*Choose Life*

Choose your future.

Choose....

*States of Mind*

O máis probable é que o meu impulso literario cando escribo as entradas

se deba á súa vez á literatura que consumo,

como se se tratase de algo recíproco.

E sexa quizais esto quen me fai vivir nun mundo paralelo,

aquel que se alonxa do real debidos ás cousas que non quero ver.

E a única imaxe que alcanzo a visualizar pertence á mitoloxía,

e como tal non é real; ou unha vida que imaxino que se semella demasiado 

á do último filme consultado, nada ten que ver coa miña.

Por iso é lóxico que caia na sobrevaloración dos personaxes que conforman a miña historia,

feito que me conduce irremediablemente á decepción.

E cada gramo que adelgazo me alonxa máis del,

e por cada estalido dos meus pequenos ósos

que eu sola me encargo de morder,

toco máis fortemente a terra.

Un bater contra ela que recorda á caída dun Ícaro de fráxiles ás,

como as miñas.

E cando me alonxe, me marche por ti, 

a pantalla tinguirase de negro por fin, 

xa non haberá máis desayunos sen diamantes,

Dylan deixará de soar,

e asimilarei xa que Loriga só hai un.

*Omaha*

" No os preocupéis si no sobrevivís al asalto, pues contamos con un montón de soldados de reserva que no tendrán más que pasar por encima de vosotros".

Los soldados de infantería estaban tan apretados que pocos de ellos podían ver gran cosa por encina de los cascos de los individuos que tenían delante y de la elevada rampa de desembarco situada al fondo. (...) La lancha de asalto seguía "brincando como un caballo sin domar", de modo que muchos se limitaron a cerrar los ojos intentando luchar contra la desagradable sensación  de mareo. En aquellos momentos la lancha "apestaba a vómitos". 

(...) Algunos quisieron bajar de la rampa a cierta distancia de la tierra. En una lancha que transportaba soldados del 116º de Infantería, el sargento Willard Norfleet sacó un Colt del 45 e insistió: "Adelante!". No  fue el único caso de obediencia a punta de pistola.

A. Beevor: El Día D. La batalla de Normandía.

*No Direction Home*

...how many times can a man turn his head,

Pretending he just doesn't see? 

*Wonderwall*

Porque preferimos a frivolidade,

¿por qué preferimos a hipocresía?

Por tentar demostrar que cada un  posuía o mellor,

 o que ninguén podía ter porque o tiñamos nós, solos. Era mutuo quizais....

e non era suficiente o que tiñamos de verdade que queriamos darnos máis, de aí a frivolidade.

E todo parecía perfecto mentres se pudría por dentro.

E o que era real fluía de xeito libre, sen ataduras, as noites que nos contaminabamos xuntos;

e materializábase en longas liñas de suor que percorrían os nosos corpos e 

en latidos tan fortes dende o teu peito que todavía hoxe poido escoitar.

E cometimos o erro máis grande pois non era necesaria a hipocresía...

logo todo se converteu en pó que tentaba ser barro

para poder construir algo sólido que caía unha e outra vez.

E sobre ti xa non albergo nada, non sei se eres material xa,

ou quizais algo tan intanxible como maquiavélico.

Unha imaxe borrosa que adopta cánon de sombra e me sobrevoa.

Xa non recordo...

¿Por qué ese baleiro?