martes, 30 de diciembre de 2008

*A Hole Is To Dig*




Dig it, Dig It, Dig It!

domingo, 28 de diciembre de 2008

*Se desnuda y entiende quién fue*



Moitas horas de reflexión, de xirar e voltar sempre sobre o mesmo, sola e con xente. ¿Tan complexas son as relacións humanas? Os complexos son os humanos. As fotos enviadas á papeleira. Os erros, os arrepentimentos. O voar sola. A metade da cama. O frío e o calor. A soidade  que reina contigo convértendose na gran confidente. A evasión. O pensar e recordar. O xustificar, o non lograr xustificar. A paz interior que non logras conseguir senón estás en paz con quen precisas estar. A  vos e por vos. Os encontros inesperados e desexados. Mirar o meu reflexo: quererme e sobre todo entenderme. A miña seguridade. A dúbida que se evapora nese xogo platónico. O tempo que precisamos. Voltarme sentimental fíxome máis humana, ler e escoitar, e ver e chorar e bicar, e conmoverme.  O non ver que son a única, a complicidade. A fortaleza...e todo para chegar ó famoso "punto de flotación". Se todo é tan sinxelo... se o difícil é facelo complexo, como o facemos. As inseguridades e os medos, as idades. Debo admitilo, quédome cos sentimentos, co afecto e coa calor, coa conversa na cama e fóra dela, co compartir doces de chocolate. Que se joda a física e as súas reaccións; o "yo", o "superyo" e o xigantesco "ego": son de letras.

sábado, 27 de diciembre de 2008

*I´m not like everybody else...


 
...and I don't want to live my life like everybody else*


viernes, 26 de diciembre de 2008

*Sugus & Brandy*



"El primer desamor se arrastra dentro, y ahí pernocta como una tenia aburrida. 
Sin saberlo, su huella se endurece cada día. 
Luego, con los años, vuelven las misma luchas de entonces, 
pero ya nada es como al principio..."

*Me, Myself & I..."


Semella ser que Gombrich non desexa que o lea. Todo Compostela foi testemuña da miña busca impulsiva do seu libro ó longo de varios días. Nestes longos paseos pola desestructurada zona nova da antiga cidade, ían vendo como as cousas van cambiando: tendas que mudan de lugar, señoritas que atenden en librerías diferentes...Resulta incríble pararse a ver como xira o mundo sen apenas decatarnos e en tan pouco tempo. Botando olladas atrás cando nin siquera te paras a pensar no que estás vivindo... ¿como preguntarte o que vai pasar dentro de dez meses?. Pero non o pensas precisamente por iso, porque estás vivindo. O problema xorde cando vives impulsado, empuxado, obrigado; sen pararte para non caer pero sen nada que te mova realmente por dentro. Cando carecemos dese motor interno que nos impulse, deixamos pasar cousas sobre as cales nin nos percatamos. Transformámolas en pegadas na area da praia, sendo estes quizais, momentos realmente interesantes como para non involucrarse. Porteime ben este puto ano, seino, así que sólo quero o meu motor interno.

miércoles, 24 de diciembre de 2008

*Puedo joder, puedo encantar*


Ja!

martes, 23 de diciembre de 2008

*La noche del cazador*


 Ben, hoxe, enfadada co mundo (sobre todo con esta mierda de pueblo) vou facer deste blog un portal de reivindicacións polo que escribirei o que me saia (independentemente de levarme a alguén por diante). Quizais non o debería facer,así mo recomendaría o meu libro de yoga psíquico pero a verdade, é que me importa unha merda todo xa. Nunca fun partidaria de perfiles en internet e estas movidas para que o resto de xente vexa "como molo" porque me parece do máis patético que pode existir. Só o fixen unha vez e tiña un fin; fin que cando alcancei nunca máis volvín mirar tal perfil. Neste blog o que tento é que me axudedes a reflexionar, sobre as cousas que colgo. Certo é que nos temos que molestar en pensar e redactar, pero penso que é un exercicio moi positivo. Certo é tamén que se colgase fotos en plan guarra, en picado para que se visen as tetas desbordando o escote, citado blog tería máis visitas (ata incluso colaboracións). Só hai un problema: a clase de tipa (e tipo) que fai eso é a clase de persoa que detesto, da que sempre me alonxei e a que nunca emularei. Por iso prefiro menos visitas e cero comentarios pero facer algo sensato, algo de interese...Pensa: o mundo está cheo de banalidades. Semella que nós non podemos loitar contra elas, sí que podemos. Pensa: e se vexo unha película que me conmova, ¿non podo chorar?, ¿e unha canción que me traiga tal recordo?, ¿e ver como en American Beauty, a bolsa de plástico bailando co vento? Realmente a maioría das cousas que nos rodean son preciosas; o problema é que aí fora hai un montón de idiotas que as desvirtúan facendo que semellen vulgares, feas, desagradables, carentes de calquera connotación positiva...Se ves patinar a un neno e fai cousas guapas coa tabla, pero baixa dela e é un gilipollas, quédate cos trucos. Se ves unha actuación fermosa, ata conmovedora pero o actor é un gilipollas, quédate coa performance. Todo funciona así. ¿De que serve tatuarte, reflexionar sobre o que te marcará de por vida, se finalmente non logras alcanzar o que a túa pel demanda? Ë duro. Realmente, para disfrutar do que nos rodea, debemos de abstraernos moito precisamente do que nos rodea, logrando así quedarnos co que vale a pena.  O peor de todo isto é que, e estaredes de acordo, que a teoría case todos a sabemos (sobre todo tras horas de psicoloxía) pero a complicación está á hora de aplicala. É como querer; algo tan bonito a priori que te pode conducir a un inferno,e que ademais ten a capacidade de arrastrate máis e máis ata verte "agua" (que diría Ferreiro), ata verte fondo. Amor que chega a ser autodestructivo porque semella gustarnos refuxiarnos na dor, cando moitos non compreneden que en realidade non nos gusta, simplemente é que non conseguimos saír de tal dor. Todo isto da pé a plantexarnos dúbidas existenciales que nos levan ás reunións metafísicas, que nos levan a fumar verdes herbas, que nos levan a rirnos xuntos, que nos levan a grandes ratos de abstracción mental carentes de verbas, que nos levan a despertar de novo.
Dinche "Debes cerrar esa porta xa!", e ti sentada, facéndote cada vez máis pequena, reprimindo a ganas de chorar por non ter un pañuelo a man, autocuestiónaste : "¿Pero como cerrala se por moitos saltos que dea, non son capaz nin a alcanzar a cerradura?".

lunes, 22 de diciembre de 2008

*La chica que soñaba con una cerilla y un bidón de gasolina*


...Temor de tortura y otros malos tratos 

República Popular de China Nami Jhaba, de 41 años, tibetano 

El ex monje tibetano Nami Jhaba fue detenido por la policía el 19 de abril y desde entonces está en régimen de incomunicación. Recientemente la policía devolvió algunos de sus objetos personales a su familia, motivo por el cual se cree que corre peligro de ser victima de tortura y otros malos tratos.

El 7 de diciembre, la policía fue al domicilio de su hermana, en la prefectura de Daofu, Región Autónoma de Tíbet, y le dio algunos de sus objetos personales, entre ellos un amuleto religioso. En la cultura tibetana, renunciar a este amuleto quiere decir que su propietario no controla ya su cuerpo, y podría significar que Nami sufre torturas o está en algún otro tipo de situación crítica. La policía dijo a su hermana que esperaban una decisión del gobierno central sobre el caso de Nami. Según fuentes locales, Nami fue detenido como sospechoso de "filtrar secretos de Estado" y primero estuvo recluido en la prefectura de Kangding, luego fue trasladado a Chengdu, en la provincia de Sichuan, y posteriormente enviado de nuevo a la prefectura de Kangding. No se sabe con certeza si ha podido acceder a asistencia letrada. 

La detención de Nami Jhaba se consideró directamente vinculada con su intento de entregar a un periodista extranjero imágenes de vídeo, grabadas en marzo, de cientos de policías disparando y deteniendo a monjes del monasterio de Langque y a otros ciudadanos tibetanos que protestaban en el monasterio. Durante una entrevista con un periodista de Radio Free Asia, el 9 de abril, Nami Jhaba afirmó que se consideraba en peligro de ser detenido por las autoridades.

Nami Jhaba fue monje en el monasterio de Langque y ha estado detenido dos veces en relación con las protestas de los monjes y por fijar consignas antigubernamentales en el monasterio.

domingo, 21 de diciembre de 2008

*and all the cigarettes that I have never smoked...*


 Alter Coruña ´o8. 2o dec. o8.
 Vetusta, Catpeople, Russian....Sinais que non son máis que divagacións absurdas propias dunha mente contaminada e con  demasiadas horas de música en directo... 
"Mírame soy feliz, tu juego me ha dejado así": grande Vetusta por regalarme a versión do Album Blanco. Vamos ben, NOn?¿?

sábado, 20 de diciembre de 2008


Despois deste comezo, que irónicamente  inaugurou un tipo que nin siquera coñezo agregando un comentario, debo decir que esa nota pesimista que dei coa letra de Ray Loriga, espero non sexa característica do proxecto.  Non o vai ser. É máis, non debemos permitir que a tristeza, nin o desánimo, nin os enfados, nin as envexas... poidan controlar e a nosa vida deixándonos arrastrar por eles e deixando que doian. Lin, unha vez, a mente é o peor inimigo do ser humano porque sempre pensa para o mal, creando ela mesma neurosis que nós afastan cada vez máis do que realmente somos: nós debemos ser quen de controlar os nosos pensamentos, non que eles nos controlen a nós. 

viernes, 19 de diciembre de 2008

*For You Blue*


"¿Con que corazón iba a querer sino con el suyo? ¿Para qué enterrar a los muertos, si sus nombres permanecen firmes sobre la tierra del cementerio?De lo perdido que no se olvide nada. El hombre que muere no conserva derecho alguno sobre el hombre que ha vivido (...) supo, que cualquier forma de amor le recordaría siempre y dolorosamente al amor que conocía. Pero no encontró en ello ningún mal, y se abrazó al amor que fue capaz de dar un día, como una madre se abraza a los soldados que no regresan de la batalla.(...) nadie tiene por qué negarle la oportunidad de haber sido. De haber amado, de haber besado, de haber sido muy distinto de lo que es ahora.

(...) deseó que hubiese sido posible pertenecer para siempre a esa especie de pequeños monstruos disecados que adornaban los museos de ciencias naturales, no ser más ni otra cosa que un animal derrotado para siempre, pues no había, a su juicio, condición más noble ni más heroica, pero entendió que aquello no era posible, y ya nunca le dio más vueltas.

Algún día no le quedaría más remedio que ser un animal my distinto."

Ray Loriga, Ya Sólo Habla de Amor.