*Octoplasta*

Monotema recurrente.

Y se que tu reinado es falso,

y ves que yo lo he señalado,

y ya soy tu gran incomodidad.

          

*Androxinia*

Onte, comendo nun kurdo, lin nun artículo do xornal

que o andróxino está de moda.

Eu cortei o pelo, corto, moito, a semana pasada.

É vangarda, sexamos vangarda.

Logo a exposición sobre políticas da diversidade sexual na arte,

no CGAC.

Da que pensar, a sexualidade, a túa vida o que ti eres e como a entendes, 

como vivila?,  e con quen? ou depende o como de segundo con quen?

En fin, respírase na atmosfera, como primavera,

inhalas sen darte conta, como partículas tóxicas que suspendidas no aire,

se introducen nos teus pulmóns sen consentimento previo.

Baby, You can drive my car.

*La Noche Americana*

*La noche americana* foi a homenaxe de Truffaut ó cine,

e esta entrada é a miña homenaxe ó cine na miña vida 

mediante o título da súa obra (que non o fotograma).

Porque se pasearme por rúas de pedra con ipod indefinidamente acceso,

significa dotar de banda sonora propia a cada día da semana,

¿como non iba o cine que vexo acabar por intoxicarme?

Por iso, ilusa, todavía creo en situacións que se poden dar:

un encontro no ascensor, unha espera no portal da casa, un perdón quizais...

E ¿por que te empeñas en ilusionarme aproximando guións que son falacias, 

nunca escritos en papel?

Rozar coas puntas dos meus dedos todo aquelo que un travelling pode mostrar en pantalla,

só fai que a caída, na maldita vida real, sexa todavía máis dura;

de repente, outra dimensión.

E a min non me gusta, eu prefiro o punto medio,

que algún día lograrei porque cada vez sintoo máis preto,

aquel no cal ti non serás quen de inclinar a balanza hacia ningún extremo.

Será como un happy end nun filme neorrealista.

*Jugar al azar...*

"...nunca saber donde puedes terminar, o empezar..."

Facía tempo que non escoitaba esta canción (aínda que pode que a tocasen no Norte...)

pero o meu novo veciño encargouse de recordarma;

é o que ten vivir en pisos con ventás e paredes de grosor milimétrico.

Gracias de todas formas.

E a partir de aquí puden xa comezar a reflexionar, por non perdela costume...

sobre o complexo que son as relacións humanas e no sinxelas que se poden tornar.

"Dejarse llevar, suena demasiado bien".

Como unha chamada pode desmontar anos de paz:

romper filas, voltar armarse, en posición de vangarda

pero protexendo a retagarda á vez...

desperezar a coraza durmida que xa acumulara pó...

Unha máis que iniciática espiral descendente, 

cunha capacidade dialectal propia que logra atraerte igual que chocolate.

"Valor para marcharse, miedo a llegar". 

*Riso Amaro*