*Fronteira*

Camiñaba despacio pero a súa cabeza non paraba de producir centos de milleiros de ideas que o atacaban sendo el incapaz de facer algo contra isto. O, noutro tempo, impecable traxe azul escuro tinguíase agora cunha pátina de pó que permitía deducir un longo camiño ás súas costas. Unha gorra, vella tamén, pero dun deseño hipermoderno sacado dalgunha cultura urbana, contrastaba co citado elegante pero sucio traxe. Nada parecía cadrar nel. A barba longa e descoidada aferrábase á súa face curtida polo sol. Ó fondo a fronteira. Unha liña no horizonte que aterraba con tan só ollala, pero convencido de que a meta estaba alí sentía que debía percorrer esa terra de ninguén, só. Pero, ¿qué meta? Despois dos anos pasados non se atrevería voltar mirala á cara: que podía protemeterlle agora que xa non lle prometese antes? Como sería a súa nova vida? Pero a imaxe feminina grabada na retina, o loiro do seu cabelo e o esbelto e delgado corpo arroupado polo xersei de angora fucsia impulsábao a seguir camiñando. As pernas cargadas con centos de kilómetros seguían a estela que ela noutro tempo deixara. El estaba cansado dos encontros baratos, das relacións de usar e tirar, da soidade que o voltaba acompañar cada mañá ó despertar. El descoñecía a vida dela...nunca quixera preguntarse pola mesma, pensaba que unha irrupción fortuita cambiaría o destino, apelaba á boa sorte que nunca o acompañara. Sete metros, catro, dous e medio...chegou o momento, o horizonte rematou. Coma todos, el debe cruzala fronteira, máis cedo ou máis tarde.

Epílogo: Pero... quen te crees? A onde tes pensado ir? O que ti desexas, o que che gustaría debes recoñer que poucas veces se corresponde coa realidade.

Non o logras ver? Non ves que se repite? Frea a túa camiñata que estás a facer en balde.

Pénsao, é doloroso pero é real. Sempre queremos algo que non temos e co que temos non nos conformamos e se pensas en frío e o recoñeces, por que o segues intentando?

Sacúdete o traxe, límpate a cara e aféitate. O flequillo, de lado, e tira esa asquerosa visera lonxe. Mírate. Recoñeceste? Afróntao.

Agora retoma o camiño que non te conduce cara a ela, forza a túa vida. Nas relacións nada funciona como lemos nos libros, non hai finales felices; é máis, ás veces as cousas non deberían nin ter comezado.

*Falaremos do Medo cando teña Pasado*

Porque non é o mesmo chorar de ledicia a chorar por nada.

Hai días nos que pecho os meus ollos deixando que a ténue luz

do solpor se filtre mediante os meus párpados

e elevada, véxome sola.

¿Por qué non compartir?

Cando me paro, e escoito calquera canción que resona dentro da miña cabeza,

cuxas letras sempre logro, de maneira impresible,

entendelas como descripcións da miña propia vida,

deixo que o mundo xire entorno a min

sen saber sequera nin onde estou.

A soidade é miña gran aliada

porque ás veces os plans non son como esperabamos.

E non quero pensar que é o que vai pasar, nin cando...

Se camiñar con calma e con serenidade

fai que deixe ós meus pasos surcos que cada vez son máis profundos

todo por precisar sentir que necesito compartir...

¡Qué débil cando as follas de calquera libro de débito non me enchen!

Poder falarche, agarrarte da man e elevarte comigo...

nada máis que por encima das nubes,

prometo, non subimos máis se non o desexas.

Proba a facelo: nota como as túas verbas

me poden atravesar sen facer dano...

Convertir o meu refuxio nun lugar privilexiado

para os dous onde o frío desapareza...

Volver aprender a besar

e poñer en activo de novo o meu sentido do tacto xa oxidado.

Xa matei as formigas e tirei a froita pasada, ¿ti?

Quero volver experimentar por unha hora ó día recordar que teño teléfono...

Precisar dunha cama grande.

Deixar de escoitar as melodías suicidas.

Evadirme acompañada.

*Y el final nunca acaba*

Un día meu pai consigueume (nun dos seus numerosos viaxes ó continente africano) unha pequena cría de tigre. ¡Deus, era a cousa máis fermosa que vira na miña vida! O antigo coidador fixo fincapé en que non era un animal doméstico, que se trataba dun animal salvaxe... pero a pesares da advertencia de que non debería crialo en casa, vendeumo. Queríalle tanto...nunca pensei en chegar a sentir un apego tan forte cara a un animal. A pesares das fauces que crecían rápido e das fortes garras, eu colmábao de bicos e aloumiñábao como un pequeno gatiño cada vez que lle levaba de comer (continuamente). El crecía e eu, orgullosa de que soupesen que me pertencía, amosáballo a todo o mundo. Unha tarde dun estío que todavía non chegara, a cría de tigre mordeume xusto no momento no que me dispoñía a ofertarlle unha caricia. Agora teñoo aquí, preto, pero dende ese día está nunha xaula que a min me parece que se fai máis pequena co paso do tempo. Todo o cariño que sentía foise apagando, apágase cada día un pouco máis. Xa non son eu quen lle dou de comer habitualmente. Hai veces en que me sento ó seu carón, dándolle as costas; a miña espalda apoiada na xaula e sen enerxía algunha, como sen ganas, deixo caer pequenos anacos de alimento que dudo, os chegue nin siquera a saborear. Miroo moitas veces , sempre con indiferencia e habitualmente dende lonxe cando paseo por alí. Observar a cicatriz da miña man indefensa que daba caricias noutro tempo, logra todavía hoxe humedecerme os ollos. Hai veces en que a distancia, convén.

*A Single Man*

Existen dúas formas de abarcar este filme que, sen dúbida, é digno de visionar varias veces máis: unha é a vertente puramente estética (é dicir, as técnicas cinematográficas, o atrezzo e por suposto, a banda sonora) e outra e a vertente da mensaxe que desexa transmitir. O bo espectador poderá fusionar ámbalas dúas deixándose levar pola poética cinematográfica, á vez que retén o que o director (incriblemente novel) desexa expresar.

Hai unha palabra que para min define este filme e é "preciosismo". O vestiario impoluto, elegante e precioso de Tom Ford, así como os seus complementos (véxanse as gafas do protagonista ou os cigarros rosas) remítennos ós anos sesenta americanos: ós tan cinematográficos campus universitarios, ás zonas residenciais fóra da cidade, os amplos parkings diante dos supermercados... Preciosismo tamén polos movementos e angulacións de cámara (primeiros planos, planos detalle, a poética da cámara lenta,..). A pantalla repleta da xente máis guapa e elegante (culmen no breve cameo de Jon Kortajarena, musa de Tom Ford e de moitos de nós...), non nos pode deixar caer no erro de levar a cabo unha lectura frívola da obra. Esta vai moito máis alá, desmontando o perfecto estilo de vida americano no seu prexuízo máis latente (xunto co racismo): a homofobia.

O personaxe da nena loira veciña do protanista é quen se encarga, precisamente, de desmontar todas esas apariencias de perfectas familias americanas.

A perda, a dor, a incomprensión e o fracaso persoal son os factores que reinan nas vidas dos protagonistas interpretados maxistralmente por Colin Firth e Julienne Moore.

Perfección, elegancia, bo gusto nun contexto de crise social (misiles de Cuba) e dudas existencias é o marco dado polo director para desenrolar unha historia dura que ten como resolución o amor (encarnado nun xove efebo) como bálsamo reparador; aínda que como é o caso, o destino non permitirá que o protagonista desfrute del unha vez máis.

*diecinueve (+ 1)*

Sorpréndome relendo escritos que vou atopando por casa

sen saber nin siquera que algunha vez os redactara:

escritos que non son máis que indicadores que describen

paseniñamente a morte lenta desa relación enferma.

Volto escoitar as cancións que me regalaba

mediante as cales só agora co paso do tempo,

me dou conta das mensaxes que me lanzaba

tras das súas verbas e que probablemente,

proviñesen do seu subconsciente;

cousas que nos negabamos a ver e entender.

Versos tan preciosos que fan que non poida crer

que aquelo non fose verdade, que fora algo irreal.

Rememoro palabras, citas, olladas, misterios e vocativos,

apelativos vergoñentos repletos de cariño

que poucas veces mostrabamos de forma mutua.

Rememoro o verso que nos citaba durmindo tan xuntos

que espertabamos siameses

pero non son quen de recordar se algo así sucedeu.

Faime isto pensar en cómo foi que botamos todo

polo sumideiro máis desterrrado e contaminado.

¿Cómo tivemos o valor?

Porque cada vez que estaba preto de min,

xa era como se non estivese,

e penso que eso é todavía peor que

estar físicamente separados de verdade.

E cada vez que unha canción por el regalada me asalta,

algo fica dentro do meu corpo por un segundo

para despois devolverme á realidade e recordalo dano,

as palabras sucias que nos disparamos (a veces sen sentilas, outras sí)

e cun aleteo volvo bater na terra dura

pola que camiño sen el fai xa tanto tempo.

Triste por pensar no que pudo ser e non foi nin será xamáis

pero contenta por brindarme a oportunidade de coñecer

ata que tan alto grao pode unha persoa chegar a ser capaz de querer.

*Rainy Day Woman*

Onte choraba porque me daba pena estar sabendo

que ata os nenos poden chorar por non poder amar...

porque me parecía a min tan doado o feito de poder sentir

estando sentada no meu sofá.

¡Todo podería ser tan fácil!

Resulta ser que é o mundo dos adultos

quen complica as relacións,

cegándonnos con egos inoportunos

que nos manexan de tal forma en que

o joker acaba por rirse de nós...

¡Os medos fannos débiles, o ego máis!

Recordo agora as noites nas que penetrabas

nas miñas entrañas forte, descoidada, torpemente...

cegado por unha paixón que non desexabas compartir

mentras os teus movementos rítmicos

se acompasaban á miña voz que xemía só de dor.

Voz que co paso dos encontros te negabas a escoitar

ou só te limitabas a, conscientemente, ignorar.

¡Que pequeno se ve o mundo dende o teu diván de orador!

Que colla na túa man para poder comprimilo...

para poder amoldalo ó que a ti che conveña...

Así de duro é saber que eso é imposible:

unha coraza de protección que se cae de vez en cando

e non somos quen de recompostar...

Soñei que te encontraba só na rúa, tentando

unir ese pedazos rotos de coraza que levaba gravada as túas iniciais.

As bágoas dos teus ollos que me miraban suplicantes, conmovíanme.

Desexaba poder axudarte, sen embargo algo interno en min

impedía poder moverme nin siquera un só centímetro de aproximación

cara a túa persoa: eu pasaba de longo sen poder evitalo.

Espero que a imaxe reflexada sexa algún día do teu agrado,

pois significaría a túa loita gañada en favor diso.

*Baleiro por Dentro*

Liar o tabaco de meu avó dende que tiña tres anos é un dos recordos máis vívidos que conservo; é curioso que a pesares de tratarse constantemente da mesma marca non logro recordar de cal se trataba pero probablemente unha americana porque sempre me sorprendía, dende que me ensinara a ler, o escrito da etiqueta que falaba sobre uns indios que cultivaban a planta e eu preguntábame se serían os mesmos, aqueles de plumas na cabeza que saían pola televisión nos westerns áridos os sábados polas tardes e que tanto facían desfrutar a meu avó (que por outra parte, era o único que vía por esa caixa escura mal sintonizada). "Os cigarros dos comunistas" repetía sempre cando eu adicaba todos os meus esforzos a facer un cilindro perfecto de tabaco nin moi solto nin moi prensado, cun acento que nunca logrei identificar (ata moito tempo despois).

O relato da guerra que el daba en denominar como "loita entre irmáns" era o leitmotiv de todo o proceso e co tempo todas esas historias íanse retendo na miña cabeza. Relatos breves que remataban cando eu remataba de liar e que remataron para sempre cando chegou ó episodio no que o último mes de contenda se levara con el (ó igual que á guerra) ó seu irmán que contaba tan só con nove meses menos de idade que meu avó. Cando o relato ficou, xa eu non só liaba para meu avó senón tamén para min. O meu abrigo de gorda lá arrecendía ó olor do fume que saía igual que dunha cheminea pola porta da miña aula na facultade e o meu maletín de coiro desgastado estaba cheo de tabaco esparcido entre miles de follas de apuntamentos en orde caótica posto que ía caendo da pequena bolsa mal cerrada que vendían no estanco. Meu avó tentara avisar a seu irmán; dicirlle en alto (un grito que quedou silenciado polo son apocalíptico dun campo de batalla) que estaba a piques de pisar unha bomba. Meu avó correu cara a el, pero as pernas fortes e curtidas non lograron chegar o suficientemente rápido. Só lograra alongar un brazo rozando coas xemas o desgarrado uniforme fraternal. Lémbrome que a veces mentras lle liaba o seu cigarro, dicíame que había días nos que parecía que sentía todavía a man dereita.

*Cadáver Exquisito*

Mentras oprimía con forza o pano de tea branca contra a sangante ferida para cortar a hemorraxia, a súa mente comezou a viaxar alonxándose cada vez máis do lugar real ó que pertencía sen desexalo. Podía ser quen de pensar en mil cousas, en milleiros de cousas... pero o único que lle bombardeaba a cabeza eran ideas que xiraban entorno ó Surrealismo igual que o sangue que lle bombardeaba o padal mentras tentaba reprimir unhas naúseas de forza hercúlea. Sería a clase de arte á que asistira a tarde-noite anterior impartida pola muller de voz tan extremadamente sensual coma intelectual que o arrastraba ata ela levitando mentras parafraseaba citas de Bretón, a causa de que nunha situación así só lle pudese vir ó pensamento tal movemento artístico de comezos de século. Cadáveres exquisitos, formas biomórficas, automatismo psíquico...¡e canta razón levaba o tolo cabeza de cartel seguido pola vangarda parisiense! Deixarnos levar...que aparece frente a nós nese instante de dormevela cando o real se funde cos soños? Apagar os ollos para seguir vendo unha realidade que a veces non sabemos certa...ou era ó contrario? Aquelas ideas abstractas cando a intelixencia traballa sen poñela a traballar, aflorando dende os instintos máis baixos, os instintos reprimidos ata a faceta que mellor se nos dá sen saber que somos quen de levala a cabo. Intelixencia, sexo, dons ocultos xunto a verbas ou pintura todo conformando o inconsciente. Deixarnos levar, os dedos no teclado como compoñendo unha sinfonía, sen pensar, tan só expulsar todo aquelo que levas dentro e que de parares a saludalo nin siquera o recoñecerías...

Esto era no que el pensaba, pero á vez a imaxe da docente recortada no abismo e completamente soa nunha aula enchida de moreas de oíntes, reinaba nas súas retinas pois nin a dor era quen de empañar algo que semallaba poder tocar. Cando xirou a cabeza ela xacía ó seu lado, inerte, igual que un cadáver exquisito.

*Carretera y Manta*

"SSSShhhhh!!!!"- díxenlle.- "Non, por deus, non diga eso. Todo o mérito non é meu, pero gracias de todas fromas pois non existe algo que me poidan adicar que me guste máis escoitar. Sen ese personaxe non sería capaz de chegar a onde me encontro agora...Penso a veces que foi a miña mellor creación, aínda que non desexo que se me recorde por el, nunca, ¿sabe?; que me marque tanto que non  sexa capaz de evolucionar. Certo é que foi unha creación que me absorveu, que medrei con ela como persoa (aparte de profesionalmente). Só pretendín que todo aquelo que me fixera sentir, quedase plasmado de boa maneira nunha folla en branco pero facendoo de forma en que el fora o protagonista, que el adoptase o meu rol, que sentira el o que a min me facía sentir para, de algunha maneira, facer do impensable algo todavía máis surrealista. Pero, repito, non quero que se me coñeza só por este personaxe, igual que un actor encasillado en papeles mediocres ó que lle imposibilitan a súa movilidade interpretativa. Eso xa pasou, quero decir, que a este personaxe tívenlle que dar morte na miña última entrega (igual que a un Wallander); sinto non poder especificar cal delas foi porque son tantas que non logro lembrarme. E non, xa llo anticipo a pesares de ser consciente do morbo como consumidor literario, non o vou revivir, nunca protagonizará ningunha saga máis e sinxelamente porque está morto e saben vostedes que o eido da ciencia ficción nunca me motivou. ¿Que como se chamaba? Non logro recordalo"

*Gigante*

Será que no quiero ver este gigante caer
ni convertirse en algo tan pequeño
para no ver más el sol a través de este cristal
ni pensar que todo antes era perfecto.

Será mejor tener cuidado.
Será mejor, tendré cuidado.

Será que este animal no puede disimular
no resultar tan feroz ni tan malo,
como el mejor corredor que no podía creer
coger hoy el testigo de tu mano.

Será mejor tener cuidado.
Será mejor, tendré cuidado.

Cando foi? Canto fai? Canto falta?