*Ano Novo*

Por ser fin de ano, véxome obrigada a facer unha retrospectiva do o9.
Non me odien se a continuación me dou un baño de vanidade

pero vexoo preciso para que alguén entenda.
Creo que nunca un ano cos seus correspondentes días me pasou tan rápido.
Non recordo nin moi ben o que fixen pero sí cando empezou,
é dicir, fará o vindeiro xoves doce meses,
e foi un inicio do máis triste e patético.
Pero loitarei, prometoo,
porque este non sexa nin remotamente parecido
polo que finxerei non coñecer a moitos seres
e aferrareime ós caramelos de menta.
O reencontro carnal que se produce cada certo tempo
pinta por fin que se prolongará no tempo...¿ata un reemplazamento?
Retomalo sentoume ben, a fin das terapias psicolóxicas tiña una base cimentada,
"estou ben", "estás ben" foi como un pasaporte a non sei onde,
só esperando que ningún dos camiños reais me conduza a ti.
Non me gusta cazar pero agora a miña cabeza permítemo.
Os golpes dos nosos fráxiles ósos en calquera dura cama, sempre agochados,
eso sí, igual que Marlon no último tango,
falan por sí sós.
Sexa como fose penso que eran acertadas a súas sabias verbas sobre que o pasado pesa demasiado nestes casos:

mirarnos directamente supón o recoñecemento dun fracaso individual na vida de ambos.

A ninguén lle gusta perder. 
E o relato dos teus encontros con corpos alleos ó meu,
ós que a veces me sometes e que non me merezo escoitar,
son aguantados pola miña parte estoicamente.
Estoico igual que a tatutaxe grande que adorna a pel que permito, recorras.

Todos rebotan no meu peito, sen chegar adentro 

sen embargo, o meu único recordo son todas as risas compartidas,

risas sinceras, e con iso é co que me quedo.

Porque xa todo pasou e xa non queda nada, 

só desfruto dos fértiles e volátiles encontros.
Polo demais o resto acábase, a miña vida actual
e os meus nenos de fermosa pedra granítica compostelá,
co corazón máis grande e sentimentos tan reais...
afastarémonos pouco a pouco.
Pero prefiro non pensalo.
Se non coñezo, se é como camiñar sobre un leito que se vai construíndo
conforme ós meus pasos, que así sexa, xa non sinto opresión algunha ó respirar.
Ós que falan; ós que non me queren; incluso ós que me odian,
ós que me rexeiten, ós que de tan progres son reaccionarios,...
valen máis os sentimentos bos daqueles que me rodean,
porque podo sentir a súa calor cando están cerca
e eso, eso, é o que me fai realmente forte.
Por iso brindarei con eles o último día, como vivos mortos todos,
cos que están ó lado, cos que están lonxe e cos que non están.
Do fugaz ano, quédome co mellor para poder mirar
atrás con ledicia, aínda que o lenzo que se expanda tras de min só teña cor
en pequenas manchas, é suficiente.
E seguir sumando así, días igual que follas dun libro fermoso,
sentimentos verdadeiros e experiencias compartidas.
Por que así sexa..

*Falsamente Baseado Nunha Historia Real*

Abbey era unha cadela que podemos denominar como intelixente, viva, desperta,...ou eso era o que pensaba e sempre lle dicía a sua dona, aínda que ela non o quería crer demasiado.

Abbey un día perdou un amigo. Nunca lle quixeron contar qué pasara pero ela sabía que aquela rapaza que rondaba por onda eles continuamente e miraba a Pol (o nome do seu can amigo) con ollos de "neno que quere ter ese can para torturar" tiña moito que ver na misteriosa desaparición. Pero pronto Abbey dou con outro can. De forma temperá se decatou de que a este non o miraba cos mesmos ollos cos que miraba a Pol: o sentimento era distinto, máis forte quizais...

Acompañábao a pasear, pois gustaba de que a visen con el. Era un can alto e delgado; un galgo castano escuro, que sempre andaba solo pero nunca lle pasaban desapercibidas todos aquelas féminas de raza canina. Claro que Abbey nin se decataba, pois os seus ollos non tiña máis ca unha única dirección, ós del. El deuse en chamar Bob. Bob ladraba moi alto e moi ben, pero emitía uns ladridos que Abbey nunca chegaba a entender, como se estivesen ocos. Bob percibiu, un pouco máis tarde, que tampouco podía apartala ollada de Abbey (eso sí, sen deixar de reparar no resto das cadelas que pasaban polo seu lado o día en que o dono o sacaba ó gran parque, que xeralmente eran os xoves e os sábados).  Así foi como iniciaron unha relación (aínda que non estou segura do grao de formalidade que pode ter unha relación entre cans...bueno, supoño que eles tampouco). Bob comía unhas herbas que atopaba nunha zona extraña do parque. A Abbey gustábanlle, bueno, gustáballe comelas con el. Pronto Abbey se veu atrapada co paso dos días nunha espiral de sentimentos forte, descoñecida para ela e que a impulsaba a desexar compartilo todo con Bob. 

Abbey  gardáballe parte do seu pienso caro; Abbey gardáballe tamén parte da ración de comida de lata que tocaba unha vez ó día e que constaba de trozos de carne o suficientemente grandes para saborear pero o suficientemente pequenos como para morder con facilidade; Abbey leváballe o mellor pao arrancado da zona máis difícil do vello muro de pedra para xogaren xuntos; Abbey roubaba ás agochadas as pelotas máis fermosas da pequena irmá da dona para regalarllas a Bob; Abbey pasaba de facer buracos no xardín para non ensuciarse por se el se acercaba, Abbey,...en fin...Abbey non era capaz de ver que Bob prefiría xogar co seu pao propio..., ben só ou ben con outras cadelas que nin de lonxe tiñan o precioso pelo, longo e branco, branquísimo que tiña Abbey e as cales cando ladraban, executaban un abano de vocabulario canino que podemos dicir, era máis ben limitado.

Un día Bob díxolle que a deixaba, que non quería dar máis paseos polo parque con ela. E como Abbey non o esperaba (a pesares das evidencias...) púxose moi triste, moi, moi triste...Tan triste que a branca pelaxe se tornou a amarelo roto; tan triste que a longa pelaxe, peinada e brillante, se anidaba afeándose e complicando o laborioso proceso de cepillado á que todo os días a sometía a súa dona, quen, mentras a peinaba sen que ela opuxese resistencia (incríblemente), lle escorregaban as bágoas polo rostro de ver a súa cadela tan triste, tan triste que xa non recordaba cando fora a última vez que ladrara. Tan triste que estivo así días que se tornaron a meses, e meses que se tornaron a anos....sen decatarse que esa insana tristeza non merecía ser vivida por culpa de ningún can.

Pero a tristeza de Abbey rematou o día que esta pisou a praia. Era estío pero semellaba que toda a xente  deixara a area despexada para que ela soa correse, sen ninguén máis, sen nada, coa cabeza baleira para sentirse máis lixeira...E así foi como Abbey botou a correr, como nunca o fixera, con zancadas tan grandes que semellaba voar como cabalo pintado por Gericault.  As lixeiras patas non chegaban a fundirse na area húmida que se introducía baixo da auga salada.  E decatouse de que era feliz. E mentras corría botou a cabeza atrás e logrou ver a todos os seus amigos cans: alí estaban Adolf, Cia, Toki, Teje, Gap, Bola, Tris, Sofo, Ter, Gio,...

  A felicidade anegaba o seu peito e daba enerxía ás súas patas. E corría, e corría e correu tanto que a praia rematou, sen embargo ela seguiu correndo sola...Sola. 

Ninguén sabe hoxe onde está todavía pero un irlandés  de marcado acento achegouse a min o outro día e pregutoume se coñecía unha cadela branca, preciosa, que non paraba de correr e que esquecera a un tal Bob. Eu díxenlle que sí. 

Abbey xa sabe falar inglés.

*Redes Antisociais*

Deixo de lado hoxe a miña retórica de poética barata

para abordar tema verdadeiramente serio (?).

Porque ¿quen se cre realmente algo

do que aparece colgado en internet sobre a vida de alguén

nas redes sociais?

Eu son das que abrin un perfil porque todos o fixeron,

pero celosa da miña intimidade (e das fotos nas que non saio ben, tamén)

teño un máximo de vinte instantáneas colgadas.

Sí, refírome ás típicas nas que  a xente se vende,

mostrando xeralmente algo que non é pero que desexaría ser,

ou tratando de reflexar inxenuamente a forma na que a xente pensa que os ve.

¿Canto?

Canto de máis alternativo, canto de mozo máis guapo,

canto de que mellor visto, canto de mellor escote,

canto de "el de la derecha es el que me follé",

canto de falda máis corta, canto de pantacas máis caros,

canto de que ben patino, canto de como me queren,

canto de que feliz son, canto que ben poso,

canto de que borrachos estabamos,

canto de perilla mellor afeitada ou de moreno de pel....

Por non falar daqueles que compiten polo número de "amigos" agregados,

igual que carreira en LeMans.

Comentáronme que se tes menos de cen, xa non eres ninguén...

e moitos colecciónanos igual que figuriñas de ovo de chocolate.

E eu penso se realmente se poden ter douscentos, xa non amigos,

senón tan só coñecidos...

O curioso de todo isto é  que o máis pijo acaba mirado as fotos do máis hippy,

o hippy as do rapero, os skaters  as das mozas dos mods,

as "mega-guais" as das "super-chungas"...

Se ó final, a cultura popular é o que nos tira

e o "vouyerismo" intrusista sobre as vidas alleas de coñecidos e/ou descoñecidos

que aparecen expostas tan gratuitamente

resultan ser tan tentadoras á hora de cotillear 

como biscoito de nata todavía quente.

Hai a quen lle gusta mirar e hai a quen lle gusta que o miren.

Tamén hai frivolidade.

Só...non te enamores nunca dun perfil.

*This is The End*

É un final e un comezo á vez.

O cerramento dun ciclo, que cerra da meior maneira.

Teño depositado elementos moi positivos no vindeiro ano.

E non se trata da mítica recurrencia de ano novo, vida nova.

Un novo ciclo porque realmente é así,

vital e cronolóxicamente para min.

Só pido que non se derumbe todo igual que castelo de naipes,

pero en caso de seren así saberei reconstruílo 

pois conto coa forza necesaria por fin.

Se esto supón de novo o ascenso ó Mekong,

non rematará esta vez coa morte de Kurtz.

Será por fin o culme dun ciclo

onde os nenos que poblan a illa serán felices.

Sen embargo, sei que non tería lugar este novo final

se non tivera asesinado antes ó coronel.

Non se pode aprender sen vivir, por iso...

...gracias.

*Vanesa leva unha soa ese*

Definitivamente quizais.

Non son a persoa perfecta:

non serei nunca unha persoa tranquila,

nunca me conformarei co suficiente,

nunca aprenderei a cociñar,

nunca conseguirei falar menos do que o fago,

non serei nunca unha boa parella probablemente

pois é imposible que non me enfade cando alguén

fai cousas que eu non faría.

Nunca darei mentido aínda que ás veces me perxudique,

nunca darei mermado o meu orgullo,

e xunto a el o amor propio

que de tan desgastado, se fixo tres veces máis forte.

Non darei nunca reprimido a miña impulsividade

á que inconscientemente recorro e nunca me axuda.

Nunca comerei comida sana

e probablemente tampouco deixe de fumar.

Tampouco aprenderei a calar

cada vez que escoite tonterías.

Nunca lograrei aferrarme á hipocresía...

Pero terei que recoñecer que teño un talón de Aquiles,

non queda máis que volver e volver bater...

Igual son eu a que describe a canción:

"forte e débil á vez", así é como me vexo.

Recoñezoo en voz alta, pero non serve de precedente para ninguén máis:

fuches ti o boleto afortunado na feira ambulante

que pasou fai xa case tres anos,

e igual que droga non logo descolgarme,

hai algo que me ata, que nos ata

e vai máis aló do físico,

porque sen haber nada máis aló do físico segue existindo algo...

Penso que o feito de que haxa sen haber debe ser algo extraordinario...

algo extrano como o que me deixa seguir avanzando,

depender sen depender, 

querer e odiar á vez...

Que coño era a bipolaridade?¿?

Describiala mal, perdeu o significado 

porque eu sego a miña línea vital,

e marcharei e voltarei, e seguirás aí.

Por saber sempre onde encontrarte (igual que casa)

a pesares de non necesitarte,

de non precisar falar,

do dano que se esquece cando apareces,

de templar con éxito a miña cabeza cada vez que descansa sobre a fría almofada...

Son eu así...afirmar para despois negar,

tambalear eu soa neste eido da miña vida 

que debo recoñercer, pouco abarca,

pero que me enche por intensa.

A quen me espere debe aceptalo,

escoitar verbas adicadas a quen non as merece, 

un oco na miña mente que non se logra encher con nada,

o latir do meu corpo que clama por ti, sempre.

Todo é certo a pesares da doenza de recoñecelo.

O meu nome leva unha soa ese.

*Sí, yo lo haría, yo besaría a un sapo*

Portishead.

Non necesito música para follar.

Xa levo as bágoas tatuadas na cara aínda que non visibles.

E como tal ilustran a miña pel, de forma tan fermosa

que forman parte de min, sen min, sen nada.

Non me dou recuperado, se levanto a miña cabeza é para procurar non entenderme.

Ser coherente co teu corpo diante é unha utopía e nada funciona,

cando escupo todo eso que me revolve por dentro só cinco minutos

por mor da túa ausencia,

xa non hai nada que facer porque non hai nada.

Non hai nada só materia, só corpo, un corpo baleiro por dentro.

Pódeme o orgullo.

Creo que me quero demasiado como para deixarme querer.

E creo que me quero demasiado para permitir que non me queiran.

Non hai máis cara adonde ir.

Non podo aceptar recibir menos do que dou.

E non hai nada, por iso están tatuadas,

bágoas irreais sobre a miña pel, non teñen vida.

Non significan nada.

*Rome Wasn´t Built In a Day*

Probablemente xa titulara algún dos meus textos paranoicos con este dito,

pois sóame moito e non só pola canción de Morcheeba

que me invitou a denominalo así.

Imaxino que se debe a que é unha expresión 

que deberiamos, de forma habitual, ter presente

e repetírmola a nós mesmos.

Pero a lectura que eu agora lle dou (e son quen de facelo por fin)

non é para pararme e/ou frear a  miña impulsividade 

(a cal sempre me conduce por sendeiros sinuosos),

senón para todo o contrario:

para reafirmarme no que aprendín.

Para poder decir que sí, xente, que o dito ten validez.

Só se precisa tempo e forza,

aprender dos golpes e tentar non volver bater.

Chegar a coñecerse é a única forma para poder controlar

aquelo que dan en chamar cabeza,

a compañeira que traballa tan rápido...

E dalo feito, saber o que queres,

permite que crezas, faite sentir forte...

E sí, certo é tamén, a esencia da persoa non cambia

pero á persoa, ó igual que o contexto, sí.

Igual que a cidade acicalada para nadal,

igual que a roupaxe do teu armario,

igual que as exposicións temporais nos museos máis visitados,

igual que a cor da pel tinguida polo sol estival.

Pode que esto sexa crecer...

eu quédome coa sensación de ser consciente.

*Alguien que visita su desgracia como quien va a la feria, con cierto entusiasmo infantil...*

Pode ser que a choiva e os días grises fagan aflorar a miña sensibilidade

por iso notar escorregar unha bágoa pola miña face

sen apenas motivo algún, pode non ser tan absurdo.

Redescubrín estes días, como tantas outras veces,

cousas que adoro, que albergo no subconsciente gardadas,

gracias ás cales te vas formando como persoa

e que necesitas reavivar... e cando o fas,

non logras entender como é que as archivaras.

Trátase dunha novela e do seu autor.

Evidentemente, del non me podo esquecer

posto que o título do meu blog (que abro a diario), 

débese só a el.

Pero agora, volto escoitar parágrafos da novela

cuxa fotografía ilustra esta entrada

gracias ós programas colgados na rede,

(xeralmente culturais que se emiten a horas intempestivas ou horarios extranos)

que podo desfrutar con calma unha e outra vez.

Así podo permitirme, se cerro os ollos, que Ray Loriga

lea para min  frases extraídas de Ya sólo habla de amor

partíndoseme a alma por non ter tal obra ó meu carón

e botar, aínda que só fose,unha ollada á portada.

Foi unha chamada a que activou en min

o que esa novela significou,

facéndome chegar a pensar, no seu momento, que o autor

a escribira pensando na miña situación,

que non sei como, pero que a coñecía....

¡tal era a identificación co personaxe!

E sei por que se activou algo aí dentro,

porque a longametraxe acabou e mentras Ray lía,

aqueles recordos de sentimentos tan fortes que agora se tornan a febles,

eran revividos mentras que a miña pel se erizaba escoitando a súa voz, 

e as verbas...

Un sentimento de enterramento, de dor que xa non doe, de adeus para sempre.

De ideas frustradas e moreas de decepción, e desilusión.

Como aquel que derriba algo que con moito esforzo lograra erixir.

Un réquiem.

*La Lluvia Antes de Caer*

Saín unha noite cunha amiga sexualmente hiperactiva
e con outra amiga sexualmente frustrada.
Cal foi a miña sorpresa que véndome, deixándome levar por unha música que aborrezo e odio, sentinme observada e decidín observar.
Probablemente non cumplira o prototipo "tía-sola-nunha-noite- de-caza" debido ó meu atuendo,
pero alí estaba eu, de mercado en mercado.
E cada vez que se daba o "cambiamos?¿?" o nivel de esixencia por parte de demandantes ía baixando. A ecuación de "a máis horas maior nivel de contaminación en sangue" tamén podia afectar.
Soupen que esa noite non sería eu cazadora,
pero a sensación de saber que podía disparar,
que a bala disparada sería aceptada polo branco,
que gustaba de ulir o olor a pólvora, motivoume.
A atracción, ou saber que podes atraer, senta ben as persoas
sempre que un sexa consciente de estar pisando a terra
porque olladas de cazadores/as hai moitas en calquera dos numerosos mercados nos que alternar,
pero non todas miran cara a un.
Gustoume ver como a actuación de persoas,
con líbido esaxeradamente alta atizada por grandes doses de alcohol
se moven nunha ritual bacante para min case descoñecida.
E sorprendeume tamén o doado que pode resultar facerte cunha presa.
Olladas que bailan de corpo en corpo,
grupos que se concentran ocupando un recinto
tan grande como claustrofóbico e cargado...
"Desisto"-dixen- "a expedición antropolóxica resultou interesante pero agora voume".
Se o difícil é encontar alguén con quen manter unha conversa interesante,
pero seres cos que saciar as ganas de sangre, sobran.

*Xogar a Ser Dios*

Quero,...

...vou....vou a facer que neve sobre min. Aquí.

Cada copo enfriará cada poro da miña pel.

Vou ser a persoa máis feliz nun mundo gris.

Vou facer que venzas cando eu gañe.

Voume deitar con Jim Morrison cada noite, 

e despois durmir sola.

Voltarei a casa só en soños 

e para cando abra os ollos golpeareime co colchón máis doce do mundo.

Voltarei a ver, non só de cerca,

polo que os anteollos serán sobre a miña face inútiles

como un escote entre  persoas intelixentes un día de festa.

As sustancias prohibidas que inxira axudaranme a sanar a dor de cabeza

que me oprime cada vez que voltas á miña memoria.

E soamente escoitar de novo a túa voz servirame para voltar tocar a terra,

lonxe da idealización na que recaio cada vez que te recordo.

Serei capaz de odiar, de mentir, de pegar, de ocultar e de ser hipócrita.

Vou volver a querer como se nunca me fixeran dano.

E aprenderei a estar calada cada vez que o grao de intoxicación sexa un pouco alto.

Cada nome que coleccione grabareino na cabeceira da miña cama

cunhas uñas longas, preciosas dignas de ser fotografiadas,

e recordareinos todos.

Amarei cada arte que encontre e na columna de papel na que reine

escribirei o meu nome, repetido unha e outra vez

como unha marilyn serigrafiada.

Cansereime de gritar, a ti que nunca me oirás.

Finalmente tinguirei os meus ollos dun  azul tan intenso,

luminosos, tan forte,

que me servirán para encontrarte cada vez que estén cerrados.

*MeIK a NoIS*

SSSSSShhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!

Mírame. Non te quero. Non nos queremos.

Ninguén quere a ninguén.

Voume deixar levar agora por un narcisismo tan forte que ninguén será quen de parar.

Serei como un mod autoalabándose en pleno éxtase azul

mentres a túa voz resoa na miña cabeza 

con tal distorsión que xa non a saberei recoñecer.

Un día vinme, fóra de min, como me ves ti,

e gusteime,

igual que gusto a un exército de boas persoas

que gustan de falar comigo, de estar comigo.

De sentirme repudiada, só ti me empuxas.

Gustoume dende a tinta da pel ata as delgadas muñecas,

que se movían de forma aleatoria ó ritmo dunha música que antano escoitaba contigo

mentras os dedos estáticos se afanaban en soster un cigarro

do que cada calada que fumaba, me facía voar máis alto.

E vinme, e gusteime.

E dende ese día non te entendo.

Será unha seña de que xa se apagou,

e só chamadas gratuitas e secretas invitacións rexeitadas

son as que me fan comprobalo.

Creo que xa está, esta vez xa non vexo sangue.

Cerrou a ferida por fin e nada a consegue reabrir.

Vinme, e gustoume o que vin.

Choose your fucking future.

Unha patada no cu, fóra da facultade.

Acábase. Cinco anos que pasaron como un concerto de verán.

Pensar, largarte.

Sacalo da cabeza dunha puta vez.

Inglés, máster, curro,..pasta, non pasta.

Literatura ou Pull&Bear.

Sola, sin colegas.

Aeroportos, avións ou pobo constreñido.

Arte ou guerra.

Inglés ou italiano.

Asfalto ou casa.

Elixe, elixe, elixe...

...quien quieres ser los domingos por la mañana.

Sola ou sen alguén.

Vangarda ou conceptual.

Actos de licenciatura, risas falsas, hipocresía, vestido bonito e converse sucias.

Madrid ou Manchester.

Dentro ou fóra.

Con vintetrés anos pide non quedarte descolgado do que estudiaches,

introdúcete na frivolidade comercial,

pelotas, escotes e incompetentes.

Ahora, salta.

*Choose Life*

Choose your future.

Choose....

*States of Mind*

O máis probable é que o meu impulso literario cando escribo as entradas

se deba á súa vez á literatura que consumo,

como se se tratase de algo recíproco.

E sexa quizais esto quen me fai vivir nun mundo paralelo,

aquel que se alonxa do real debidos ás cousas que non quero ver.

E a única imaxe que alcanzo a visualizar pertence á mitoloxía,

e como tal non é real; ou unha vida que imaxino que se semella demasiado 

á do último filme consultado, nada ten que ver coa miña.

Por iso é lóxico que caia na sobrevaloración dos personaxes que conforman a miña historia,

feito que me conduce irremediablemente á decepción.

E cada gramo que adelgazo me alonxa máis del,

e por cada estalido dos meus pequenos ósos

que eu sola me encargo de morder,

toco máis fortemente a terra.

Un bater contra ela que recorda á caída dun Ícaro de fráxiles ás,

como as miñas.

E cando me alonxe, me marche por ti, 

a pantalla tinguirase de negro por fin, 

xa non haberá máis desayunos sen diamantes,

Dylan deixará de soar,

e asimilarei xa que Loriga só hai un.

*Omaha*

" No os preocupéis si no sobrevivís al asalto, pues contamos con un montón de soldados de reserva que no tendrán más que pasar por encima de vosotros".

Los soldados de infantería estaban tan apretados que pocos de ellos podían ver gran cosa por encina de los cascos de los individuos que tenían delante y de la elevada rampa de desembarco situada al fondo. (...) La lancha de asalto seguía "brincando como un caballo sin domar", de modo que muchos se limitaron a cerrar los ojos intentando luchar contra la desagradable sensación  de mareo. En aquellos momentos la lancha "apestaba a vómitos". 

(...) Algunos quisieron bajar de la rampa a cierta distancia de la tierra. En una lancha que transportaba soldados del 116º de Infantería, el sargento Willard Norfleet sacó un Colt del 45 e insistió: "Adelante!". No  fue el único caso de obediencia a punta de pistola.

A. Beevor: El Día D. La batalla de Normandía.

*No Direction Home*

...how many times can a man turn his head,

Pretending he just doesn't see? 

*Wonderwall*

Porque preferimos a frivolidade,

¿por qué preferimos a hipocresía?

Por tentar demostrar que cada un  posuía o mellor,

 o que ninguén podía ter porque o tiñamos nós, solos. Era mutuo quizais....

e non era suficiente o que tiñamos de verdade que queriamos darnos máis, de aí a frivolidade.

E todo parecía perfecto mentres se pudría por dentro.

E o que era real fluía de xeito libre, sen ataduras, as noites que nos contaminabamos xuntos;

e materializábase en longas liñas de suor que percorrían os nosos corpos e 

en latidos tan fortes dende o teu peito que todavía hoxe poido escoitar.

E cometimos o erro máis grande pois non era necesaria a hipocresía...

logo todo se converteu en pó que tentaba ser barro

para poder construir algo sólido que caía unha e outra vez.

E sobre ti xa non albergo nada, non sei se eres material xa,

ou quizais algo tan intanxible como maquiavélico.

Unha imaxe borrosa que adopta cánon de sombra e me sobrevoa.

Xa non recordo...

¿Por qué ese baleiro?

*Retorno*

"Nunca amamos a nadie: amamos sólo la idea que tenemos de alguien.

Lo que amamos es un concepto nuestro, es decir, 

a nosotros mismos"

*Here they are....*

o9.o9.o9

And in the end....the love you take is equal to the love you make.

*No tengo nada que ofrecer; excepto sangre, sudor y lágrimas*

Levo tempo dándolle voltas á idea dunha nova entrada, 

posto que esta últimas non é que fosen precisamente destacadas...

Pero non hai....onte lin a prensa e tiven un momento de inspiración que deixei pasar.

Será porque se foi a musa, o principio xerador de tormentos que me fai vomitalos, todos eles, en forma de verbas.

Por renagar a pertencer ó teu harén, xa non teño nada que contar;

baleira como estou de léxico metafórico que me faga revivir acedos momentos.

E non deixa de resultar sumamente tráxico, algo que apena polo tanto,

que deba sufrir para poder escribir;

rememorarte para ser capaz de remover as miñas xeadas entrañas.

E se no fondo, o que importa, é que se non escribo significa que estou ben,

que  a paz se fai dona do meu corpo e en parte da miña mente.

Como aquel creador colérico, así é o meu carácter 

polo que as reaccións moméntaneas de fervente exaltación de autodefensa, 

á vez que xeradoras de ofensa allea,

para nada importan porque se pasan cando tal exaltación desaparece.

O que queda é o fondo.

Pero así é como ten que ser.

*Destiny is a fickle bitch*

" Because the destiny, John,  is a fickle bitch".

Oh, o destino. Fickle bitch. Un voluble cabrón (ou voluble zorra, para ser máis literal).

Penso, e reflexiono sobre el moitas veces, chegando á conclusión que eso de que temos un destino marcado é totalmente falso. O destino, como camiño vital que é, fórxase:

algo que queres, loitas por el. 

Sí é certo, sen embargo, que por suposto é voluble e nesta etapa da vida moito máis.

E agora que a miña vida por fin é a miña: quén sabe se a Londres, quizais Benidorm.

E no fondo penso que o que teño é medo, non ó destino senón á incertidumbre;

como camiñar sobre un leito de nubes infestado de indicacións difusas.

Pero algo está claro, es ti quen camiña solo e de ninguén precisas que te guíe.

*Personal*

Por segunda vez, Tom Hagen vio en Michael la encarnación del Don:

- Mira Tom, no te equivoques. Todo es personal, incluso el más simple y menos importante de los negocios. En la vida del hombre todo es personal. Hasta eso que llaman negocios es personal. ¿Sabes quién me enseñó eso? El Don. Mi padre. El Padrino. Si alguien perjudica a un amigo suyo, el Don lo toma como una ofensa personal. (...) Es ahí donde reside su grandeza. El Gran Don. Lo considera todo como cosa personal. Lo mismo que hace Dios. Sabe todo cuanto sucede, es dueño de las circunstancias. ¿No es así? ¿Sabes algo?  A las personas que consideran los accidentes como insultos personales, no les ocurren accidentes. Me he dado cuenta tarde, pero me he dado cuenta.

*La Vida es Rebozarse*

Reflexión trascendental dunha cativa empapada en auga salada segundos antes de revolcarse na area da praia.

*Hate*

O título da entrada delata por cal me decanto.

Porque o odio non é malo a menos que cree guerras,

o odio é tan só unha forma máis de defensa, de autoprotección.

Está claro que na vida só aprendes a base de hostias e é así,

e as que máis doen non son as físicas, e por ser ingrávidas son máis difíciles de curar.

Por iso hai que odiar: para non voltar crer mentiras; para non depositar máis confianza nin dar máis oportunidades; para non permitir falar; para non seguir pensando que hai algo bo, que non está baleiro; odiar para non seguir permitindo que se rían de tí...

Odiar para olvidar.

O mellor, e de recorrer á cultura popular, é que o que non me mata me fai máis forte,

e como sempre, unha vez máis como Ave Fénix volto resurxir dunhas cinzas que xa apenas arden...

O único temor é  a unha hipotética metamorfose que me converta en monstro capaz de odiar de verdade, valentemente. 

Convertirme nun monstro que só pense en min, 

marchitando cada atisbo de vida ou ilusión que o rodee,

 facendo dano e todo por volver resurxir tantas veces xa.

*Mine*

Bueno, esta é unha entrada aburrida, aínda que sei que os que a ledes sempre, leredela igual...pero así leva previo aviso. E é que supoño que cando a miña cabeza non está en ebullición alta, non é preciso escribir, ou quizais se deba a que a miña vida é demasiado aburrida.

A miña irmá, oxalá estivese aí contigo, aguantando a prepotencia británica; ós meus colegas ¡deixade de enconarvos que este ano non temos playa ningunha!; a Berni, como se che bota de menos nos pseudo festivales (por certo o de Arzúa xenial, DJ Amable é dios), aínda que con esto non quero darche envidia nin moito menos que xa sei que os alemáns son dunha calidade notablemente elevada ¿The Killers, non?); a Alex, gracias polos apuntes a ver se me animo a comezar a estudiar para marcharnos a Londres dunha vez; ós nenos de clase Sofi, David, Toco, Bea, que se vos bota moitísimo de menos...E bueno, pouco máis. Nada, tan só por escribir algo, que semello anclada no medio da nada.

Penso que o verán para os estudiantes ten unha finalidade, algo máis profundo que ser unha temporada de borracheras, festas, estudiar no último minuto para setembro...no, penso que a súa gran finalidade é a de ser un período de reflexión. Pode que se trate máis ben de min, das miñas paranoias e que sexa quizais a única que o adique a eso, pero non creo. Porque os veráns están plagados de cambios por pequenos que sexan e este a min sirveume para coñecerme mellor, ser consciente de todo eso que te fai medrar durante o ano e que agora me podo parar a ver. Do cal extraio cousas non sempre boas, claro, por exemplo a miña incompatibilidade co resto do mundo, a necesidade de autonomía absoluta, as enormes ganas de voar, e aínda que me doia recoñecelo, o meu gran egoísmo, algo do que me avergonzo moito e que pensei que gracias ás circunstancias polas que pasara, tiña máis que enterrado e fóra da miña persoa.

Penso que quizais tales circunstancias o que fixeron foi acrecentalo, como medida de autoprotección. Pero bueno, deixareino xa aquí porque sería meternos en terreo pantanoso e ademáis  sería demasiado aburrido. Só era iso, que se vos bota en falta a todos (ó igual que a actividade). Vémonos en Compostela!

*Un Largo y Cálido Verano*

O paralelismo está moi ben, e se é excusa para poñer unha foto de Paul Newman mellor,

pero aquí, nin longo e todavía menos cálido.

E se se fai longo só se debe ás ausencias e ó que se vos bota de menos a todos aqueles que xa sabedes quen...e a Lu...

"Extrange" tamén podía caber no título en caso de adaptarse a esto;

o divertido é que estes últimos veráns son todos tan distintos... pero tan aburridos, tan vacíos...

E o un vólvese repetir, e van tres...

Pero mirar ó horizonte na praia, mentres sentes os pés anclados na area forte,

cando por ser tarde, o sol xa está baixo e a brisa quente abraza o teu corpo...

e soa, por suposto. Só por un día así en todo o estío, só por eso, suficiente.

*Extrema Pobreza*

Nuestra falta de cabeza es peor que la pobreza

porque no nos ha dejado tener nada.

"Quédate ahí. No te muevas. Ni te menees. Mi felicidad puede que sea rara pero en cuanto sea feliz te haré feliz a ti también, más feliz de lo que...

... jamás soñaste. Cuando me sienta satisfecho , las bondades de la plenitud llegarán a toda la humanidad".

Podería comezar aquí coa definición de "contradicción" extraída directamente do diccionario...pero non o vou facer, todos sabemos xa o que é.
Un "sí" que significa un "non" e un "botarte de menos" que significa "querer terte lonxe": un "abrazo" que non significa nada...
Resulta realmente dificil tentar levar a cabo un camiño que non sexa sinuoso así, unha pauta, un programa de actuación...

¿Sabes o que é vivir cun signo de interrogación inherente a ti?

¿Sabes o que é camiñar cunha cinta escura sobre os teus ollos?

Non ver, significa non entender...Desequilibro...¿que facer?
Para unha persoa estoica resulta a cousa máis dura de levar.
Para unha persoa pasional, ter que esperar é o peor castigo,
e descubrirte masoquista é algo en extremo desagradable.

Unha espiral do máis conflictiva que cada vez que se inicia ten o comezo e a fin cada vez máis preto e o único no que pensa é acabarse para voltar comezar.
E xa non importa o tempo porque todo aquelo que tal espiral conflictiva implica, vai estar sempre presente.

¿Distancia? A distancia é algo absurdo, a distancia non existe, a distancia é unha falacia..non hai metros, non kilómetros, nin voos, países, nin aeroportos...A distancia é o lonxe que ti sentas: alguén que non está pode estar, todo o día se é preciso contigo.

O peor dos castigos no ser humano é a súa capacidade de querer. Aquelo que debería ser unha virtude, algo positivo en tal caso como é ter a capacidade de sentir ou amar, trócase nalgo infernal cando non o podemos dominar. Logra que te autoconsumas que te convertas en pó, que toques fondo, te levantes e te volvas fundir unha e mil veces máis. Ata soñar con arrancarte o peito, ser animal, odiar, autómata quizais...

Tanto tempo xa...aproxímase a unha guerra mundial en termos cronolóxicos, non así en perdas humanas posto que aquí só hai unha, que é sempre a mesma,
a cal, como naquel mito, volve a revivir unha e outra vez para seguir facéndose dano mentres se alonga a contenda. E como bo soldado, xove e inexperto, á cabeza da vangarda nunha guerra de trincheiras sempre remata preguntándose "¿que coño fago aquí?" cando dorme acompañada. Só porque sabe que o inimigo volve vencer, unha e outra vez. Agora ó soldado que loitaba na trincheira faláronlle do que é a "guerra de desgaste". Pensou que se trataba dun termo bélico máis, pero deuse conta de que non, de que esa guerra dana máis que a que remata cun certeiro disparo na cabeza, porque nesa guerra o soldado ten que resistir; resistir nunha guerra que se alonga no tempo, tempo que o soldado descoñece impedíndolle saber cando vai voltar a casa, cando descansará.

*LOndon Calling*

Tal vez no debí dejar que jugaras con mi falda..

((A Berni: flipei co vídeo de Ferreiro...))

*Vidas Cruzadas*

Cando consega que ese olor deixe de ser un máis dos meus sentidos...

Por ver o mesmo cada vez que me levanto, 

tinguindo  todo de escuro...pero xa non importa por aprender a vivir así...

Só se trata de algo mecánico que podes romper alternando o que fas un día á semana...

E todo o que consego lograr rematar, con éxito, deixar cerrado...

é un triunfo que me fai voar máis alto,un pouco máis cada vez...

E eses poucos metros que vou ascendendo seran traducidos en termos cronolóxicos

que só espero, me afasten cada vez máis.

Sopesar actos, sentimentos, vivencias e situacións....

A loita entre razón-corazón que xenera unha presión tan grande no meu peito maltratado,

impide que respire con normalidade cada vez que tento descansar...

Só porque esa luz do fondo do meu corazón se apague.

*Get Back*

JoJo was a man who thought he was a loner 

But he knew it couldn't last 

JoJo left his home in Tucson, Arizona 

for some California grass 

Get back, get back 

Get back to where you once belonged 

Get back, get back 

Get back to where you once belonged 

Get back Jo Jo 

Go home 

Get back, get back 

Back to where you once belonged 

Get back, get back 

Back to where you once belonged 

Get back Jo 

Sweet Loretta Martin thought she was a woman 

But she was another man 

All the girls around her say she's got it coming 

But she gets it while she can 

Get back, get back 

Get back to where you once belonged 

Get back, get back 

Get back to where you once belonged 

Get back Loretta 

Ah, get back 

Yeah, get back 

Get back to where you once belonged 

Yeah get back 

Get back to where you once belonged 

Get back, Ooo 

Get back, Loretta, 

Your mommy's waiting for you, 

Wearin' her high heel shoes and her low neck sweater, 

Get back home, Loretta 

Get back, get back, get back to where you once belonged. 

Get back, get back, get back.

*You´ll Never Walk Alone*

Facendo un oco no tempo de estudio, creei a entrada para adicarlla a miña irmá que tal día como hoxe se marcha a Manchester, pobre, cidade industrial onde a haxa, prototipo modelo da I Revolución Industrial, industrias, fábricas e pouco máis...Non tiven o placer de estar aló, pero non a creo tan "cool" como Londres. Sexa como fose, Don´t Worry, sabes que estamos sempre aquí (agora lonxe, eso sí) e que as bágoas que se me escaparon onte, foi pola presión dos exames e tal...xa sabes,... Querémoste moito pequena. Outro verán máis sen ti.

P.S.: Como non tiña unha foto guapa túa decidín poñer unha panorámica da cidade de noite,porque senón sei que me matarías, ademáis é  por eso que din que hai moita festa e tal. Acórdate do inglés!! pero non me traias un "Rooney" eh, que desos xa hai moitos aquí. Bico!!

*Le Voyage dans la Lune*

Últimamente estou feita unha pusilánime e unha sentimental: todo me conmove  e me fai chorar. Claro que  pode ser dado pola presión dos exames que trato de aguantar estoicamente pero a cal a veces, logra que me derrumbe. Sexa como fose, onte acabei de ler un dos libros máis preciosos que facía tempo non encontraba e o máis bonito foi que dei con el de casualidade na biblioteca, na zona de lectura infantil...En fin, chámase "El invento de Hugo Cabret", e se dades con el por casualidade, recoméndovolo  ferventemente. Non só a historia, senón os debuxos impresionantes que o ilustran conformando diferentes planos cinematográficos, como travellings, por eso segundo vas pasando as follas é como se estivese fronte a gran pantalla. Unha pantalla do primeiro cinema de pantomima, aquel no que o gran George Mélies facía que pudésemos viaxar á lúa ou inchar a súa cabeza como se dun globo se tratase. Fermoso.

*Estudia, baby*

De novo encerrados, de novo biblioteca, de novo coca-cola, de novo cigarro, de novo café.

Un cuadrimestre máis entón...non festa, non drogas, non sexo...non é?? xD.

A entrada vai adicada a todos vós, meus pequenos fermosos, 

porque curremos moito e porque todo saia ben;

por un ano máis e un ano menos.

P.S.:Sintoo pola foto, xa sei que é mazo kitsch, pero fíxome gracia.

*Fuck You, petarda*

Bueno esta entrada vai adicada a toda esa peña que ten unha vida tan triste que se adica a deixar comentarios en blog de xente que nin siquera coñece, ou o que é máis patético, que contesta a cousas que nin siquera entende...Persoas que te chaman "petarda" e rematan a frase con "tía!"; hai que joderse....En fin, a toda esa "xente": lede máis e deixade de incordiar. Grazas.

*Octoplasta*

Monotema recurrente.

Y se que tu reinado es falso,

y ves que yo lo he señalado,

y ya soy tu gran incomodidad.

          

*Androxinia*

Onte, comendo nun kurdo, lin nun artículo do xornal

que o andróxino está de moda.

Eu cortei o pelo, corto, moito, a semana pasada.

É vangarda, sexamos vangarda.

Logo a exposición sobre políticas da diversidade sexual na arte,

no CGAC.

Da que pensar, a sexualidade, a túa vida o que ti eres e como a entendes, 

como vivila?,  e con quen? ou depende o como de segundo con quen?

En fin, respírase na atmosfera, como primavera,

inhalas sen darte conta, como partículas tóxicas que suspendidas no aire,

se introducen nos teus pulmóns sen consentimento previo.

Baby, You can drive my car.

*La Noche Americana*

*La noche americana* foi a homenaxe de Truffaut ó cine,

e esta entrada é a miña homenaxe ó cine na miña vida 

mediante o título da súa obra (que non o fotograma).

Porque se pasearme por rúas de pedra con ipod indefinidamente acceso,

significa dotar de banda sonora propia a cada día da semana,

¿como non iba o cine que vexo acabar por intoxicarme?

Por iso, ilusa, todavía creo en situacións que se poden dar:

un encontro no ascensor, unha espera no portal da casa, un perdón quizais...

E ¿por que te empeñas en ilusionarme aproximando guións que son falacias, 

nunca escritos en papel?

Rozar coas puntas dos meus dedos todo aquelo que un travelling pode mostrar en pantalla,

só fai que a caída, na maldita vida real, sexa todavía máis dura;

de repente, outra dimensión.

E a min non me gusta, eu prefiro o punto medio,

que algún día lograrei porque cada vez sintoo máis preto,

aquel no cal ti non serás quen de inclinar a balanza hacia ningún extremo.

Será como un happy end nun filme neorrealista.

*Jugar al azar...*

"...nunca saber donde puedes terminar, o empezar..."

Facía tempo que non escoitaba esta canción (aínda que pode que a tocasen no Norte...)

pero o meu novo veciño encargouse de recordarma;

é o que ten vivir en pisos con ventás e paredes de grosor milimétrico.

Gracias de todas formas.

E a partir de aquí puden xa comezar a reflexionar, por non perdela costume...

sobre o complexo que son as relacións humanas e no sinxelas que se poden tornar.

"Dejarse llevar, suena demasiado bien".

Como unha chamada pode desmontar anos de paz:

romper filas, voltar armarse, en posición de vangarda

pero protexendo a retagarda á vez...

desperezar a coraza durmida que xa acumulara pó...

Unha máis que iniciática espiral descendente, 

cunha capacidade dialectal propia que logra atraerte igual que chocolate.

"Valor para marcharse, miedo a llegar". 

*Riso Amaro*

*Amor como Mata Hari*

¿Como es mi vida sin tí? Pues sin tí sí que es vida,

libre por fin ya sin tí, aleluya la mía.

Yo solo hago frente a cualquier situación,

sin tí todo es fácil, sin tí no hay presión,

ha vuelto el felino, el canalla, el terrible ciclón.

O quizás creías que iba mal, o quizás preparabas mi epitafio,

pues verás lo he creado ya...

¡A todos fuck you por igual!

¡A todos gracias por igual!

Fumar como un rastafari, 

amor como Mata Hari...

Yo a ti sí te eliminaré,

sólo yo me eliminaré,

nunca más me enamoraré,

hay que ver como miento.

¿Cómo es mi vida sin tí?

Pues por fin es la mía.

Vivo el placer, sí el placer lentamente y de prisa.

Destino ¿hacia dónde me vas a llevar?

Quien sabe si a LOndres...

Lo demás, media hora fugaz.

Largo adiós, aquí paz y después gloria...

A todos fuck you por igual...

Dedicada, xD. Love of Lesbian, Cuchillo, Vetusta Morla, Havalina, The Whip...

Finde no Festival do Norte!!!!!

*Son unha muller de Hawks!*

La mujer de Silvio Berlusconi califica de “desvergüenza” la inclusión en las listas a las elecciones europeas de mujeres cuyo único mérito es su belleza. Y lo dice sabiendo de lo que habla, porque la idea es de su marido, al que acusa de “ofender la credibilidad de todas las mujeres” para “diversión del emperador”, que es como califica al mismísimo Berlusconi.

En sus declaraciones, recogidas por la prensa italiana, le acusa de “utilizar el poder para crear basura”.

Todo ello a raíz de la filtración del nombre de cuatro de las candidatas, provenientes del mundo del espectáculo y la televisión, que el partido de Berlusconi, El Pueblo de la Libertad, baraja incluir en las listas europeas.

Il Cavaliere se ha defendido diciendo que la culpa es de “la prensa de izquierdas”, que ha “manipulado” a su mujer. Y para rematar el absurdo, ha dicho también que de todas formas lo que él pretende es “renovar la clase política con personas que se vistan bien y que no huelan mal, como en ciertas filas del Parlamento”.

No es la primera vez que su mujer le echa públicamente en cara su actitud machista y donjuanesca. En el actual equipo de Gobierno italiano Berlusconi dió un cargo de ministra a una modelo y bailarina de televisión sin experiencia política. En total, otro escándalo más.

http://es.euronews.net

*Die Coloss*

O feito de crer nas cousas que un fai, 

por facelas ben e sen danos colaterais...

que a veces impactan sobre un mesmo por non danar.

A sensación de transparencia cando camiñas pola rúa.

A claridade da conciencia como auga xélida nun día de choiva.

Todas e cada unha das gotas cristalizadas que baten a miña ventá un día de saraiba,

non fan máis que rememorar as miñas bágoas solidificadas.

Bágoas sólidas que se tornan en sonrisos de complicidade entre seres extranos,

como ti mesmo,

complexos, precisos de axuda mutua, seres sensibles

que logran apreciar todo aquelo que os demáis obvian, ignoran ou descoñecen

e non desexan descubrir,

nin compartir.

Por todo e por iso,

e por todos nós,

sei que verei caer ó noso paso todos aqueles colosos de cartón-pedra

que tentan facerse sitio nas nosas vidas enchidas, ricas de fantasía e beleza,

só efímero, só letras, só pintura, só reflexión...sí, só riqueza fráxil, inmaterial,intanxible...

Colosos ocos, baleiros internos, que en xogos autómatas repetirán

...Die Coloss!!"""", mentras caen ó noso paso.