¿Que cómo gañei a guerra? Bueno, se non acaba por devorarte algo creado por ti, penso que é máis doado de vencer. A guerra gañeina dende a miña habitación. Era moi pequena, e fría, porque vivía nunha zona moi húmida. Supoño que algún río de difícil localización serpenteaba cerca. Só recordo calor cando o seu corpo me viña a visitar, enchendo todo o espacio e facéndoa todavía máis pequena. A miña trincheira era a cama, pequena tamén; pero recordo que facía nela todo o que desexaba: as súas reducidas dimensións nunca foron un handicap. E recordo tamén que sempre estaba revolta. Só a finais de semana, cando o coronel me daba permiso, era cando mínimamente se podería amosar. A desorde conformábana centos de libros, a maoiría xa leídos (outros a medio ler) apilados na única mesa fráxil e vella; no chan; nas dúas mesiñas enanas que escoltaban a cama carente de cabeceiro... Xunto ós libros, miles de artículos recortados; páxinas de periódicos que co tempo ían perdendo aquel valor polo que os recortara no seu día; revistas de meses de antiguedade sobre cine, moda, arte, culturais... Sempre pegados á miña cabeza, como se tentase que mentras durmía, toda a súa información se adherise e fora absorvida polas miñas neuronas queimadas con substancias traídas por aquel quintocolumnista que me visitaba irregularmente. O mesmo que me viña dar calor. Roupa que se anidaba nas sillas; no chan; no armario revolto nunca ben pechado; sobre da cama de colcha india e desgarrada polo acción do roce humano contra a mesma... E o olor...A miña habitación ulía a trincheira. Non sei, o recordo que albergo non era malo, pero tampouco bo. Os perfumes femininos (e dirás ti que para qué usas perfumes nunha guerra...) mesturábanse co aire frío e húmido que a calefacción non era capaz de templar. Sí, ulía a humidade, a trincheira.
Na guerra loitei eu sola. Foi longa, case case como unha mundial en periodicidade. O inimigo a batir era forte, nunca se rendía. Todavía hoxe non se rendiu. Todavía me falan del: de telo visto rondar, sempre solo (aínda que a veces leva algunha que outra presa débil, ben suxeita entre os dentes ata o seu refuxio). Pero aínda que loitase eu sola, eu sola non sería quen de vencer. Por iso tiña detrás o meu pequeno escuadrón. Evidentemente nunca tiven un exército completo: nunca o quixen nin tratei de conseguilo, pero sabía que sen as miñas camaradas non sería quen de gañar. O feito de asimilar esto, foi o que me fixo máis forte para seguir loitando, ata que puiden combatir eu sola. Recordo que estaba segura de que así quería que fose xa... A guerra de desgaste, como seguro lerías, é a máis dura. Teño falado desto con compañeiros: a veces é preferible que che metan un tiro, rápido, remate, fin, limpo, sen sufrimento previo...Pero bueno, non todos teñen a gran valentía de saír á fronte; de cruzala terra de ninguén co corazón ó descuberto. Eso tamén o aprendín mentras vía soldados noutras guerras morrer así. Tiven claro que eu non quería: que tiña que loitar pero quería gañar, saír invicta.
Eu gañei a guerra lendo. Trataba de racionalizar os meus sentimentos recluída na trincheira e lía, e lía, e lía... E fun capaz de dominalos. Como aquel que lle susurra ós cabalos (aínda que en realidade lles sople) ós oídos e, como por arte de maxia, quedan tranquilos. Así quería eu dominar a miña alma, e con ela a miña cabeza. E vencín ó fin: conseguín autodomarme. Agora, pasado o tempo e coa guerra rematada, non quero facer o reconto da duración da contenda porque a veces penso que nunca rematou. Que o meu soldado interno todavía non descansa ben polas noites. Pero o que máis me doe son as verbas daqueles que din que eu non vencín: que foi o tempo, o desgaste da loita, o que puxo punto e final.
