*Rome Wasn´t Built In a Day*

Probablemente xa titulara algún dos meus textos paranoicos con este dito,

pois sóame moito e non só pola canción de Morcheeba

que me invitou a denominalo así.

Imaxino que se debe a que é unha expresión 

que deberiamos, de forma habitual, ter presente

e repetírmola a nós mesmos.

Pero a lectura que eu agora lle dou (e son quen de facelo por fin)

non é para pararme e/ou frear a  miña impulsividade 

(a cal sempre me conduce por sendeiros sinuosos),

senón para todo o contrario:

para reafirmarme no que aprendín.

Para poder decir que sí, xente, que o dito ten validez.

Só se precisa tempo e forza,

aprender dos golpes e tentar non volver bater.

Chegar a coñecerse é a única forma para poder controlar

aquelo que dan en chamar cabeza,

a compañeira que traballa tan rápido...

E dalo feito, saber o que queres,

permite que crezas, faite sentir forte...

E sí, certo é tamén, a esencia da persoa non cambia

pero á persoa, ó igual que o contexto, sí.

Igual que a cidade acicalada para nadal,

igual que a roupaxe do teu armario,

igual que as exposicións temporais nos museos máis visitados,

igual que a cor da pel tinguida polo sol estival.

Pode que esto sexa crecer...

eu quédome coa sensación de ser consciente.

*Alguien que visita su desgracia como quien va a la feria, con cierto entusiasmo infantil...*

Pode ser que a choiva e os días grises fagan aflorar a miña sensibilidade

por iso notar escorregar unha bágoa pola miña face

sen apenas motivo algún, pode non ser tan absurdo.

Redescubrín estes días, como tantas outras veces,

cousas que adoro, que albergo no subconsciente gardadas,

gracias ás cales te vas formando como persoa

e que necesitas reavivar... e cando o fas,

non logras entender como é que as archivaras.

Trátase dunha novela e do seu autor.

Evidentemente, del non me podo esquecer

posto que o título do meu blog (que abro a diario), 

débese só a el.

Pero agora, volto escoitar parágrafos da novela

cuxa fotografía ilustra esta entrada

gracias ós programas colgados na rede,

(xeralmente culturais que se emiten a horas intempestivas ou horarios extranos)

que podo desfrutar con calma unha e outra vez.

Así podo permitirme, se cerro os ollos, que Ray Loriga

lea para min  frases extraídas de Ya sólo habla de amor

partíndoseme a alma por non ter tal obra ó meu carón

e botar, aínda que só fose,unha ollada á portada.

Foi unha chamada a que activou en min

o que esa novela significou,

facéndome chegar a pensar, no seu momento, que o autor

a escribira pensando na miña situación,

que non sei como, pero que a coñecía....

¡tal era a identificación co personaxe!

E sei por que se activou algo aí dentro,

porque a longametraxe acabou e mentras Ray lía,

aqueles recordos de sentimentos tan fortes que agora se tornan a febles,

eran revividos mentras que a miña pel se erizaba escoitando a súa voz, 

e as verbas...

Un sentimento de enterramento, de dor que xa non doe, de adeus para sempre.

De ideas frustradas e moreas de decepción, e desilusión.

Como aquel que derriba algo que con moito esforzo lograra erixir.

Un réquiem.

*La Lluvia Antes de Caer*

Saín unha noite cunha amiga sexualmente hiperactiva
e con outra amiga sexualmente frustrada.
Cal foi a miña sorpresa que véndome, deixándome levar por unha música que aborrezo e odio, sentinme observada e decidín observar.
Probablemente non cumplira o prototipo "tía-sola-nunha-noite- de-caza" debido ó meu atuendo,
pero alí estaba eu, de mercado en mercado.
E cada vez que se daba o "cambiamos?¿?" o nivel de esixencia por parte de demandantes ía baixando. A ecuación de "a máis horas maior nivel de contaminación en sangue" tamén podia afectar.
Soupen que esa noite non sería eu cazadora,
pero a sensación de saber que podía disparar,
que a bala disparada sería aceptada polo branco,
que gustaba de ulir o olor a pólvora, motivoume.
A atracción, ou saber que podes atraer, senta ben as persoas
sempre que un sexa consciente de estar pisando a terra
porque olladas de cazadores/as hai moitas en calquera dos numerosos mercados nos que alternar,
pero non todas miran cara a un.
Gustoume ver como a actuación de persoas,
con líbido esaxeradamente alta atizada por grandes doses de alcohol
se moven nunha ritual bacante para min case descoñecida.
E sorprendeume tamén o doado que pode resultar facerte cunha presa.
Olladas que bailan de corpo en corpo,
grupos que se concentran ocupando un recinto
tan grande como claustrofóbico e cargado...
"Desisto"-dixen- "a expedición antropolóxica resultou interesante pero agora voume".
Se o difícil é encontar alguén con quen manter unha conversa interesante,
pero seres cos que saciar as ganas de sangre, sobran.

*Xogar a Ser Dios*

Quero,...

...vou....vou a facer que neve sobre min. Aquí.

Cada copo enfriará cada poro da miña pel.

Vou ser a persoa máis feliz nun mundo gris.

Vou facer que venzas cando eu gañe.

Voume deitar con Jim Morrison cada noite, 

e despois durmir sola.

Voltarei a casa só en soños 

e para cando abra os ollos golpeareime co colchón máis doce do mundo.

Voltarei a ver, non só de cerca,

polo que os anteollos serán sobre a miña face inútiles

como un escote entre  persoas intelixentes un día de festa.

As sustancias prohibidas que inxira axudaranme a sanar a dor de cabeza

que me oprime cada vez que voltas á miña memoria.

E soamente escoitar de novo a túa voz servirame para voltar tocar a terra,

lonxe da idealización na que recaio cada vez que te recordo.

Serei capaz de odiar, de mentir, de pegar, de ocultar e de ser hipócrita.

Vou volver a querer como se nunca me fixeran dano.

E aprenderei a estar calada cada vez que o grao de intoxicación sexa un pouco alto.

Cada nome que coleccione grabareino na cabeceira da miña cama

cunhas uñas longas, preciosas dignas de ser fotografiadas,

e recordareinos todos.

Amarei cada arte que encontre e na columna de papel na que reine

escribirei o meu nome, repetido unha e outra vez

como unha marilyn serigrafiada.

Cansereime de gritar, a ti que nunca me oirás.

Finalmente tinguirei os meus ollos dun  azul tan intenso,

luminosos, tan forte,

que me servirán para encontrarte cada vez que estén cerrados.

*MeIK a NoIS*

SSSSSShhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!

Mírame. Non te quero. Non nos queremos.

Ninguén quere a ninguén.

Voume deixar levar agora por un narcisismo tan forte que ninguén será quen de parar.

Serei como un mod autoalabándose en pleno éxtase azul

mentres a túa voz resoa na miña cabeza 

con tal distorsión que xa non a saberei recoñecer.

Un día vinme, fóra de min, como me ves ti,

e gusteime,

igual que gusto a un exército de boas persoas

que gustan de falar comigo, de estar comigo.

De sentirme repudiada, só ti me empuxas.

Gustoume dende a tinta da pel ata as delgadas muñecas,

que se movían de forma aleatoria ó ritmo dunha música que antano escoitaba contigo

mentras os dedos estáticos se afanaban en soster un cigarro

do que cada calada que fumaba, me facía voar máis alto.

E vinme, e gusteime.

E dende ese día non te entendo.

Será unha seña de que xa se apagou,

e só chamadas gratuitas e secretas invitacións rexeitadas

son as que me fan comprobalo.

Creo que xa está, esta vez xa non vexo sangue.

Cerrou a ferida por fin e nada a consegue reabrir.

Vinme, e gustoume o que vin.

Choose your fucking future.

Unha patada no cu, fóra da facultade.

Acábase. Cinco anos que pasaron como un concerto de verán.

Pensar, largarte.

Sacalo da cabeza dunha puta vez.

Inglés, máster, curro,..pasta, non pasta.

Literatura ou Pull&Bear.

Sola, sin colegas.

Aeroportos, avións ou pobo constreñido.

Arte ou guerra.

Inglés ou italiano.

Asfalto ou casa.

Elixe, elixe, elixe...

...quien quieres ser los domingos por la mañana.

Sola ou sen alguén.

Vangarda ou conceptual.

Actos de licenciatura, risas falsas, hipocresía, vestido bonito e converse sucias.

Madrid ou Manchester.

Dentro ou fóra.

Con vintetrés anos pide non quedarte descolgado do que estudiaches,

introdúcete na frivolidade comercial,

pelotas, escotes e incompetentes.

Ahora, salta.