*Ano Novo*

Por ser fin de ano, véxome obrigada a facer unha retrospectiva do o9.
Non me odien se a continuación me dou un baño de vanidade

pero vexoo preciso para que alguén entenda.
Creo que nunca un ano cos seus correspondentes días me pasou tan rápido.
Non recordo nin moi ben o que fixen pero sí cando empezou,
é dicir, fará o vindeiro xoves doce meses,
e foi un inicio do máis triste e patético.
Pero loitarei, prometoo,
porque este non sexa nin remotamente parecido
polo que finxerei non coñecer a moitos seres
e aferrareime ós caramelos de menta.
O reencontro carnal que se produce cada certo tempo
pinta por fin que se prolongará no tempo...¿ata un reemplazamento?
Retomalo sentoume ben, a fin das terapias psicolóxicas tiña una base cimentada,
"estou ben", "estás ben" foi como un pasaporte a non sei onde,
só esperando que ningún dos camiños reais me conduza a ti.
Non me gusta cazar pero agora a miña cabeza permítemo.
Os golpes dos nosos fráxiles ósos en calquera dura cama, sempre agochados,
eso sí, igual que Marlon no último tango,
falan por sí sós.
Sexa como fose penso que eran acertadas a súas sabias verbas sobre que o pasado pesa demasiado nestes casos:

mirarnos directamente supón o recoñecemento dun fracaso individual na vida de ambos.

A ninguén lle gusta perder. 
E o relato dos teus encontros con corpos alleos ó meu,
ós que a veces me sometes e que non me merezo escoitar,
son aguantados pola miña parte estoicamente.
Estoico igual que a tatutaxe grande que adorna a pel que permito, recorras.

Todos rebotan no meu peito, sen chegar adentro 

sen embargo, o meu único recordo son todas as risas compartidas,

risas sinceras, e con iso é co que me quedo.

Porque xa todo pasou e xa non queda nada, 

só desfruto dos fértiles e volátiles encontros.
Polo demais o resto acábase, a miña vida actual
e os meus nenos de fermosa pedra granítica compostelá,
co corazón máis grande e sentimentos tan reais...
afastarémonos pouco a pouco.
Pero prefiro non pensalo.
Se non coñezo, se é como camiñar sobre un leito que se vai construíndo
conforme ós meus pasos, que así sexa, xa non sinto opresión algunha ó respirar.
Ós que falan; ós que non me queren; incluso ós que me odian,
ós que me rexeiten, ós que de tan progres son reaccionarios,...
valen máis os sentimentos bos daqueles que me rodean,
porque podo sentir a súa calor cando están cerca
e eso, eso, é o que me fai realmente forte.
Por iso brindarei con eles o último día, como vivos mortos todos,
cos que están ó lado, cos que están lonxe e cos que non están.
Do fugaz ano, quédome co mellor para poder mirar
atrás con ledicia, aínda que o lenzo que se expanda tras de min só teña cor
en pequenas manchas, é suficiente.
E seguir sumando así, días igual que follas dun libro fermoso,
sentimentos verdadeiros e experiencias compartidas.
Por que así sexa..

*Falsamente Baseado Nunha Historia Real*

Abbey era unha cadela que podemos denominar como intelixente, viva, desperta,...ou eso era o que pensaba e sempre lle dicía a sua dona, aínda que ela non o quería crer demasiado.

Abbey un día perdou un amigo. Nunca lle quixeron contar qué pasara pero ela sabía que aquela rapaza que rondaba por onda eles continuamente e miraba a Pol (o nome do seu can amigo) con ollos de "neno que quere ter ese can para torturar" tiña moito que ver na misteriosa desaparición. Pero pronto Abbey dou con outro can. De forma temperá se decatou de que a este non o miraba cos mesmos ollos cos que miraba a Pol: o sentimento era distinto, máis forte quizais...

Acompañábao a pasear, pois gustaba de que a visen con el. Era un can alto e delgado; un galgo castano escuro, que sempre andaba solo pero nunca lle pasaban desapercibidas todos aquelas féminas de raza canina. Claro que Abbey nin se decataba, pois os seus ollos non tiña máis ca unha única dirección, ós del. El deuse en chamar Bob. Bob ladraba moi alto e moi ben, pero emitía uns ladridos que Abbey nunca chegaba a entender, como se estivesen ocos. Bob percibiu, un pouco máis tarde, que tampouco podía apartala ollada de Abbey (eso sí, sen deixar de reparar no resto das cadelas que pasaban polo seu lado o día en que o dono o sacaba ó gran parque, que xeralmente eran os xoves e os sábados).  Así foi como iniciaron unha relación (aínda que non estou segura do grao de formalidade que pode ter unha relación entre cans...bueno, supoño que eles tampouco). Bob comía unhas herbas que atopaba nunha zona extraña do parque. A Abbey gustábanlle, bueno, gustáballe comelas con el. Pronto Abbey se veu atrapada co paso dos días nunha espiral de sentimentos forte, descoñecida para ela e que a impulsaba a desexar compartilo todo con Bob. 

Abbey  gardáballe parte do seu pienso caro; Abbey gardáballe tamén parte da ración de comida de lata que tocaba unha vez ó día e que constaba de trozos de carne o suficientemente grandes para saborear pero o suficientemente pequenos como para morder con facilidade; Abbey leváballe o mellor pao arrancado da zona máis difícil do vello muro de pedra para xogaren xuntos; Abbey roubaba ás agochadas as pelotas máis fermosas da pequena irmá da dona para regalarllas a Bob; Abbey pasaba de facer buracos no xardín para non ensuciarse por se el se acercaba, Abbey,...en fin...Abbey non era capaz de ver que Bob prefiría xogar co seu pao propio..., ben só ou ben con outras cadelas que nin de lonxe tiñan o precioso pelo, longo e branco, branquísimo que tiña Abbey e as cales cando ladraban, executaban un abano de vocabulario canino que podemos dicir, era máis ben limitado.

Un día Bob díxolle que a deixaba, que non quería dar máis paseos polo parque con ela. E como Abbey non o esperaba (a pesares das evidencias...) púxose moi triste, moi, moi triste...Tan triste que a branca pelaxe se tornou a amarelo roto; tan triste que a longa pelaxe, peinada e brillante, se anidaba afeándose e complicando o laborioso proceso de cepillado á que todo os días a sometía a súa dona, quen, mentras a peinaba sen que ela opuxese resistencia (incríblemente), lle escorregaban as bágoas polo rostro de ver a súa cadela tan triste, tan triste que xa non recordaba cando fora a última vez que ladrara. Tan triste que estivo así días que se tornaron a meses, e meses que se tornaron a anos....sen decatarse que esa insana tristeza non merecía ser vivida por culpa de ningún can.

Pero a tristeza de Abbey rematou o día que esta pisou a praia. Era estío pero semellaba que toda a xente  deixara a area despexada para que ela soa correse, sen ninguén máis, sen nada, coa cabeza baleira para sentirse máis lixeira...E así foi como Abbey botou a correr, como nunca o fixera, con zancadas tan grandes que semellaba voar como cabalo pintado por Gericault.  As lixeiras patas non chegaban a fundirse na area húmida que se introducía baixo da auga salada.  E decatouse de que era feliz. E mentras corría botou a cabeza atrás e logrou ver a todos os seus amigos cans: alí estaban Adolf, Cia, Toki, Teje, Gap, Bola, Tris, Sofo, Ter, Gio,...

  A felicidade anegaba o seu peito e daba enerxía ás súas patas. E corría, e corría e correu tanto que a praia rematou, sen embargo ela seguiu correndo sola...Sola. 

Ninguén sabe hoxe onde está todavía pero un irlandés  de marcado acento achegouse a min o outro día e pregutoume se coñecía unha cadela branca, preciosa, que non paraba de correr e que esquecera a un tal Bob. Eu díxenlle que sí. 

Abbey xa sabe falar inglés.

*Redes Antisociais*

Deixo de lado hoxe a miña retórica de poética barata

para abordar tema verdadeiramente serio (?).

Porque ¿quen se cre realmente algo

do que aparece colgado en internet sobre a vida de alguén

nas redes sociais?

Eu son das que abrin un perfil porque todos o fixeron,

pero celosa da miña intimidade (e das fotos nas que non saio ben, tamén)

teño un máximo de vinte instantáneas colgadas.

Sí, refírome ás típicas nas que  a xente se vende,

mostrando xeralmente algo que non é pero que desexaría ser,

ou tratando de reflexar inxenuamente a forma na que a xente pensa que os ve.

¿Canto?

Canto de máis alternativo, canto de mozo máis guapo,

canto de que mellor visto, canto de mellor escote,

canto de "el de la derecha es el que me follé",

canto de falda máis corta, canto de pantacas máis caros,

canto de que ben patino, canto de como me queren,

canto de que feliz son, canto que ben poso,

canto de que borrachos estabamos,

canto de perilla mellor afeitada ou de moreno de pel....

Por non falar daqueles que compiten polo número de "amigos" agregados,

igual que carreira en LeMans.

Comentáronme que se tes menos de cen, xa non eres ninguén...

e moitos colecciónanos igual que figuriñas de ovo de chocolate.

E eu penso se realmente se poden ter douscentos, xa non amigos,

senón tan só coñecidos...

O curioso de todo isto é  que o máis pijo acaba mirado as fotos do máis hippy,

o hippy as do rapero, os skaters  as das mozas dos mods,

as "mega-guais" as das "super-chungas"...

Se ó final, a cultura popular é o que nos tira

e o "vouyerismo" intrusista sobre as vidas alleas de coñecidos e/ou descoñecidos

que aparecen expostas tan gratuitamente

resultan ser tan tentadoras á hora de cotillear 

como biscoito de nata todavía quente.

Hai a quen lle gusta mirar e hai a quen lle gusta que o miren.

Tamén hai frivolidade.

Só...non te enamores nunca dun perfil.

*This is The End*

É un final e un comezo á vez.

O cerramento dun ciclo, que cerra da meior maneira.

Teño depositado elementos moi positivos no vindeiro ano.

E non se trata da mítica recurrencia de ano novo, vida nova.

Un novo ciclo porque realmente é así,

vital e cronolóxicamente para min.

Só pido que non se derumbe todo igual que castelo de naipes,

pero en caso de seren así saberei reconstruílo 

pois conto coa forza necesaria por fin.

Se esto supón de novo o ascenso ó Mekong,

non rematará esta vez coa morte de Kurtz.

Será por fin o culme dun ciclo

onde os nenos que poblan a illa serán felices.

Sen embargo, sei que non tería lugar este novo final

se non tivera asesinado antes ó coronel.

Non se pode aprender sen vivir, por iso...

...gracias.

*Vanesa leva unha soa ese*

Definitivamente quizais.

Non son a persoa perfecta:

non serei nunca unha persoa tranquila,

nunca me conformarei co suficiente,

nunca aprenderei a cociñar,

nunca conseguirei falar menos do que o fago,

non serei nunca unha boa parella probablemente

pois é imposible que non me enfade cando alguén

fai cousas que eu non faría.

Nunca darei mentido aínda que ás veces me perxudique,

nunca darei mermado o meu orgullo,

e xunto a el o amor propio

que de tan desgastado, se fixo tres veces máis forte.

Non darei nunca reprimido a miña impulsividade

á que inconscientemente recorro e nunca me axuda.

Nunca comerei comida sana

e probablemente tampouco deixe de fumar.

Tampouco aprenderei a calar

cada vez que escoite tonterías.

Nunca lograrei aferrarme á hipocresía...

Pero terei que recoñecer que teño un talón de Aquiles,

non queda máis que volver e volver bater...

Igual son eu a que describe a canción:

"forte e débil á vez", así é como me vexo.

Recoñezoo en voz alta, pero non serve de precedente para ninguén máis:

fuches ti o boleto afortunado na feira ambulante

que pasou fai xa case tres anos,

e igual que droga non logo descolgarme,

hai algo que me ata, que nos ata

e vai máis aló do físico,

porque sen haber nada máis aló do físico segue existindo algo...

Penso que o feito de que haxa sen haber debe ser algo extraordinario...

algo extrano como o que me deixa seguir avanzando,

depender sen depender, 

querer e odiar á vez...

Que coño era a bipolaridade?¿?

Describiala mal, perdeu o significado 

porque eu sego a miña línea vital,

e marcharei e voltarei, e seguirás aí.

Por saber sempre onde encontrarte (igual que casa)

a pesares de non necesitarte,

de non precisar falar,

do dano que se esquece cando apareces,

de templar con éxito a miña cabeza cada vez que descansa sobre a fría almofada...

Son eu así...afirmar para despois negar,

tambalear eu soa neste eido da miña vida 

que debo recoñercer, pouco abarca,

pero que me enche por intensa.

A quen me espere debe aceptalo,

escoitar verbas adicadas a quen non as merece, 

un oco na miña mente que non se logra encher con nada,

o latir do meu corpo que clama por ti, sempre.

Todo é certo a pesares da doenza de recoñecelo.

O meu nome leva unha soa ese.

*Sí, yo lo haría, yo besaría a un sapo*

Portishead.

Non necesito música para follar.

Xa levo as bágoas tatuadas na cara aínda que non visibles.

E como tal ilustran a miña pel, de forma tan fermosa

que forman parte de min, sen min, sen nada.

Non me dou recuperado, se levanto a miña cabeza é para procurar non entenderme.

Ser coherente co teu corpo diante é unha utopía e nada funciona,

cando escupo todo eso que me revolve por dentro só cinco minutos

por mor da túa ausencia,

xa non hai nada que facer porque non hai nada.

Non hai nada só materia, só corpo, un corpo baleiro por dentro.

Pódeme o orgullo.

Creo que me quero demasiado como para deixarme querer.

E creo que me quero demasiado para permitir que non me queiran.

Non hai máis cara adonde ir.

Non podo aceptar recibir menos do que dou.

E non hai nada, por iso están tatuadas,

bágoas irreais sobre a miña pel, non teñen vida.

Non significan nada.