*2o11*

Existe unha canción onde o protagonista di que últimamente ve a súa cara no ás, que seguro que algo malo ben detrás... Feito co que me identifico moito últimamente tamén. É como se todo o malo que pudo pasar antes, toda a dor, se estivese transformando a boas novas e felicidade. A regresos inesperados todos tan desexados. O ying-yang. É como se este periodo novo se dese dende o momento iniciado tras o bautizo do seu coche a unha noite de borrachera, como se cada escupitajo expulsado fora enterrando todo aquelo que el me adicara e non me merecera. E verte con outra, á contra do que poida semellar, faime máis forte: era como se ó meu corazón, que unha vez estivo cheo de espiñas das que agora quedan poucas, lle estivesen arrancando as restantes. E véxome nela reflexada e sinto pena pola mesma, e á vez alivio por saber que xa non son eu, libre desa carga da que tanto me costou desfacerme. E poder facer o que máis me gusta, e que me paguen por iso. E a tranquilidade mental. E o a gusto con un mesmo. E a incrible xente que me rodea... E todo o bo que non me creo que me estea a ocorrer e que me fai pensar que sí, algo malo pode vir detrás. Se fose así, sei que non o merecerei: que me tocaba a min ó fin.

E, en fin, bo vindeiro ano.

*The Time Is Now (Congo Dandy)*

A próxima vez pensarás antes de actuar.

A próxima vez, dubidarás primeiro.

A próxima vez mirarás o fondo.

A próxima vez non terás tanta presa.

A próxima vez controlarás os impulsos.

A próxima vez, ficarás calada cando non teñas que falar.

A próxima vez entenderás que hai veces que é mellor tan só observar.

A próxima vez deixarás de confiar.

A próxima vez gardaraste o que te penses.

A próxima vez finxirás que sí o entendes.

A próxima vez, voltarás respostar.

A próxima vez semellaraste ó resto.

A próxima vez voltaraste autoenganar.

A próxima vez rirás o que non che produce gracia.

A próxima vez, recurirás á hipocresía.

A próxima vez, pedirás quedarte...

Pero todo isto, a próxima vez.

*Destroy to Create*

Ben, creo que non me pasa a min solamente pero non deixa de ser curioso. Persoas que entran na túa vida e co paso do tempo non significan absolutamente nada: quero dicir que non provocan en tí ningunha reacción interna ou emoción, nin boa nin mala. Como un xersei que usaches moito pero co paso do tempo desaparece e non o botas de menos do teu armario. Como cando te ves con el posto nunha foto e nin o recoñeces, como se fose de outra persoa, emprestado. Pois eso mesmo me ocorreu esta semana, cando despois de ollear unha serie de fotografías, me din conta que eu, nelas acompañada, non me recoñecía. Non sabía que facía alí, nin con esa persoa. Como se iso non tivese pasado, como se nunca sucedese. Pouco despois, con sentimento de entre pena e alivio, decidín trituralas na miña papeleira de reciclaxe sen acabar siquera de velas todas. Non se pode vivir nos recordos, nin dos recordos. Como reza o título dun dos máis fermosos libros lidos últimamente: "que o vasto mundo siga xirando". Porque ten que ser así, todo pasa e o mundo que xira non te espera. Penso que a vida non é máis que unha aprendizaxe que vives medio a cegas, dando vandazos ata atopar o teu propio sitio e lugar, algo que non se dá en todos ó mesmo tempo. O mellor dela é poder ter o tempo para poder ir errando, porque mentras erras e aprendes estás vivo. E de volver facer outra referencia a unha cita, non podo evitar lembrarme da de Lennon: aquelo sobre que a vida é o que pasa mentras fas plans. Unhas fotos que tiras, ó igual que un xersei que xa non te identifica ou un lema que xa non te define, non son máis que portas que vas pechando para poder ir abrindo outras.

Eu creoo así.

*Skin & Bones*

Creo que xa o expuxen varias veces, refírome á miña debilidade polo minimal, pola austeridade. Hoxe volvín ver un vídeo extraordinario sen pretendelo, nunha canle de televisión na que non o esperaba, polo que me sorprendeu todavía máis. "Yellow", o primeiro single de Parachutes de Coldplay. Disco, por certo, imprescindible; carente todavía da contaminación dos grandes selos e dos millóns de libras. Algo aplicable ó vídeo onde a simplicidade logra alcanzar algo tan puro que só se pode conseguir mediante a carencia desa contaminación. Porque o vídeo presenta unha forza tan grande (acentuada polas guitarras) que te golpea ata facer que se che salten as bágoas. E isto aderezado coas fermosas palabras que Martin adica á cámara e que resultan tan reais, tan vívidas e sinceras, que é todavía hoxe o día que logran conmoverme. É unha potencia conseguida tan só mediante o cantante, que empapado en choiva sen modelos caros nin maquillaxe, camiña mentras a cámara avanza diante del e observamos, ó longo do plano secuencia, como vai amencendo.

Persoalmente, os recordos tan gratos que me suxire e o placer de escoitar cousas tan preciosistas fan que volvas desexar crer nos sentimentos; fai que o convirta nun clip de referencia. A naturalidade coa que se limpa a choiva dos ollos...

Letra+música+ voz+ posta en escena+ vídeo+ pureza+intérprete= sublime.

*Comezo da fin*

O inverno chega case sen decatarnos, paseniño, mentras ti vas incorporando roupa de grosas teas sobre do teu corpo de xeito inconsciente.

E os días de verán quedan lonxe xa: a praia, a calor sobre da pel, a camiseta ó saír e nada máis...

E o frío que nos arroupa empúxanos ós poucos cara a recta final do ano e con el os novos propósitos, as renovadas esperanzas, as forzas e impulsos por facer as cousas ben esta vez...

E sendo conscientes de que realmente é algo ficticio, que realmente non hai diferencias entre o día trinta e un o día un (excepto unha noite longa de festa bañada por máis alcol do habitual); conscientes de que o cambio de ano non é máis que algo prediseñado polo xénero humano: eu, pola miña parte, non podo evitar desexar crer nas novas. En proxectos, en ideais, en sorte, en achazgos e en esquecementos. Sí, é certo que as ansias renovadas coma quen inicia unha carreira de fondo pode que duren menos dun mes. Que a comezos de febreiros te decates de que a túa vida segue sendo igual, ou de que todavía falta bastante para que cambie. Sen embargo, dende aquí, desexo prantar, esperando que brote, o meu grao de esperanza. De tomar ese un como un comezo real, como un principio,... E desexo tamén comezalo coa maquillaxe corrida e sucia por bágoas derramadas debido ás risas, ás apertas fortes e sinceras dadas á xente que quero e non debido a bágoas ácedas nin de dor. Daquela, espero brindar con todos vós.

*Cuando ya no tienes enemigos, encuentras uno en el espejo*

"... El suicidio no produce un sentimiento de culpa en nuestro hombre, ni debería hacerlo. (...) Debe interpretar el papel de sociópata, a no ser que tenga la buena o la mala suerte, según se mire, de serlo ya. El mujeriego afronta pruebas de valor periódicas que revisten formas tan mundanas como su disposición a acostarse con personas que confían en él o a hacer proposiciones a la mujer de un colega, y un hombre que tiene éxito en estas pequeñas empresas llega a considerarse una máquina de seducción inocente. Pero se engaña. El auténtico examen consiste en conocer los límites de su capacidad de demostrarse inhumano o, más exactamente, que dicha capacidad tiene que ser ilimitada. (...)

Pero, por reacio que se muestre a derramar más sangre, en su calidad de comandante en jefe tiene que estar dispuesto a hacerlo en defensa del país al que ha jurado servir. Y, como mujeriego, los recelos de la culpa nunca deben impedirle satisfacer sus apetitos. Eliminar la culpa es la base de su éxito como fornicador."

Mercurio, Jed: Un Adúltero Americano.

*Dream Is Over*

Que é o que debe acontecer para que alguén che comece a dar asco? Asco sí, como algo que está mal na túa nevera, como o baño dun pub un sábado pola noite, como Hitler, como todo eso que non queres que coma a túa mascota, como a puta colonia de vieja que che da arcadas cando ocupa o teu espacio vital no bus... Qué tuvo que decir ou facer esa persoa para que chegue a producir en ti esa sensación? Eu seino, pero non parte de nada físico: non neste caso. Neste caso débese á tan profunda decepción, tan grande; a todos os golpes que me producen as súas verbas, que pretenden aniquilar a miña forza, aniquilarme a min. Golpes que me arrastran tan lonxe, que me baten tan forte que me producen arcadas. Arcadas de odio, de rabia incontida que veñen a miña boca e que acabo soltando no baño. Como, como se pode estar tan baleiro? Como é posible que non existan palabras que te conmovan? Palabras que te sanen, palabras que te fagan reflexionar. Cómo pode caber tanta maldade, tanto egoísmo nun ente tan baleiro? Sei cal é o teu futuro, sei o que lle pasa á xente cuxa preocupación é a de sentirse superior ós demáis como única saída ó seu complexo de inferioridade. Sei o que che espera. Sei que o teu mundo será un cuarto gris, cadrado e pequeno. Con paredes frías contra as que te golpearás coa cabeza unha e outra vez, contra as que te abrirás as mans de tanto bater nas mesmas mentras que as bágoas non retidas escorregarán polo teu rostro abatido. Sei que te consumirás solo nesa habitación, pouco a pouco ata que o teu corpo desapareza, ata que a túa alma pida ser querida. Que reclame todo o o amor que nunca soupo dar. Consumiraste solo ata que ela tamén desapareza. E toda a mierda interior que agora te conforma, aquela que fai que actues así, será vomitada igual que eu vomitaba a rabia que ti me xenerabas. Dream is over. Non hai máis; foi a última patada, o último empuxón cara a liña que marcaba o final.

*I Just Believe in Me*

Acabo de rematar un libro que é unha delicia. Unha xoia nos modos de literatura contemporánea. Pode que influise algo que o seu autor sexa profesor de redacción literaria; o que sí influe é que se trate dun irlandés afincado en Nova York. Numerosos relatos de xente descoñecida entre si, vanse engarzando, uníndose entre eles por unha grosa corda que igual une as dúas Torres Xemelgas do World Trade Centre pola cal se pasea un funambulista unha mañá. El, o funambulista, é o denominador común das máis ou menos extensas historias, moitas tristes pero na súa maioría cun fío esperanzador...pois como se cita no propio título o "mundo segue xirando". Segue xirando e non se para por ninguén. Penso que o noso ben máis valioso é o tempo: que pasa, que transcorre curándoo todo. Que che permite ver as cousas con esa claridade que a inmediateza non che permite. Que che deixa medrar e coñecer vivencias e persoas boas, porque sí, hainas. E que non pretendan enganarnos, porque son as menos pero sí existen. Por iso sucesos tristes, actuacións vergoñentas de persoas nas que confiabas vante minando,... sen embargo, nun alegato positivo digo que sí, que sí hai xente que quere querer. Sí que hai xente noble, sí que hai xente coa que falar non me produce arcadas, sí hai xente que me enriquece coñecer, sí hai xente que todavía cre na xente... E, por suposto, sempre estaremos nós mesmos. Di Lennon en "God": "I just believe in me". Despois disto penso que sobran verbas...

E entroncando coa cita, non vexo mellor final para a entrada que aproveitar para felicitalo polo seu cumpreanos. Espero, lea esto na parte do lugar a onde van os que non están adicada ós grandes xenios; aqueles cuxa pasada por este mundo pesará sempre máis que calquera guerra, que calquera relixión.

Edward Hopper. "Night Shadows". 1921.

Sabes o que pasa? Que estou cansada de loitar. Que non me quedan forzas para escribir apenas… Porque, xa por fin, cando me vexo reflexada, me gusta o reflectido, e non preciso de nada máis. Ocorre que me cansei de querer querer. Que agora te esvaneces en recordos nubosos na miña mente que te intercambia con vivencias fermosas, agradables, felices… a veces tentadas por outras escuras poboadas de bágoas. Ocorre que te sinto lonxe; que te vexo alonxarte dende a fronteira mentras as miñas pernas xa non obedecen cando lles mando seguirte. Mentras, obsérvote sentindo como o corazón se quebra no peito. Doe. Son as mesmas pernas que se abrían para acollerte dentro, logrando crear as sensacións máis fermosas que nunca experimentara, mentras o teu tacto e olor impregnaban o resto dos meus sentidos. E todo o enchiamos de calor. A habitación. As habitacións diferentes que poboabamos onde se mesturaban nubes de fume de tabaco con suor. Nubes que voaban sempre cara arriba formando debuxos que só nós descifrabamos. Pero despois o olor de tabaco e de suor compartido, comezou a mesturarse co do alcol. Eu comecei a ter frío no leito. As miñas pernas comezaron a pecharse, xuntas como ás pregadas. Hai veces en que escoito a túa chamada nas madrugadas. A túa voz que recoñecería pasados mil anos. Reflexións claras, transparentes, que me incitan a pensar que algunha vez nos voltaremos reencontrar. Descoñezo onde. Que poderemos falar. Que a desnudeza físíca de ambos, será tamén interna. Sei que estou de paso, que as miñas pernas se cansaron de correr, que non poden seguirte. Vexo como a miña metade se apaga. Cómo, cada vez que volves insertar a moeda, a boneca do carrusel sorrí con menos forza. Cómo as viaxes cíclicas de ascenso e descenso sobre do fermoso cabalo de madeira, son máis curtas. As luces de feira apáganse pouco a pouco, por fases. Só quedan accesas as verdes que pronto que ficarán, porque as negras non se contan.

*Free As A Bird*

E toqueite...

Como neno toca un paxaro ferido ou coa punta dun pequeno pao á beira dun camiño.

E toqueite...

Coa punta da miña bota desgastada...

E toqueite...

Só para constatar que sí realmente estaba morto,

que todo estaba morto xa...

E así é... pódome alonxar, podo marchar porque o paxaro xamáis voltará voar.

*Final*

Que foi o que restou? Que te esqueciches aquí sabendo que as túas verbas me podían sanar? Por que ti non?

A boneca xa estaba rota cando continuabas xogando con ela. Que te deixaches? Aquelo que me pesa todavía... A pesares de que xa non sei quen eres. A pesares de que te dilúes na miña mente; de que as palabras pronunciadas se mesturan sen poder saber cales eran as verdadeiras, en cales enganabas... Penso que hoxe nin ti siquera o sabes.

Todo foi mentira e sen embargo, algo bate no meu peito por algo que non existe, que é irreal. Só por ver o teu corpo tatuado nas miñas retinas, que se multiplica en cada cama que visito.

Todavía coñezo o teu tacto. Cada centímetro da túa pel que memoricei tradúcese nos anos luz que nos separan. O boleto non ía premiado, e é algo que todavía hoxe non me atrevo a recoñecer: que nada era o que parecía. Que o teu corpo non se corresponde co teu interior.

No, non hai final, non hai final: é verdad.

*As Ás Lixeiras*

Miles de bolboretas voaban rodeándoa ata conformar un precioso traxe. Pechaba os ollos e sentía como as súas pequenas e delicadas ás, batían acariciando a pel suave. Mentras, os raios de sol filtrábanse cara o seu iris violáceo atravesándolle descoidadamente os fráxiles párpados. "Non quero abandoar esta sensación; non quero que nada me lastime". A zozobra invadía un cerebro que se evadía; os pensamentos transportábana lonxe... Tan só a calor das raiolas que templaban os seu delicado corpo espido, facíaa ser consciente de estar todavía sobre desta terra. Por un segundo pensou voar: como se os milleiros de fermosas bolboretas a elevansen invitándoa a ascender con elas. E voaba, e sentiuno... Como pluma de á partida, planeaba ata aterrizar nun vieiro que conducía ó único país onde o amor non fai dano. Pero no mesmo momento de tocar esa terra tan preciada como descoñecida, algúen a suxeitou polo delgado nocello tirando dela cara abaixo. Voltándoa a realidade. Decatándoa da súa desnudeza.

De novo, outra grata sorpresa entre toda a basura televisiva. Incríble a calidade e talento creativo deste país, que sorprende de forma deliciosa pero matemáticamente calculada: a pequenas gotas. Mapa Sonoro. Auténtica poesía audiovisual que segue o ronsel de Página 2 pero apoiándose no cartel de música máis alternativo en lugar de follas de papel. Fervente recomendación, pois aúna dúas das miñas maiores paixóns: (pseudo)cinema e música real.

*Primeiro de Agosto*

Un aire bastante xélido cólase pola ventá da miña casa

e mentras me acaricia a pel núa, fai que senta frío.

A destemplanza física está promovida pola destemplanza interna.

Un ano máis os recordos de estío espertan batendo o meu peito;

e os seus golpes fan que non me esqueza de que non poido esquecer.

Dormen por tempadas ocultos sen facer dano.

Están maquillados por novos acontecementos que me afastan deles,

pero é inevitable non voltar pisar os lugares que os forxaron...

Pantasmas grises que nubran o vivido

transformándoo en algo grato que, realmente, nunca existiu.

E tanto é así, que logran aflixirme cada vez que asaltan a miña cabeza,

desequilibrando o meu comportamento.

Sei que as miñas forzas, os meus guerreiros internos,

non desistirán ata acabar con eles: é algo que me enorgullece.

Pero os eidos nos que se desenvoltan as batallas son longos

e todo ese tempo desgasta a alma;

podre os sentimentos.

Comeza a ser difícil diferenciar o amar do odiar.

*Not Normal*

Se ó final as dúbidas e os medos

son para todos iguais...

Non desexo pensar que estou de volta de todo con vinte e poucos.

Non me gustaría dar todo por perdido,

nin aceptar a decepción.

Gustaríame de novo volver confiar,

dar oportunidade sen pensalo e non acabar por non facelo.

Pero xa non me importa outear a horizonte

estando soa dende a area:

non me importa por ter claro o que son e como son,

as mans sen sangue e a conciencia tranquila.

Recoñezo que me gusta ser así

porque sendo así, sei que non dano a ninguén.

E ter iso claro en calquera aptitude, é o máis grande.

Medrar soa axúdache a coñecer todo mellor,

porque como nada te eclipsa

logras ver todo de forma máis obxectiva

(que non sempre acertada).

Trátase de percorrer un camiño que non compartes con ninguén

e que só ti forxas.

Afastándote daqueles que ó teu arredor forxan outros sí compartidos;

mentras vas vendo cando e cómo baten uns cos outros

por seguires un mesmo vieiro.

Ou insoportable, ou borde, ou doce, ou frívola,

ou poliédrica, ou educada, ou hipócrita...

Pero sempre un mesmo...

Porque o que non podo facer é ser o que non son.

*Levedade*

O peso, a levedade, a escuma....

As ondas que se axitan arrastrándome,

levándome cada vez máis adentro, máis interno...

Os pasos leves que de tan cortos fan que semelle brincar

como rapariga sobre charcos en días de choiva.

Quero enterrar: a terra húmida embarra as miñas mans doídas.

Como doída está a miña alma por mor de fracturas tan fondas

que só as continuas decepcións foron capaces de orixinar.

Para despois, tras de cavar o buraco máis profundo,

elevo o meu rostro todavía compunxido cara ás raiolas de sol

que me alimentan e me nutren.

Que fan brillar os meus ollos asolagados de bágoas debido á felicidade.

Co pé, forte e decididamente, asento a terra batida,

deixando o sopor, a tristeza, a soidade, as feridas...

afundidas naquela terra de ninguén.

Afastado todo do meu recordo;

unha memoria selectiva que escolle todo o bo,

que esquece o malo.

Redirixo os meus pasos cara as persoas cuxos brazos sei extendidos,

a pesares de non os ver,

de espírito san, cuxa sangue corre sen envelenarse.

O noso mundo non é máis que o creado,

saber esquivar os inconvintes está na nosa man,

igual que forxar unha vida na cal non fracasar, non danar.

*What Will We Be*

Non é que desexe ser pesimista, non utilizarei este espacio nunca para facer apoloxía diso, senón todo ó contrario. Pero señores, creo que desisto, non existen as parellas ideais que se respeten, que se queiran, que non precisen de ninguén máis...E se a túa vida persoal está marcada por defectos, por fracasos e grandes decepcións, o espírito crítico acentúase máis se cabe. Vivimos nunha sociedade cambiante onde a muller está a gañar moito protagonismo (todo o que ó longo dos séculos se lle vetou), moitos pensan que demasiado. No fondo, a idea decimonónica de que nós nos debemos limitar a ser meros obxectos que atraian ó ser que debe reproducirse e que o noso único fin real é ser útero, semella que non desexa extinguirse. Moitos homes non dan aceptado verse igualados, e xa non digamos superados; e irónicamente, esa clase de persoa é a que é a máis doada de superar... Isto crea certo desconcerto no varón, que non sabe onde situarse, que non sabe se querer ou odiar, se admirar ou obviar. Algo que fai máis complexas as relacións contemporáneas.

Por iso non importa que sexan a parella máis en voga: indie-folkie e actriz, paseos por Nova York, a roupa máis guapa...Ou a pija máis hortera co "chuloplaya" de turno; ou a deportista co futbolista que acaba de ascender a terceira; ou o hippie coa máis guapa de rastas; a mística do surfero loiro... Non importan as clases, nin os tipos... : o desamor é algo compartido por todos. E segundo vai pasando o tempo, doume conta de que se evapora a miña ilusión por poder compartir cousas con alguén nun hipotético futuro. E só vexo cómo parellas se desintegran ó meu arredor e caras longas. Ou loitas absurdas por manter relacións tamén absurdas: como advertíndome do que pode pasar, como un mal trailer que destripa unha peli.

Por iso, dende aquí e como modesto consello, permítome o luxo de recordar que o único que nos queda somos nós mesmos. Non quero dicir con isto (nada máis lonxe da miña intención) que se abogue polo egoísmo, senón darnos unha oportunidade. Pode facerse unha vida de xeito solitario, por un mesmo...porque non ter a ninguén non implica unha limitación no ocio, no sexo, nin en nada... Aproveitar ese período cronolóxico (máis longo ou máis breve) para poder coñecernos mellor, adicarnos todo o tempo do mundo, desfrutar máis dos amigos, dos encontros breves, das risas, ... Cinemas, festivais estivais, viaxes e praias... espérannos.

*Oda ó Arengador*

Dende o balcón da terraza do sexto piso

apoiaba delicadamente as mans cos brazos flexionados.

E pechando os ollos, imáxinabase que unha masa embrutecida

o escoitaba ferventemente mentras el intentaba narrar

historias que afundisen as súas vidas, que pudrisen os seus espíritos,

cun único afán de non sentirse inferior.

Enaltecido e mediante unha dialéctica barata, de manual, retórica fascista,

intentaba exculparse de toda a culpa que arrastraba

culpando ós demáis de estar enfermos, de ter os problemas...

Cando por dentro, a culpa pesaba como lastre

que arrastraba deixando surcos tras de sí

que delataban a ollos de todos a podredume que enchía o seu interior.

Con palabras de afiado fío, atacaba minando sentimentos e intelixencias

para conseguir as súas fins: colmar o apetito máis animal.

Aquel que carente de razón e amor,

converte a un home en pouco máis que primate a duas patas.

Observandoo, notando como cada verba me contaminaba

o cerebro como absenta en mal estado,

pensaba que se o escoitaran lograría mover masas:

crear un III Reich non fallido sen moverse da casa, eso sí.

Porque a valentía que se precisa para loitar era nel

unha facultade pouco desenrolada.

Sigue falando.

Imaxínate un pequeno fascista dende o teu balcón;

segue crendo que o teu mundo é perfecto;

que a túa vida é ideal por non saber o que é o esforzo, o traballo,

nin as recompensas ó obter méritos persoais.

Segue ocultando o que realmente eres ante á xente

disfrazado baixo roupa cara e ventre abdominado.

Segue intentando joder a vida a máis evas braun.

Utilízaas como xoguetes rotos que partir.

Abre a túa boca de dentadura ortopédica

para soltar máis mentiras.

Séguete enganando a ti mesmo.

Séguete vendo superior.

Segue pensando que o erro está nos demáis.

Todo da igual ¿no?

Nunca te sentirás vulnerable dende o teu balcón.

Ninguén pode subir ó teu balcón...

Lin que o mundo, todo o mundo, se limita ó teu balcón.

*Turno de guardia en Pearl Harbor*

Quizais levo un letreiro no cu

que pon que pasar unha noite comigo

é algo doado de conseguir.

Quizais un escrito na miña fronte rece:

"Esta cabeza non pensa".

Ou quizais teño cara de propensa a ser pisada.

Só hai dúas formas de entender o que acontece ó noso arredor:

o que sucede realmente e cómo nós queremos entendelo.

A segunda opción, xeralmente, sole estar errada.

Por iso, especialistas recomendan botar unha ollada

alonxados do noso centro gravitativo,

un esforzo por facer unha lectura obxectiva,

igual que o fas polas mañás ó ler a prensa deste país.

Aferrarnos a pensar que o que cremos é o real, o único correcto,

invalídanos como seres con capacidade de empatía.

E o ser humano, por desgracia, é un ser social,

polo que posturas así, créndonnos autosuficientes, grandes, gurús...

acaban afastando á xente.

E se te miro e só vexo oquidade,

todo o pouco que en ti poida brillar,

fica por apagarse.

E cando botar unha ollada atrás, valentemente,

supoña avergonzarse, recoñeceremos que as rutas trazadas,

as nosas actuacións, non foron as correctas.

Sempre recibo as noticias nocivas estando

de turno de guardia en Pearl Harbor,

por iso nunca dou gañado a guerra.

¿Canto de grande te pensas que eres?

Sexy Sadie what have you done
You made a fool of everyone
You made a fool of everyone
Sexy Sadie ooh what have you done.

Sexy Sadie you broke the rules
You layed it down for all to see
You layed it down for all to see
Sexy Sadie you broke the rules.

One sunny day the world was waiting for a lover
She came along to turn on everyone
Sexy Sadie the greatest of them all.

Sexy Sadie how did you know
The world was waiting just for you
The world was waiting just for you
Sexy Sadie how did you know.

Sexy Sadie you'll get yours yet
However big you think you are
However big you think you are
Sexy Sadie you'll get yours yet.

We gave her everything we owned just to sit at her table
Just a smile would lighten everything
Sexy Sadie she's the latest and the greatest of them all.

She made a fool of everyone
Sexy Sadie.

However big you think you are
Sexy Sadie.

*Todo lo que podíamos haber sido tú y yo, si no fuéramos tú y yo*

Unha muller grande é aquela que se levanta

aínda que a intenten pisar unha e outra vez.

Unha muller forte é a que prevee os golpes máis duros,

aínda que ás veces sexan inevitables.

É unha muller que defende os seus ideais:

unha muller pensante que se cuestiona formas, ideas e conceptos.

Unha muller racional e intelixente,

activa literariamente.

É unha muller que non te precisa,

que logra obviarte,

que asente coa cabeza por non recoñecerche

o baleiro da túa vida;

que eres a persoa máis oca interiormente

que se encontrou xamáis.

É unha muller que a pesar da dor,

non se arrepinte do dado,

pero que non o voltaría facer.

Que dá, pero que debe recibir.

Que orgullosa da súa riqueza interior,

camiña coa cabeza ergueita.

Que loita por metas que sabe

que é quen de cumprir.

Que non precisa de maior altura,

de faldas máis curtas nin de tetas máis grandes.

É unha muller que che pode decir "que te jodan",

porque sabes que quen sae perdendo eres ti.

É unha muller que serviría na Waaf,

cos homes que voan.

*Cabalos Desbocados*

Non existe ningunha brida o suficientemente longa nin forte,

coa que poder atar os meus sentimentos.

Porque todavía non se creou e porque, fronte a eles,

o home non é quen de loitar: non se da.

Coma ás que se despregan, voan cara a ti,

buscándote de forma case desesperada.

E voltan a casa, cansas e baleiras,

pregadas sobre sí mesmas unha e outra vez.

E síntome tan triste por saber de antemán,

que algún día, de novo,

se volverán despregar baténdose sen que a razón poida mediar...

Desexo entón, cada noite, e con tódalas miñas forzas,

que o castigo de Tántalo que me supuxo o terte atopado,

remate xa por fin. Ficando de cansancio. Falecendo de agotamento.

*Canino e Bipolar*

Non me gustan os flashes:
odioos pola sua velocidade;
e cando serven para facer puzzles mentais,
o meu odio de por si fervoroso, acentúase todavía máis.
Non me gustan os enganos:
a sinceridade non debería ser unha opción.
Unha das vías máis sanas, que nos reconforta,
que te enriquece. ...
A veces soño con que algún día as corazas que te envolven,
se caian unha tras outra diante de min,
ata deixarte espido máis aló da pel que só alcanzo ver.

Partidarios dos discursos coherentes
que odiamos o hermético.
Confiar en min non debería ser algo no que pensar,
tan só unha reacción automática.
Non me gusta a xente que se cala
porque non me inspira confianza.

Se un día, na guerra,
aparecese un japo, eu sería dos que alzaría o meu fusil,
sen preguntar: un ser pasional.
Ti pensarías, logo atacarías,
e serán eses segundos de vantaxe os que me leves,
pero tamén os que nos separen.
A hipocresía en sí non é máis que un absurdo
e ocultar, só demostra inseguridad.

*Volatilidade*

Ser só un máis entre o millar:

un punto ínfimo como unha peza de puzzle que se move

vista dende un plano cenital buscando o seu sitio.

A fraxilidade real da vida da que, ás veces,

non somos conscientes.

Na miña cabeza realidade mestúrase con fantasía

e imaxinación,

e son neses momentos nos que busco a gran conexión:

alzar a man e encontrarte, notar que falamos o mesmo idioma.

É nesa terra de ninguén o único lugar onde me podes encontrar:

onde desexo atoparte.

Uns metros nos que levitar entre o chan e o que haxa arriba,

suspendidos, e abrazarte.

A próxima vez cando te vexa,

penso pechar os ollos e falarche sen ollarte.

Sentir a desnudeza interna dos nosos corpos,

intentar escoitar sen ver como moves os beizos,

cuxa imaxen xamáis lograrei desterrar da miña memoria.

Se cada vez que repouse a miña cabeza no teu sólido peito,

sentas fluir os meus pensamentos e cheguen a ti:

non precisaremos xamáis de pararnos a repasalos erros,

de pararnos a ser conscientes da volatilidade da vida.

Da nosa necesidade mutua, que de tan autónoma,

fai que forxemos camiños separados.

Tamén ela nos observa dende un plano cenital,

dende unha vista de paxaro,

espidos repousar no noso leito e nós,

mentras durmimos, non reparamos na fraxilidade da vida,

no tempo que se escorrega entre a distancia que nos separa.

*Que me estrelle si soy feliz*

Pero si me dice ven y vámonos, yo contigo al fin del mundo...

Todos os acordes atronadores, o fume retido no meu peito

e na miña cabeza....

Notas que me golpeaban rebotando por todo o corpo.

E evasión e as risas.

O líquido dourado que saltaba dos nosos vasos triunfais

en cada movemento compartido, en cada idea que semella ser susurrada:

era mentira, os decibelios eran moitos e nós gritabamos.

As verdades recoñecidas, as bágoas que logran unir,

os sentimentos tristemente mortos e reavivados

por cancións suicidas por só un segundo.

A calor, a contaminación,...

Un mundo interior no que afloran ideas que na súa maioría non damos coordinado...

As confesións declaradas, os cigarros regalados...

Milleiros de rostros descoñecidos

en cada abrir e pechar de ollos

e os focos que nunca se apagan de todo.

A música como a gran evasión.

Atronan todavía aquí, no meu peito.

Podemos falar.

*Parábola del Tonto*

"El amor existe" rezaba un escrito de rotulador barato na porta do baño máis sucio de toda a cidade que visitei rememorando encontros furtivos contigo que nunca se lograran producir. Tentando manter o equilibrio, os ollos pechábanseme e sentín sen sentir unha bágoa escorregar pola meixela. Estaba fría. A min, o escrito sonábame a petición.

Todo o que pensaba que se podía producir

nunca se vai chegar a dar.

Xa non podo esperar nada, nin máis tempo.

As miñas verbas, que eran gritos silenciados

chillando dende aquí, non eran máis que o reflexo

dunha inquietude que pesaba por dentro

e que ti nunca quixeches escoitar.

É tarde xa: todo o tempo pasado non serviu de nada.

Agora, sana, penso que foron anos desperdiciados.

Non era eu a que quería ensinar

pero todo o que puiden facer xa o abandonei, xa pasou...

Cambios, cambios a mellor que parten dunha espera absurda...

E foi tan tonto desexar que se produxesen

a sabendas de que nunca se ían dar...

Só, retomo o camiño sola, xa non preciso de compaña

e é algo que non alcanzas de entender:

que a túa presenza non me fai ben.

A soidade é un estado mental:

algo que nunca desexaches solventar,

sen axudar, nunca...

Non hai espacio para a espera xa: toca recoller

e prometer que o "xamáis" se cumplirá.

*Termópilas*

Non pretendo xustificarme pero tento demostrar que me importa...

Ti pregúntasme que por qué o que escribo non se corresponde cos meus actos...

Cuestiono a miña vontade, o meu autocontrol...

e ata flaquean as forzas intelectuais cando el está diante, por qué negalo...

A miña musa tan magnética como maligna,

o que me move a escribir modestos versos:

é igual que unha muller de cabelo ardoroso nun cadro de Munch.

O odio hai veces en que manifesta máis achegamento que calquera outro sentimento,

pero será tan só o pouco que quede o que xenere indiferencia.

E a indiferencia é o peor sentimento que se pode sentir

cara alguén que noutro tempo fuches quen de amar.

Porque a indiferencia non mostra odio,

nin amor, nin interese, nin motivación...

A indiferencia non mostra nada.

Porque no último encontro non me saían as palabras

e compartir sentimentos, desexos ou proxectos,

é moito máis importante que compartir fluídos.

Esto apágase a pasos axigantados e o tempo foi meu grande aliado

neste longo e decadente proceso.

E de tanto falar do final, xa non doe.

E debía de explicarcho, pola visita ó meu refuxio,

e a todos por fallarvos máis dunha vez.

Pero podo dicir, de forma certeira e segura

coma a de un heroe espartano,

que non vos preocupedes por min.

Espartanos!!: .....

*El Origen del Mundo*

O que nos move, o desexo...

Palidecer...

Vulgar e bonito á vez.

Esquecer o teu rostro baixo dunha luz que apenas ocultaba o seu.

A conciencia, o adeus.

Unha nube intoxicada da que antes ambos fumabamos,

e agora xa non.

Tan rápido e sinxelo, unha pegada de por vida que a un marca

e a outros menos...

A soidade, o frío, o rexeitamento....

E de telón de fondo mensaxes de guerra cinematográfica

que fai que as verdades se agochen: os disparos veñen despois...

Que parte do teu peito che doía dende o lonxe?¿?

Din que cando unha parte do corpo se amputa,

pódese seguir sentindo.

Era así o que tiña que ser: tan cerca, tan lexos...

Irreal e próximo á vez.

Unhas palabras que enchen, que conmoven,

que me incitan a contestar e ó que lle debes sumar escuridad.

O que tocaba xa non che pertencía

e a miña cabeza volvía ser miña.

Un adeus parco, un sorriso velado,

todo de novo experimentado.

*Marzo*

O teu desembarco na oriunda illa dun fero mar:

ti pensando que estabas solo e eu preguntándome

se non serías capaz de escoitar os latexos do meu enfermo corazón

que brincando no peito, estaba a piques de delatarme.

As bágoas esbarando polo rostro cuberto de

partículas de areas apegadas debido á súor.

As mans tremían igual ca follas de outono:

comezo a relatar...

Unha oda á encarnizada loita interna.

A abundancia de cine bélico últimamente consumido

faime ver que todo os problemas que nos aflixen non son reais.

E botar de menos ser unha persoa que olle o mundo

cos pés sobre da terra, porque eu son incapaz.

Soterrada no meu leito escoito voces de discusións de amor-odio

eternamente repetidas, e plaños.

E non boto de menos a parte escura,

pero boto de menos alguén que quente a miña cama.

Avanzar soa durante tanto tempo,

fai non ser capaz de rememorar cómo son o que chaman "relacións":

o que teñen de malo, o que teñen de bo...

Lembrarte como unha pantasma ó meu carón,

só me debo a facer cousas por min mesma.

E as voces dende lonxe séguenme persiguindo,

facéndome recordar conversas que nunca tiveron sido

e agora noto como me taladran ata sangar,

e deixo de escoitar.

Por ser esta a última copa elevada,

ámbolos dous debemos brindar.

¿Por qué combatimos?

Ti na guerra serías o soldado que debido ó medo, tenta cavar a trincheira coas propias mans, desgastando as uñas ata quedarse sen elas.
Nunca pertencerías á vangarda, a liña da fronte é un obxectivo

que o temor che impide alcanzar.
Non debo usar a palabra "cobarde" porque
penso que ningún soldado no fondo o é.
Ti desprazado á retagarda:
na vida coma na guerra, o medo nunca é un bo aliado.
Eu espero no flanco despejado e sola
e non logro asumir que nunca me vas a vir cubrir.
Acabouse a munición e ningúen virá a repoñela.
O fogo amigo foi quen acabou con nós, ¿daste conta?
A min tócame seguir avanzando xa...
Non podo seguir crendo que non existen soldados cobardes,

que todos son valientes.

*Reinado Falso*

Unha arcada parte do meu ventre cada vez que te penso,

porque non podía eu imaxinar que existisen comportamentos humanos

tan sumamente malvados;

que non bastan con quebrar as vidas das demáis persoas unha vez,

senón que, tácitamente, esperan a que se volvan compoñer

para cravar de forma limpa e onde máis sangue,

a súa daga óxida de afiado fío.

Non tardaches moito en desvelarme os secretos máis escuros

de tal comportamento: a túa absoluta indiferencia cara a dor allea

daqueles que por ti tanto apostaron a pesares de saber

que ían perder máis do que se podía gañar.

E voltas unha e outra vez a cravar a daga,

e eu penso se algunha vez te paraches a pensar

se á túa forma de ser lle convén atacar, desgastando.

Como maharishi que fala tratando de embaucar...pero,

¿que media de idade te escoita xa?

Cando fixen o esforzo de facelo

só pensaba en cómo disimular o que realmente estaba pensando,

só por non tratar de danar o teu orgullo mentras falabas,

aquel que xa me danara a min mil veces antes, curioso.

Á vez que me cuestionaba se ti mesmo te creías o que decías.

¿Para que se quere ter lingua se tan só escupe veleno?

¿Para que se quere ter corpo se nel non descansa alma?

¿Para que se quere corazón se non alberga sentimentos?

Que grande a oquidade, que desperdicio de materia.

*Oysho*

Decideu acercarse ó Oysho máis próximo. Camiñaba ergueita e algo nos seus ollos, un brillo quizais , delataban a felicidade que a embargaba. Entrou na tenda sen vacilar e pasouse por toda ela buscando unhas bragas: era o que buscaba e quería mercar; non ía botar unha ollada ás novas coleccións tan só. Entre miles de modelos ela dudaba cada vez máis por cal decantarse: ¿Algodón?¿Raso? ¿Lisas?¿Estampadas? ¿Canto facía xa que non se encontraba con el? Cinco meses, seis e medio quizais. Non lograba imaxinar cal sería as que a el máis lle gustarían. O traballo que lle supuxera tratar de esquecelo veuse abaixo cando recibeu esa chamada que levaba inequívocamente unha petición cargada de clamoroso desexo insertada na mesma. Tras o discurso, interesante eso sí, había algo máis, algo que sabía que residía no seu leito esa noite. Por iso de dirixía directamente á tenda de roupa interior. Consciente de que con eso pisaba o seu orgullo, non podería explicalo, pero sabía que non era capaz de evitalo a pesares de recordarso tódolos días. Pero a súa voz, educada e masculina, lograba eclipsar calquera dos moitos inconvintes que supoñía outro dos encontros con el. Entre tecidos diferentes e prendas realmente sensuais sen caer no mal gusto, ela aledábase como unha rapariga pequena. Ó final optou por unhas realmente fermosas e orixinais, discretas pero con encanto. Manifestaban realmente a súa forma de ser, pouco convencional, e sabía que el o ía recoñercer así. Sí, é certo que quizais nunca as mercaría de non ter quedado ese día, pero realmente desexaba sorprendelo. Chegou a casa , limpou e recolleu a habitación, perfumouna cun ambientador floral, trocou as sábanas (aínda sendo do día anterior), e coidadosamente colocou con decoro os seus libros. Tratábase dos últimos que estaba lendo, tres á vez. As portadas quedaban visibles.Támen artículos quedaban á vista, incluso unha fermosa falda nova colgaba estudiadamente do respaldo dunha silla que soportaba un cestiño que albergaba as preciosas pulseras de fieltro que ela mesma realizaba. Auga, pañuelos, chocolate e un aceite de cor dourada, unha pequena toalla de man. A manta, anidada con detalle ós pés da cama vestida con con grosas teas que semellaban, estivese desfeita (como se ela se acabara de levantar), algo que lle imprimía certa sensualidade detallamente lograda. Duchouse, empapouse coa cara leite hidratante que ulía igual que o perfume que levaba e púxoses as súas bragas novas. Non se atreveu a mirarse ó espello; non desexa que lle respondese cunha imaxe que non lle gustase e tivera que poñer outras vellas.

Soa o timbre (tres cuartos de hora despois do acordado). Irrumpe como unha tromba que cae de repente, forte, nunha maña xa de por sí, gris. Séntese fortemente agarrada por el. Os intercambios verbais son case inexistentes a pesares de tanto tempo. Ela nota que el non desexa comentarlle os libros que está a ler, nin de qué falan os artículos. Probablemente pensaría que a cama estaba realmente desfeita; ó mellor pensa que ela se acaba de levantar de verdade e que o seu corpo ule tan ben debido á ducha matinal. Co pé, descoidadamente, tira a botella de auga e con ela desfai a perfecta fileira recta que formaba xunto co chocolate e a botella de aceite dourado.

A vista del nin siquera repara no cestiño que alberga as pulseras: a chaqueta que tira sobre el impídelle velas. Cando a roupa comeza a desaparecer, as bragas son unha das prendas que antes alcanza o voo. Outras prioridades impedídenlle a el poder comprobar o tacto das mesmas.

Onte ela despúxose a recoller o cuarto, cambiar as sábanas de grosos tecidos e debaixo da cama encontrou as bragas que fora mercar a Oysho. Triste, colleunas e refuxiadas entre ambálas súas mans, comprobou cómo o pequeno e fermoso laciño de tercipelo que as presidía, estaba tirado, roto, lonxe delas. Como soldado de xoguete que perdeu o fusil e é esquecido polo neno no parque unha das longas tardes de estío.

*Fronteira*

Camiñaba despacio pero a súa cabeza non paraba de producir centos de milleiros de ideas que o atacaban sendo el incapaz de facer algo contra isto. O, noutro tempo, impecable traxe azul escuro tinguíase agora cunha pátina de pó que permitía deducir un longo camiño ás súas costas. Unha gorra, vella tamén, pero dun deseño hipermoderno sacado dalgunha cultura urbana, contrastaba co citado elegante pero sucio traxe. Nada parecía cadrar nel. A barba longa e descoidada aferrábase á súa face curtida polo sol. Ó fondo a fronteira. Unha liña no horizonte que aterraba con tan só ollala, pero convencido de que a meta estaba alí sentía que debía percorrer esa terra de ninguén, só. Pero, ¿qué meta? Despois dos anos pasados non se atrevería voltar mirala á cara: que podía protemeterlle agora que xa non lle prometese antes? Como sería a súa nova vida? Pero a imaxe feminina grabada na retina, o loiro do seu cabelo e o esbelto e delgado corpo arroupado polo xersei de angora fucsia impulsábao a seguir camiñando. As pernas cargadas con centos de kilómetros seguían a estela que ela noutro tempo deixara. El estaba cansado dos encontros baratos, das relacións de usar e tirar, da soidade que o voltaba acompañar cada mañá ó despertar. El descoñecía a vida dela...nunca quixera preguntarse pola mesma, pensaba que unha irrupción fortuita cambiaría o destino, apelaba á boa sorte que nunca o acompañara. Sete metros, catro, dous e medio...chegou o momento, o horizonte rematou. Coma todos, el debe cruzala fronteira, máis cedo ou máis tarde.

Epílogo: Pero... quen te crees? A onde tes pensado ir? O que ti desexas, o que che gustaría debes recoñer que poucas veces se corresponde coa realidade.

Non o logras ver? Non ves que se repite? Frea a túa camiñata que estás a facer en balde.

Pénsao, é doloroso pero é real. Sempre queremos algo que non temos e co que temos non nos conformamos e se pensas en frío e o recoñeces, por que o segues intentando?

Sacúdete o traxe, límpate a cara e aféitate. O flequillo, de lado, e tira esa asquerosa visera lonxe. Mírate. Recoñeceste? Afróntao.

Agora retoma o camiño que non te conduce cara a ela, forza a túa vida. Nas relacións nada funciona como lemos nos libros, non hai finales felices; é máis, ás veces as cousas non deberían nin ter comezado.

*Falaremos do Medo cando teña Pasado*

Porque non é o mesmo chorar de ledicia a chorar por nada.

Hai días nos que pecho os meus ollos deixando que a ténue luz

do solpor se filtre mediante os meus párpados

e elevada, véxome sola.

¿Por qué non compartir?

Cando me paro, e escoito calquera canción que resona dentro da miña cabeza,

cuxas letras sempre logro, de maneira impresible,

entendelas como descripcións da miña propia vida,

deixo que o mundo xire entorno a min

sen saber sequera nin onde estou.

A soidade é miña gran aliada

porque ás veces os plans non son como esperabamos.

E non quero pensar que é o que vai pasar, nin cando...

Se camiñar con calma e con serenidade

fai que deixe ós meus pasos surcos que cada vez son máis profundos

todo por precisar sentir que necesito compartir...

¡Qué débil cando as follas de calquera libro de débito non me enchen!

Poder falarche, agarrarte da man e elevarte comigo...

nada máis que por encima das nubes,

prometo, non subimos máis se non o desexas.

Proba a facelo: nota como as túas verbas

me poden atravesar sen facer dano...

Convertir o meu refuxio nun lugar privilexiado

para os dous onde o frío desapareza...

Volver aprender a besar

e poñer en activo de novo o meu sentido do tacto xa oxidado.

Xa matei as formigas e tirei a froita pasada, ¿ti?

Quero volver experimentar por unha hora ó día recordar que teño teléfono...

Precisar dunha cama grande.

Deixar de escoitar as melodías suicidas.

Evadirme acompañada.

*Y el final nunca acaba*

Un día meu pai consigueume (nun dos seus numerosos viaxes ó continente africano) unha pequena cría de tigre. ¡Deus, era a cousa máis fermosa que vira na miña vida! O antigo coidador fixo fincapé en que non era un animal doméstico, que se trataba dun animal salvaxe... pero a pesares da advertencia de que non debería crialo en casa, vendeumo. Queríalle tanto...nunca pensei en chegar a sentir un apego tan forte cara a un animal. A pesares das fauces que crecían rápido e das fortes garras, eu colmábao de bicos e aloumiñábao como un pequeno gatiño cada vez que lle levaba de comer (continuamente). El crecía e eu, orgullosa de que soupesen que me pertencía, amosáballo a todo o mundo. Unha tarde dun estío que todavía non chegara, a cría de tigre mordeume xusto no momento no que me dispoñía a ofertarlle unha caricia. Agora teñoo aquí, preto, pero dende ese día está nunha xaula que a min me parece que se fai máis pequena co paso do tempo. Todo o cariño que sentía foise apagando, apágase cada día un pouco máis. Xa non son eu quen lle dou de comer habitualmente. Hai veces en que me sento ó seu carón, dándolle as costas; a miña espalda apoiada na xaula e sen enerxía algunha, como sen ganas, deixo caer pequenos anacos de alimento que dudo, os chegue nin siquera a saborear. Miroo moitas veces , sempre con indiferencia e habitualmente dende lonxe cando paseo por alí. Observar a cicatriz da miña man indefensa que daba caricias noutro tempo, logra todavía hoxe humedecerme os ollos. Hai veces en que a distancia, convén.

*A Single Man*

Existen dúas formas de abarcar este filme que, sen dúbida, é digno de visionar varias veces máis: unha é a vertente puramente estética (é dicir, as técnicas cinematográficas, o atrezzo e por suposto, a banda sonora) e outra e a vertente da mensaxe que desexa transmitir. O bo espectador poderá fusionar ámbalas dúas deixándose levar pola poética cinematográfica, á vez que retén o que o director (incriblemente novel) desexa expresar.

Hai unha palabra que para min define este filme e é "preciosismo". O vestiario impoluto, elegante e precioso de Tom Ford, así como os seus complementos (véxanse as gafas do protagonista ou os cigarros rosas) remítennos ós anos sesenta americanos: ós tan cinematográficos campus universitarios, ás zonas residenciais fóra da cidade, os amplos parkings diante dos supermercados... Preciosismo tamén polos movementos e angulacións de cámara (primeiros planos, planos detalle, a poética da cámara lenta,..). A pantalla repleta da xente máis guapa e elegante (culmen no breve cameo de Jon Kortajarena, musa de Tom Ford e de moitos de nós...), non nos pode deixar caer no erro de levar a cabo unha lectura frívola da obra. Esta vai moito máis alá, desmontando o perfecto estilo de vida americano no seu prexuízo máis latente (xunto co racismo): a homofobia.

O personaxe da nena loira veciña do protanista é quen se encarga, precisamente, de desmontar todas esas apariencias de perfectas familias americanas.

A perda, a dor, a incomprensión e o fracaso persoal son os factores que reinan nas vidas dos protagonistas interpretados maxistralmente por Colin Firth e Julienne Moore.

Perfección, elegancia, bo gusto nun contexto de crise social (misiles de Cuba) e dudas existencias é o marco dado polo director para desenrolar unha historia dura que ten como resolución o amor (encarnado nun xove efebo) como bálsamo reparador; aínda que como é o caso, o destino non permitirá que o protagonista desfrute del unha vez máis.

*diecinueve (+ 1)*

Sorpréndome relendo escritos que vou atopando por casa

sen saber nin siquera que algunha vez os redactara:

escritos que non son máis que indicadores que describen

paseniñamente a morte lenta desa relación enferma.

Volto escoitar as cancións que me regalaba

mediante as cales só agora co paso do tempo,

me dou conta das mensaxes que me lanzaba

tras das súas verbas e que probablemente,

proviñesen do seu subconsciente;

cousas que nos negabamos a ver e entender.

Versos tan preciosos que fan que non poida crer

que aquelo non fose verdade, que fora algo irreal.

Rememoro palabras, citas, olladas, misterios e vocativos,

apelativos vergoñentos repletos de cariño

que poucas veces mostrabamos de forma mutua.

Rememoro o verso que nos citaba durmindo tan xuntos

que espertabamos siameses

pero non son quen de recordar se algo así sucedeu.

Faime isto pensar en cómo foi que botamos todo

polo sumideiro máis desterrrado e contaminado.

¿Cómo tivemos o valor?

Porque cada vez que estaba preto de min,

xa era como se non estivese,

e penso que eso é todavía peor que

estar físicamente separados de verdade.

E cada vez que unha canción por el regalada me asalta,

algo fica dentro do meu corpo por un segundo

para despois devolverme á realidade e recordalo dano,

as palabras sucias que nos disparamos (a veces sen sentilas, outras sí)

e cun aleteo volvo bater na terra dura

pola que camiño sen el fai xa tanto tempo.

Triste por pensar no que pudo ser e non foi nin será xamáis

pero contenta por brindarme a oportunidade de coñecer

ata que tan alto grao pode unha persoa chegar a ser capaz de querer.

*Rainy Day Woman*

Onte choraba porque me daba pena estar sabendo

que ata os nenos poden chorar por non poder amar...

porque me parecía a min tan doado o feito de poder sentir

estando sentada no meu sofá.

¡Todo podería ser tan fácil!

Resulta ser que é o mundo dos adultos

quen complica as relacións,

cegándonnos con egos inoportunos

que nos manexan de tal forma en que

o joker acaba por rirse de nós...

¡Os medos fannos débiles, o ego máis!

Recordo agora as noites nas que penetrabas

nas miñas entrañas forte, descoidada, torpemente...

cegado por unha paixón que non desexabas compartir

mentras os teus movementos rítmicos

se acompasaban á miña voz que xemía só de dor.

Voz que co paso dos encontros te negabas a escoitar

ou só te limitabas a, conscientemente, ignorar.

¡Que pequeno se ve o mundo dende o teu diván de orador!

Que colla na túa man para poder comprimilo...

para poder amoldalo ó que a ti che conveña...

Así de duro é saber que eso é imposible:

unha coraza de protección que se cae de vez en cando

e non somos quen de recompostar...

Soñei que te encontraba só na rúa, tentando

unir ese pedazos rotos de coraza que levaba gravada as túas iniciais.

As bágoas dos teus ollos que me miraban suplicantes, conmovíanme.

Desexaba poder axudarte, sen embargo algo interno en min

impedía poder moverme nin siquera un só centímetro de aproximación

cara a túa persoa: eu pasaba de longo sen poder evitalo.

Espero que a imaxe reflexada sexa algún día do teu agrado,

pois significaría a túa loita gañada en favor diso.

*Baleiro por Dentro*

Liar o tabaco de meu avó dende que tiña tres anos é un dos recordos máis vívidos que conservo; é curioso que a pesares de tratarse constantemente da mesma marca non logro recordar de cal se trataba pero probablemente unha americana porque sempre me sorprendía, dende que me ensinara a ler, o escrito da etiqueta que falaba sobre uns indios que cultivaban a planta e eu preguntábame se serían os mesmos, aqueles de plumas na cabeza que saían pola televisión nos westerns áridos os sábados polas tardes e que tanto facían desfrutar a meu avó (que por outra parte, era o único que vía por esa caixa escura mal sintonizada). "Os cigarros dos comunistas" repetía sempre cando eu adicaba todos os meus esforzos a facer un cilindro perfecto de tabaco nin moi solto nin moi prensado, cun acento que nunca logrei identificar (ata moito tempo despois).

O relato da guerra que el daba en denominar como "loita entre irmáns" era o leitmotiv de todo o proceso e co tempo todas esas historias íanse retendo na miña cabeza. Relatos breves que remataban cando eu remataba de liar e que remataron para sempre cando chegou ó episodio no que o último mes de contenda se levara con el (ó igual que á guerra) ó seu irmán que contaba tan só con nove meses menos de idade que meu avó. Cando o relato ficou, xa eu non só liaba para meu avó senón tamén para min. O meu abrigo de gorda lá arrecendía ó olor do fume que saía igual que dunha cheminea pola porta da miña aula na facultade e o meu maletín de coiro desgastado estaba cheo de tabaco esparcido entre miles de follas de apuntamentos en orde caótica posto que ía caendo da pequena bolsa mal cerrada que vendían no estanco. Meu avó tentara avisar a seu irmán; dicirlle en alto (un grito que quedou silenciado polo son apocalíptico dun campo de batalla) que estaba a piques de pisar unha bomba. Meu avó correu cara a el, pero as pernas fortes e curtidas non lograron chegar o suficientemente rápido. Só lograra alongar un brazo rozando coas xemas o desgarrado uniforme fraternal. Lémbrome que a veces mentras lle liaba o seu cigarro, dicíame que había días nos que parecía que sentía todavía a man dereita.

*Cadáver Exquisito*

Mentras oprimía con forza o pano de tea branca contra a sangante ferida para cortar a hemorraxia, a súa mente comezou a viaxar alonxándose cada vez máis do lugar real ó que pertencía sen desexalo. Podía ser quen de pensar en mil cousas, en milleiros de cousas... pero o único que lle bombardeaba a cabeza eran ideas que xiraban entorno ó Surrealismo igual que o sangue que lle bombardeaba o padal mentras tentaba reprimir unhas naúseas de forza hercúlea. Sería a clase de arte á que asistira a tarde-noite anterior impartida pola muller de voz tan extremadamente sensual coma intelectual que o arrastraba ata ela levitando mentras parafraseaba citas de Bretón, a causa de que nunha situación así só lle pudese vir ó pensamento tal movemento artístico de comezos de século. Cadáveres exquisitos, formas biomórficas, automatismo psíquico...¡e canta razón levaba o tolo cabeza de cartel seguido pola vangarda parisiense! Deixarnos levar...que aparece frente a nós nese instante de dormevela cando o real se funde cos soños? Apagar os ollos para seguir vendo unha realidade que a veces non sabemos certa...ou era ó contrario? Aquelas ideas abstractas cando a intelixencia traballa sen poñela a traballar, aflorando dende os instintos máis baixos, os instintos reprimidos ata a faceta que mellor se nos dá sen saber que somos quen de levala a cabo. Intelixencia, sexo, dons ocultos xunto a verbas ou pintura todo conformando o inconsciente. Deixarnos levar, os dedos no teclado como compoñendo unha sinfonía, sen pensar, tan só expulsar todo aquelo que levas dentro e que de parares a saludalo nin siquera o recoñecerías...

Esto era no que el pensaba, pero á vez a imaxe da docente recortada no abismo e completamente soa nunha aula enchida de moreas de oíntes, reinaba nas súas retinas pois nin a dor era quen de empañar algo que semallaba poder tocar. Cando xirou a cabeza ela xacía ó seu lado, inerte, igual que un cadáver exquisito.

*Carretera y Manta*

"SSSShhhhh!!!!"- díxenlle.- "Non, por deus, non diga eso. Todo o mérito non é meu, pero gracias de todas fromas pois non existe algo que me poidan adicar que me guste máis escoitar. Sen ese personaxe non sería capaz de chegar a onde me encontro agora...Penso a veces que foi a miña mellor creación, aínda que non desexo que se me recorde por el, nunca, ¿sabe?; que me marque tanto que non  sexa capaz de evolucionar. Certo é que foi unha creación que me absorveu, que medrei con ela como persoa (aparte de profesionalmente). Só pretendín que todo aquelo que me fixera sentir, quedase plasmado de boa maneira nunha folla en branco pero facendoo de forma en que el fora o protagonista, que el adoptase o meu rol, que sentira el o que a min me facía sentir para, de algunha maneira, facer do impensable algo todavía máis surrealista. Pero, repito, non quero que se me coñeza só por este personaxe, igual que un actor encasillado en papeles mediocres ó que lle imposibilitan a súa movilidade interpretativa. Eso xa pasou, quero decir, que a este personaxe tívenlle que dar morte na miña última entrega (igual que a un Wallander); sinto non poder especificar cal delas foi porque son tantas que non logro lembrarme. E non, xa llo anticipo a pesares de ser consciente do morbo como consumidor literario, non o vou revivir, nunca protagonizará ningunha saga máis e sinxelamente porque está morto e saben vostedes que o eido da ciencia ficción nunca me motivou. ¿Que como se chamaba? Non logro recordalo"

*Gigante*

Será que no quiero ver este gigante caer
ni convertirse en algo tan pequeño
para no ver más el sol a través de este cristal
ni pensar que todo antes era perfecto.

Será mejor tener cuidado.
Será mejor, tendré cuidado.

Será que este animal no puede disimular
no resultar tan feroz ni tan malo,
como el mejor corredor que no podía creer
coger hoy el testigo de tu mano.

Será mejor tener cuidado.
Será mejor, tendré cuidado.

Cando foi? Canto fai? Canto falta? 

*How I Won the War*

¿Que cómo gañei a guerra? Bueno, se non acaba por devorarte algo creado por ti, penso que é máis doado de vencer. A guerra gañeina dende a miña habitación. Era moi pequena, e fría, porque vivía nunha zona moi húmida. Supoño que algún río de difícil localización serpenteaba cerca. Só recordo calor cando o seu corpo me viña a visitar, enchendo todo o espacio e facéndoa todavía máis pequena. A miña trincheira era a cama, pequena tamén; pero recordo que facía nela todo o que desexaba: as súas reducidas dimensións nunca foron un handicap. E recordo tamén que sempre estaba revolta. Só a finais de semana, cando o coronel me daba permiso, era cando mínimamente se podería amosar. A desorde conformábana centos de libros, a maoiría xa leídos (outros a medio ler) apilados na única mesa fráxil e vella; no chan; nas dúas mesiñas enanas que escoltaban a cama carente de cabeceiro... Xunto ós libros, miles de artículos recortados; páxinas de periódicos que co tempo ían perdendo aquel valor polo que os recortara no seu día; revistas de meses de antiguedade sobre cine, moda, arte, culturais... Sempre pegados á miña cabeza, como se tentase que mentras durmía, toda a súa información se adherise e fora absorvida polas miñas neuronas queimadas con substancias traídas por aquel quintocolumnista que me visitaba irregularmente. O mesmo que me viña dar calor. Roupa que se anidaba nas sillas; no chan; no armario revolto nunca ben pechado; sobre da cama de colcha india e desgarrada polo acción do roce humano contra a mesma... E o olor...A miña habitación ulía a trincheira. Non sei, o recordo que albergo non era malo, pero tampouco bo. Os perfumes femininos (e dirás ti que para qué usas perfumes nunha guerra...) mesturábanse co aire frío e húmido que a calefacción non era capaz de templar. Sí, ulía a humidade, a trincheira.

Na guerra loitei eu sola. Foi longa, case case como unha mundial en periodicidade. O inimigo a batir era forte, nunca se rendía. Todavía hoxe non se rendiu. Todavía me falan del: de telo visto rondar, sempre solo (aínda que a veces leva algunha que outra presa débil, ben suxeita entre os dentes ata o seu refuxio). Pero aínda que loitase eu sola, eu sola non sería quen de vencer. Por iso tiña detrás o meu pequeno escuadrón. Evidentemente nunca tiven un exército completo: nunca o quixen nin tratei de conseguilo, pero sabía que sen as miñas camaradas non sería quen de gañar. O feito de asimilar esto, foi o que me fixo máis forte para seguir loitando, ata que puiden combatir eu sola. Recordo que estaba segura de que así quería que fose xa... A guerra de desgaste, como seguro lerías, é a máis dura. Teño falado desto con compañeiros: a veces é preferible que che metan un tiro, rápido, remate, fin, limpo, sen sufrimento previo...Pero bueno, non todos teñen a gran valentía de saír á fronte; de cruzala terra de ninguén co corazón ó descuberto. Eso tamén o aprendín mentras vía soldados noutras guerras morrer así. Tiven claro que eu non quería: que tiña que loitar pero quería gañar, saír invicta.

Eu gañei a guerra lendo. Trataba de racionalizar os meus sentimentos recluída na trincheira e lía, e lía, e lía... E fun capaz de dominalos. Como aquel que lle susurra ós cabalos (aínda que en realidade lles sople) ós oídos e, como por arte de maxia, quedan tranquilos. Así quería eu dominar a miña alma, e con ela a miña cabeza. E vencín ó fin: conseguín autodomarme. Agora, pasado o tempo e coa guerra rematada, non quero facer o reconto da duración da contenda porque a veces penso que nunca rematou. Que o meu soldado interno todavía non descansa ben polas noites. Pero o que máis me doe son as verbas daqueles que din que eu non vencín: que foi o tempo, o desgaste da loita, o que puxo punto e final.