa, non falto ó máster, intento colaborar, incluso busco traballos (temporais)!... Son un adulto? Eu penso que esta pregunta ten unha contestación moi complexa nas xeracións xoves actuais, porque básicamente penso que ninguén o sabe realmente ata chegar ós trinta: idade na que sí me considerarei adulta aínda que non conte con parella estable, traballo ou/nin casa. Pero penso que o grande triunfo tras de cuestionarnos esto é non cuestionala, senón experimentala. Saber conxugar estes dous comportamentos opostos na mesma persoa e facelo con naturalidade. Facelo sen facer, nin facernos dano. Facelo loitando polo que realmente se desexa. Facelo intentado mellorar sempre. Facelo de forma racional e consciente, sen medo a deixar medos atrás. Porque nada de nós dura sempre e sempre hai cousas en nós que mellorar, corrixir ou superar.

Sex, nudity and bad language. Ou quizais ser adulto sexa esto...

*Nunca hubo guerra buena ni paz mala*

A guerra. A guerra forma parte da vida. Para moitos, a guerra é unha forma de vida. Para min, a guerra eres ti. Non hai paz mala, só hai o desexo de paz. Hai veces en que é mellor que non haxa paz, pero non é doado loitar. Sentir que só unha incongruencia: a aparición dun libro de madrugada sobre do meu felpudo- surrealista- logre que a miña estabilidade vital se tambalee, esa é miña guerra. Sentir a necesidade de fuxir para non voltar cometer os mesmos e irracionais erros. Esa é a miña guerra. A miña guerra é seguir a construir unha felicidade que estará sempre incompleta. Unha felicidade que mutará, que verei reflexada en ollos alleos que lograrei querer, pero non do mesmo xeito. Esa é a miña guerra; a guerra de saber que non podo ter o que máis desexaría ter. A guerra da impotencia, a da frustración, a de ter que deixarte gañar. E a segunda guerra: a de voltarte levantar, a de seguir camiñando. Expoñer o teu corpo como se dun escudo se tratase, no que rebote a dor, no que rebote a pena, no que rebote o dano... Que protexa o meu corazón sesgando sentimentos se é necesario. Que me transforme nun ser que non quere querer, xa non, nunca máis. Só penso en camiñar. Afastarme. Nesto me transformou a nosa guerra que semella non querer ficar.

*Te pido que te quedes en dónde puedas alcanzar lo que quieras conseguir*

Era devoción. Era relixión. Os acenos. A expresión. A cor do pelo. O nacemento do pelo. A súa pel e o meu tacto. O olor. Era algo máis…Era sublime, metafísico. Transportarme, elevarme. Eran os dedos. Era o brazo. Eran as cellas perfectamente definidas. Os labios. Eran os dentes. A noz. A espalda. Eran as cicatrices. O oco entre as costelas. Era a lingua. As muñecas e as pulseras. A pel e o seu dourado. Era a nariz. As pestanas. A cor do iris. A pupila. O tabaco no labio inferior… Era teatro.

*Gran Broma Final*

Dejan los tambores de tocar
Y un gong anuncia la retirada
Se discute la capitulación
Mientras se aproximan carcajadas.
Obtuve un premio por mi miedo a padecer
De cinco años de indolencia
Es la semana grande de la crueldad
Y en nuestro honor celebran una fiesta
Yo me limitaba a contemplar
La misma grieta de la pared
Alguien dijo "habrá que demoler"
No sé cómo no lo vi llegar
Era el día de la gran broma final

Ha cundido el pánico en Madrid
Salen fotos en la prensa rosa
En la alfombra roja habla el director,
Él sabe cómo se hacen bien las cosas.
Puede que el tiempo te dé la razón
Pero no queda tiempo, hoy es el día
En que dos planetas se estrellarán
Mientras tú concedes entrevistas.
Y ahora ya me empiezo a preguntar
Cuál de estos chistes es el mejor:
El del día en que te hablé de amor
Sabiendo que daban temporal
O el día de la gran broma final.

Como un mar me presenté ante ti
En parte agua y en parte sal.
Lo que no se puede desunir
Es lo que nos habrá de separar
En el día de la gran broma final.

Hay quien decía que era
Grande y fuerte nuestro amor.
Y lo era igual que las Torres Gemelas,
Allá en Nueva York.
Y cuando sabes que algo puede ir mal
Y estallará bajo tu nariz
Cuando no es posible ser feliz
Y te asustas como un animal
Es el día de la gran broma final.

Cuando te griten con rabia
Que tu amor entero fue una estafa
Y tú protestes y no quede un alma allí para escuchar
Cuando ya no queden ritos
Suene un golpe seco y casi un grito
Luego ya no te molestes, ya no hay nada que arreglar.
Es el día de la gran broma final.

Ya nada será igual.
Tras el día de la gran broma final.

Nacho Vegas. La Zona Sucia.

*Just Us*

Ti regresaches e contigo regresou a decadencia; pero a decadencia no termo máis literario e artístico posible. A decadencia decimonónica. Era imposible que non trouxeses contigo a esencia pesimista que te compón e te define. E que á súa vez ma exalaras a min. Por iso, cando botamos a falar nas horas roubadas semellamos dous flaneurs do XIX que observan o mundo tomando café dende unha cafetería que, axeitadamente, responde ós criterios estéticos do dezanove. E sobre do mármore branco da mesa férrea intercambiamos todo iso que vemos para concluir, unha e outra vez, que non hai nada actualmente aquí que nos faga sorrir. Que calquera tempo pasado foi mellor: incluso un tempo marcial e lonxano e alleo. Deducimos o que pasa, o por qué se dan situacións tan vergoñentas nesta sociedade demacrada, hipócrita e consumida... E sempre rematamos obtendo a mesma resposta que intercambiamos fumando e tremendo por mor do frío, fóra do local. Semella que a nicotina expande a mente, e mesturada con follas secas, máis todavía. E tras todas as horas de conversas recuperadas dinme conta de que a felicidade vital que abatía o meu corpo toda esta temporada, non era real. Que me achego máis a ti, que a min mesma. Somos flaneurs, somos outsiders, e dylans, e calamaros e rimbauds baratos. Somos nós.

*Vértebra(me)*

Era unha vértebra, só unha vértebra máis o que facía das súas costas algo sublime, tan bello que semellaba irreal. Cando non estaba preto dela pensaba en acariciar as súas costas, infinitas, que sempre identificaba con esas autoestradas que cruzan a nada dos desertos americanos dos filmes de Wenders. Tan infinitas que non logras verlles a fin. E imaxinandoas, case logra voltar sentir a calor que desprendían. Só unha vértebra máis. Só unha vértebra máis configuraba a parte máis fermosa do seu fermoso corpo. E cando se entregaban en calquera leito frío, non podía deixar de observala: aloumiñarlle a espalda coa mirada, unha vez e outra vez; coas mans; coa lingua; cos beizos…Non sabe onde se agochan aquelas costas agora. Ignora quen as acaricia, quen as bica. Pero non pode esquecelas dende o día que lle foron dadas: apenas recorda o rostro, pero non logra esquecer aquelas costas partindo dende a porta.

*Tic-Tac*

Vendo a situación repetida. Como se fose eu a protagonista dunha historia que agora interpreta unha actriz que desconozo pero cuxo filme estou vendo dende a sala de butacas. A miña historia tan dolorosa como patética. E ti segues coa mesma pantomima, con ese circo ficticio dunha vida que che gustaría levar pero sabes, nunca conseguirás. Por iso finxila? Por iso arrastrar contigo présas inocentes que descoñecen a maldade que poboa o teu interior? E hai veces nas que me pregunto cómo será vivir con esa carga ás costas. Ser consciente de que calquera pode falar, en calquera momento: soltar todas as verdades que tratas de ocultar enganando. E podes durmir? Como logras durmir así? Como se durme sabendo como mintes e enganas ás persoas que te queren? E como se durme sabéndote un fracasado para o que o tempo corre máis deprésa incluso que para os demáis? E que clase de persoa é a que non aprende nada do acontecido? Será que a xente non cambia. Que o proceso de maduración tan só se da nos froitos últimamente. O dano, a dor, o peso da culpa, a vergoña, o veleno, a falsidade, o engano, o ying, o yang, o tic e o tac.