*Not Normal*

Se ó final as dúbidas e os medos

son para todos iguais...

Non desexo pensar que estou de volta de todo con vinte e poucos.

Non me gustaría dar todo por perdido,

nin aceptar a decepción.

Gustaríame de novo volver confiar,

dar oportunidade sen pensalo e non acabar por non facelo.

Pero xa non me importa outear a horizonte

estando soa dende a area:

non me importa por ter claro o que son e como son,

as mans sen sangue e a conciencia tranquila.

Recoñezo que me gusta ser así

porque sendo así, sei que non dano a ninguén.

E ter iso claro en calquera aptitude, é o máis grande.

Medrar soa axúdache a coñecer todo mellor,

porque como nada te eclipsa

logras ver todo de forma máis obxectiva

(que non sempre acertada).

Trátase de percorrer un camiño que non compartes con ninguén

e que só ti forxas.

Afastándote daqueles que ó teu arredor forxan outros sí compartidos;

mentras vas vendo cando e cómo baten uns cos outros

por seguires un mesmo vieiro.

Ou insoportable, ou borde, ou doce, ou frívola,

ou poliédrica, ou educada, ou hipócrita...

Pero sempre un mesmo...

Porque o que non podo facer é ser o que non son.